Rozliczanie w Polsce dochodów osiąganych w Holandii

Z treści złożonego przez Pana pisma wynika, iż w okresie ostatnich trzech lat zamieszkuje i pracuje Pan w Holandii. Z Polski jest Pan wymeldowany z pobytu stałego, mieszka Pan w Holandii oraz na terenie Niemiec, gdzie jest Pan zameldowany na stały pobyt. Do Polski przyjeżdża Pan w ciągu roku kilkakrotnie a w ostatnim roku przebywał Pan tutaj około trzech miesięcy. Tutaj też osiąga Pan dochody pracując w firmie rodziców na #188; etatu. W Holandii posiada Pan stałą pracę i prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z życiową partnerką.

W złożonym piśmie uważa Pan, że zgodnie z Konwencją między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu nie ma Pan obowiązku rozliczania w Polsce swoich dochodów osiąganych w Holandii.

W odpowiedzi na zawarte przez Pana zapytanie tutejszy organ podatkowy informuje:Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Jeżeli natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 25 Kodeksu cywilnego miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Z kolei miejsce czasowego pobytu, to miejsce, w którym dana osoba przebywa w określonym czasie, w żaden sposób nie limitowanym, nie mając jednak zamiaru przebywania tam na stałe. Zatem pobyt za granicą ma charakter czasowy, jeżeli dana osoba przebywa za granicą w przejściowych celach i po ich zrealizowaniu zamierza wrócić do kraju.

Zgodnie z art. 4a ww. ustawy o podatku dochodowym przepisy art. 3 ust. 1 i 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Konwencja między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu została podpisana w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120). Zgodnie z art. 1 niniejszej konwencji dotyczy ona osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym lub w obu Umawiających się Państwach.

Art. 4 ust. 1 stanowi, iż w rozumieniu niniejszej konwencji, określenie 'osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie' oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów wynagrodzenia otrzymywane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli praca jest wykonywana w drugim Umawiającym się Państwie.

Art. 15 ust. 2 ww. Konwencji stanowi, iż wynagrodzenie jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie jeżeli są spełnione łącznie trzy warunki:
a) odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynajacego się lub kończącego w danym roku podatkowym i
b) wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
c) wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówke, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków a więc np. przebywanie w drugim Państwie dłużej, niż 183 dni w ciągu kolejnych 12 miesięcy oznacza, iż wynagrodzenie uzyskane tam za pracę może być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie. Decydują o tym wewnętrzne przepisy prawa podatkowego. W żadnym jednak przypadku przepis ten, jak i inne przepisy Konwencji nie oznaczają, iż uzyskane z pracy najemnej w Holandii wynagrodzenie i tam opodatkowane nie może być opodatkowane w Polsce. O tym decyduje określona w art. 23 ust. 5 lit.a Konwencji metoda unikania podwójnego opodatkowania.

W związku z powyższym w przypadku gdyby miejscem Pana zamieszkania była zgodnie z art. 25 Kodeksu cywilnego Rzeczpospolita Polska, a pobyt w Holandii miałby charakter czasowy, powinien rozliczyć się Pan w Polsce stosując metodę unikania podwójnego opodatkowania. Metoda ta została określona w art. 23 ust. 5 lit.a Konwencji, który stanowi, że jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczanie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.

Stosownie do postanowień art. 44 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy podlegajacy w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czasowo przebywający za granicą, którzy osiągają dochody ze źródeł położonych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, są obowiazani wpłacić zaliczkę na podatek w wysokości 19 % tych dochodów oraz złożyć właściwemu Urzędowi Skarbowemu deklarację PIT-53, w terminie do dnia 20 miesiąca nastepującego po miesiącu, w którym wrócili do kraju.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy ci są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Jeżeli natomiast zamieszkuje Pan w Holandii i przebywa tam z zamiarem stałego pobytu to dochód otrzymywany z tytułu wynagrodzenia za pracę opodatkowany jest w kraju, w którym jest ona wykonywana zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. Konwencji między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu.

W przedstawionej kwestii stanowisko Pana jest prawidłowe.

Ponadto tutejszy organ podatkowy informuje, że w przypadku nieprawidłowego złożenia zeznania przysługuje Panu prawo złożenia korekty deklaracji przy spełnieniu warunków określonych w Ordynacji podatkowej.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.
Zgodnie z art. 14 b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, natomiast zgodnie z art. 14b § 2 tej ustawy wiąże właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie w trybie art. 14a § 4 i art. 236 Ordynacji podatkowej służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia zgodnie z art. 236 § 2 pkt 1.

Zażalenie winno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie (art. 222 ustawy w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej).