Podatnik pyta, czy prawidłowo postąpił stosując do wyceny wpływów i wypływów z rachunku bankowego (...)

Podatnik pyta, czy prawidłowo postąpił stosując do wyceny wpływów i wypływów z rachunku bankowego kurs waluty z dnia poprzedzającego wpływ waluty, czyli z dnia 11.03.2007 r., przy uwzględnieniu stosowania metody FIFO.

POSTANOWIENIE
Na podstawie przepisu art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2007 r. (do tut. Organu podatkowego wpłynął w dniu 2 kwietnia 2007 r.) o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej prawidłowości stosowania zasad wyceny walut na rachunku walutowym, jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 2 kwietnia 2007 r. do Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Pismem z dnia 23 kwietnia br. tut. Organ podatkowy wezwał Spółkę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano pismem, które wpłynęło 27 kwietnia br.
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Spółka prowadzi rachunek walutowy, na którym rozchód waluty wycenia według metody FIFO (pierwsze przyszło ? pierwsze wyszło). Według stanu na dzień 01.03.2007 r. na koncie nie było żadnych środków.
W dniu 12.03.2007 r. kontrahent zagraniczny wpłacił na rachunek 10.000,00 EUR. W dniu 14.03.2007 r. Spółka dokonała zapłaty na rzecz innego kontrahenta stosując ten sam kurs waluty. W takim przypadku ? zdaniem Podatnika ? nie powstaną różnice kursowe.
Podatnik ma wątpliwości, czy prawidłowo postąpił stosując do wyceny wpływów i wypływów z rachunku bankowego kurs waluty z dnia poprzedzającego wpływ waluty, czyli z dnia 11.03.2007 r., przy uwzględnieniu stosowania metody FIFO.
Zgodnie ze stanowiskiem Spółki powyżej przedstawiony sposób dokonania wycen waluty jest prawidłowy.
Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu stwierdza, co następuje:
Kwestię wyceny środków lub wartości pieniężnych, gromadzonych na rachunku walutowym Podatnika, oraz ich wpływu na ewentualne powstanie różnic kursowych, należy rozpatrywać w kontekście przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.). Przepisy art. 12 ust. 2 oraz art. 15 ust. 1 zdanie 2 ww. ustawy nakładają obowiązek przeliczania wartości środków pieniężnych wyrażonych w walutach obcych na polskie złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poprzedzającego dzień uzyskania przychodu/poniesienia kosztu.
Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1a ww. ustawy różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy, między wartościami określonymi w ust. 2-3. Art. 15a ust. 2 stanowi, iż dodatnie różnice kursowe powstają, jeżeli wartość:
1)przychodu należnego wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest niższa od wartości tego przychodu w dniu jego otrzymania, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia,
2)poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia,
3)otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5 (.

