Dotyczy uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem upominków dla kontrahentów (...)

UZASADNIENIE

W dniu 26 marca 2007r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Głubczycach wpłynął wniosek Spółki (reprezentowanej przez pełnomocników) o udzielenie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w kwestii uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z zakupem upominków dla kontrahentów (tj. długopisów, piór, portfeli, parasoli, polarów, kubków) opatrzonych logo firmy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż jednostka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, polegającej na ?produkcji i sprzedaży lub dostawie wyprodukowanych przez siebie podgrzewaczy do wody?, dokonuje zakupu upominków w postaci m.in. długopisów, piór, portfeli, parasoli, polarów, kubków, celem ich wręczenia kontrahentom, zarówno tym, z którymi prowadzi już współpracę, a także przyszłym potencjalnym kontrahentom. W/w upominki posiadają nadruki logo firmy. Powyższe działania mają na celu upowszechnienie marki ? oznaczenia producenta i jego wyrobów - w świadomości aktualnych jak i ewentualnych przyszłych kontrahentów spółki.

Zdaniem podatnika wydatki ponoszone na zakup w/w upominków podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, gdyż stanowią wydatki na reklamę. W szczególności nie ma do nich zastosowania wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wskazano, iż powołana ustawa nie zawiera legalnej definicji reprezentacji i reklamy. Tym samym należy odwołać się do powszechnego rozumienia tych słów w obrocie gospodarczym i do wypracowanych w doktrynie i orzecznictwie definicji. Powołując się na orzeczenia NSA z dnia 14.11.2002r., WSA we Wrocławiu sygn. akt I SA/Wr 4097/01, WSA w Gdańsku z 16.01.1998r. sygn. akt I SA/Gd 326/96 wskazano na szerokie rozumienie pojęcia reklamy, która może dotyczyć nie tylko oferowanych towarów, ale także samej firmy (marki).

Postanowieniem z dnia 28 maja 2007r. nr PO.I/415/2/GM/07 Naczelnik Urzędu Skarbowego w Głubczycach udzielił interpretacji przepisów prawa podatkowego, w której uznał, iż stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe. Stwierdził, iż wydatki poniesione na zakup długopisów, piór, portfeli, parasoli, polarów i kubków z logo firmy są wydatkami na cele reprezentacji, wobec czego stosownie do przepisów art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Kwestionując wydane rozstrzygnięcie, pismem z dnia 6 czerwca 2007r. (wpływ do tut. organu w dniu 25 czerwca 2007r.) pełnomocnicy spółki wnieśli zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu, wnosząc o jego uchylenie i orzeczenie, iż stanowisko podatnika jest prawidłowe. W złożonym zażaleniu zarzucono spornemu postanowieniu naruszenie art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych poprzez błędną jego wykładnię.

Podtrzymano stanowisko wyrażone we wniosku wskazując, iż organ I instancji powołując się na słownikową definicję reklamy, nie wziął pod uwagę także innych funkcjonujących definicji tego pojęcia. Na uzasadnienie powyższego powołano się na postanowienie Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku z dnia 7 marca 2007r. nr PO-II/423/2/AN/07.

Wskazano również na stanowisko wyrażone na stronie internetowej Krajowej Informacji Podatkowej w katalogu ?najczęściej zadawane pytania? stwierdzające, iż cyt. ?oznakowanie prezentu logo firmy przesądza o tym, że prezent ma charakter reklamowy i wydatek na jego zakup może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów (...)?. W konsekwencji ? zdaniem podatnika ? wydatki ponoszone przez niego na zakup upominków (gadżetów) dla klientów i kontrahentów, opatrzonych logo firmy, które jednocześnie stanowi zarejestrowany znak towarowy ?X? służący do oznaczania nim produkowanych przez podatnika towarów, stanowią wydatki na reklamę, gdyż gadżety te rozpowszechniają informację o tych towarach, miejscu ich pochodzenia i możliwości nabycia ? zachęcając tym samym do ich zakupu.

Wobec powyższego istota reklamy nie może być rozumiana w sposób jednostronny bez pełnego rozważenia funkcjonującego w życiu codziennym jak i w obrocie gospodarczym jej znaczenia, tym bardziej, że ustawodawca nie zdefiniował pojęcia reklamy czy reprezentacji, ani też nie wskazał źródła definicji, którą należałoby się posiłkować.

Zdaniem podatnika, sposób sformułowania określenia reprezentacji w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poprzez przykładowe wskazanie wydatków na reprezentację, może stanowić posiłkowo pomoc w interpretacji powyższego przepisu.

Rozpatrując złożone zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej w Opolu stwierdza co następuje:

Zgodnie z zasadą zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Oznacza to, iż określone wydatki mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodu jedynie pod warunkiem wykazania ich związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wykazania, że ich poniesienie może lub ma bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub na zachowanie (zabezpieczenie) jego źródła.

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 23 w/w ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007r. za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

W katalogu tych wyłączeń nie wymieniono wydatków związanych z reklamą. Z tego względu wydatki te mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości pod warunkiem, że spełnione są przesłanki wymienione w art. 22 ust. 1 powołanej ustawy.

Ponieważ przepisy podatkowe nie zawierają definicji reprezentacji ani reklamy, należy je oprzeć na definicjach słownikowych.

Mając to na uwadze, reklamę zdefiniować należy jako: działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług; plakat, napis, ogłoszenie, film itp. służące temu celowi; jak również efekt czyjejś celowej działalności dotyczący własnego wizerunku w środowiskach opiniotwórczych (opinia). Pojęcie reklamy oznacza zatem wszelkie działania podmiotu gospodarczego kształtujące popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, a także działania mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych nabywców do nabywania towarów i usług od właśnie tego, a nie innego podmiotu gospodarczego. Może to być realizowane za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu. Od strony podmiotowej można rozróżniać: reklamę towaru, usługi, reklamę marki, a także reklamę samej firmy (przedsiębiorcy). Reklama może dotyczyć nie tylko oferowanych towarów i usług, ale również samej firmy i jej znaku.

Reprezentacja to natomiast okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem lub pozycją społeczną. W odniesieniu do działalności gospodarczej reprezentacją są m.in. działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi.

W praktyce gospodarczej bardzo często granice między reklamą a reprezentacją zacierają się. Dlatego niezwykle istotne jest, aby dokonywać rozróżnienia między nakładami ukierunkowanymi na reprezentowanie firmy oraz budowanie jej prestiżu, a wydatkami mającymi na celu zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania bądź utrzymania kontaktów z przedsiębiorcą oraz nabywania towarów lub usług danej firmy.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż o fakcie czy określone wydatki poniesione na zakup upominków (gadżetów) z logo firmy, o których mowa na wstępie niniejszej decyzji, będą stanowiły koszty uzyskania uzyskania przychodów jako wydatki reklamowe czy też nie, decyduje charakter i cel wręczenia takiego gadżetu. Oznacza to, iż nie w każdym wypadku wydatki poniesione na zakup gadżetów z logo firmy stanowić będą koszty uzyskania przychodów w oparciu o przepis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka przekazuje swoim dotychczasowym jak i przyszłym klientom i kontrahentom drobne upominki (gadżety), opatrzone logo firmy, które jednocześnie stanowi zarejestrowany znak towarowy ?X? służący do oznaczania nim produkowanych przez Spółkę towarów. Działania te zmierzają do utrwalenia marki ? oznaczenia producenta i jego wyrobów - w pamięci aktualnych oraz przyszłych nabywców, zachęcając ich do nabycia tychże wyrobów, a kontrahentów do nawiązania i kontynuowania dalszej współpracy.

Zatem, jeżeli wręczane przez Spółkę w/w gadżety są opatrzone na trwale logo firmy i spełniają wyżej opisane znamiona reklamy, to wydatki poniesione na ich nabycie stanowią koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Zaznaczyć przy tym należy, iż nie będą wykazywać charakteru reklamowego i nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodu jako wydatki na reprezentację eleganckie i wartościowe upominki wręczane jedynie wybranym kontrahentom.

Zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie, mając na uwadze treść przepisu art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa, organ I instancji wydając postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego nie jest uprawniony do przeprowadzania postępowania dowodowego, które wskazałoby , że dokonanie danej czynności spełnia znamiona reklamy, czy też reprezentacji. Do postępowania w sprawie wydania pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego. Interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie złożenia wniosku.

W opisanym stanie faktycznym i prawnym sprawy należało dokonać zmiany zaskarżonego postanowienia organu podatkowego pierwszej instancji, stąd orzeczono jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna.

Na decyzję przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem tut. organu w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia.Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach.

Referencje

ILPB3/423-228/08-2/MC, interpretacja indywidualna

ILPB3/423-228/08-3/MC, interpretacja indywidualna

IP-PB3-423-439/07-2/EM, interpretacja indywidualna