Porady prawne

..).
Analogicznie ustalane są ujemne różnice kursowe.
Jak wynika z powyższych przepisów przy wycenie wpływów na rachunek i wypływów środków z rachunku walutowego należy przyjąć faktycznie zastosowane kursy waluty z dni wpływu i wypływu środków z konta bankowego. Ustawodawca nie przesądza czy ma to być kurs kupna banku, z którego usług Podatnik korzysta, kurs sprzedaży czy też kurs średni ustalany przez Narodowy Bank Polski. Ustawa odnosi się jedynie do sytuacji, w której faktycznie zastosowany kurs jest niemożliwy do ustalenia. Wówczas zastosowanie znajduje przepis art. 15a ust. 4 ww. ustawy podatkowej, który stanowi, że w takiej sytuacji należy zastosować kurs średni ogłaszany przez NBP.
Dalej w art. 15a ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych określono, iż podatnicy wyznaczają kolejność wyceny środków pieniężnych lub wartości pieniężnych w walucie obcej według przyjętej metody stosowanej w rachunkowości, której nie mogą zmieniać w trakcie roku podatkowego. Takie zasady zostały określone w art. 35 ust. 8 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jednolity: Dz. U z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.), który stanowi, że w przypadku gdy ceny nabycia jednakowych albo uznanych za jednakowe, ze względu na podobieństwo rodzaju i przeznaczenie, składników inwestycji (którymi są m. in. waluty obce i dewizy) są różne, to ich rozchód wycenia się według metody wybranej przez jednostkę spośród metod, o których mowa w art. 34 ust. 4 pkt 1-3.
Przepis ten wymienia następujące metody tej wyceny:
1. według cen przeciętnych, to jest ustalonych w wysokości średniej ważonej cen (kosztów) danego składnika aktywów,
2. przyjmując, że rozchód składnika aktywów wycenia się kolejno po cenach (kosztach) tych składników aktywów, które jednostka najwcześniej nabyła (wytworzyła) - jest to tzw. metoda FIFO, tj. pierwsze weszło, pierwsze wyszło,
3. przyjmując, że rozchód składników aktywów wycenia się kolejno po cenach (kosztach) tych składników aktywów, które jednostka najpóźniej nabyła (wytworzyła) - jest to tzw. metoda LIFO, czyli ostatnie weszło, pierwsze wyszło.
W punkcie 4 wymieniono jeszcze jedną metodę, która polega na wycenie w drodze szczegółowej identyfikacji rzeczywistych cen (kosztów). Jednak nie ma ona zastosowania do wyceny m. in. walut obcych, skoro ww. przepis ustawy o rachunkowości mówi tylko o punktach od 1-3.
Analizując powyższe przepisy ustawy o podatku dochodowym oraz ustawy o rachunkowości należy stwierdzić, że:
1)Wpływy i wypływy walut na konto bankowe (lub do kasy) przelicza się według faktycznie zastosowanego kursu waluty.
Sposób wyceny powinien wynikać z dokumentacji opisującej zasady rachunkowości. Należy mieć na uwadze, by kurs faktycznie zastosowany nie był wyższy lub niższy odpowiednio o więcej niż powiększona lub pomniejszona o 5% wartość kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień faktycznie zastosowanego kursu waluty. O warunku tym mówi art. 15 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
2)Do rozchodu walut obcych stosujemy jedną z następujących metod wyceny:
a) metodę FIFO tj. pierwsze weszło, pierwsze wyszło albo
b) LIFO tj. ostatnie weszło, pierwsze wyszło albo
c) według cen średnioważonych.
3)Przyjętej metody nie można zmieniać w trakcie roku.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka do rozliczania rozchodu walut z rachunku walutowego wybrała metodę FIFO. Stosownie do założeń tej metody obliczenie różnic kursowych winno być dokonane z uwzględnieniem zasady, iż rozchód walut następuje kolejno po kursach, które jednostka zastosowała do wyceny wpływów najwcześniej nabytych walut, tj. stosownie do tego, co zostało przedstawione powyżej, faktycznie zastosowanych kursów z dnia zaistnienia przedmiotowych zdarzeń.


Jednocześnie Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego wskazuje, iż pod pojęciem kursu faktycznie zastosowanego należy rozumieć m. in. kurs:
- kantorowy w przypadku nabycia waluty w kantorze,
- sprzedaży banku w przypadku nabycia waluty w banku,
- banku, w którym Podatnik posiada konto walutowe w przypadku wpływu należności na rachunek bankowy lub do kasy.
Natomiast rozliczenie różnic kursowych, które mogą modyfikować przychody ? dodatnie różnice kursowe, lub koszty ? ujemne różnice kursowe, to należy stwierdzić, iż Podatnik, który prowadzi kasę walutową winien je wyliczyć stosując metody ewidencji (FIFO), gdzie do rozchodu waluty przyjmowana będzie różnica pomiędzy kursem faktycznym przyjętym przy wpływie i przyjętym przy wypływie waluty, a zatem powstaną różnice kursowe od środków na rachunku walutowym, stąd nieprawidłowe jest stanowisko Spółki w tym zakresie.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia.
Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika