czy w zaistniałej sytuacji prawidłowe jest stanowisko, iż wydatki poniesione na zakup materiałów (...)

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w trakcie działalności Spółka poniosła wydatki na zakup materiałów, które miały zostać wykorzystane do produkcji. Zakup tych materiałów podyktowany był rzeczywistym zapotrzebowaniem, ustalanym każdorazowo przez Spółkę na dzień zakupu tych materiałów. W trakcie 2005 r. w wyniku weryfikacji okazało się, iż materiały te nie mogą zostać wykorzystane do produkcji, albowiem utraciły przydatność. Zdaniem Wnioskującego utrata przydatności nastąpiła bez jego winy z następujących przyczyn: zaprzestanie zamówień na produkty Spółki ze strony kontrahentów, zaprzestanie współpracy z niektórymi kontrahentami (odbiorcami), wycofanie niektórych urządzeń z produkcji, w ramach której materiały te były wykorzystywane, korozja, przekroczenie terminu ważności, brak możliwości wykorzystania materiałów jako części zamiennych, niepełnowartościowość, brak możliwości zastosowania materiałów ze względów bezpieczeństwa.

Spółka nie ma możliwości sprzedaży materiałów zakupionych uprzednio do produkcji, albowiem są to materiały cechujące się specyficznymi parametrami, typowymi dla danej produkcji, nie mogące znaleźć zastosowania w produktach innych niż wyprodukowane przez Spółkę. Jednocześnie nie było możliwe zagospodarowanie tych materiałów w inny sposób.

Stąd ze względu na całkowitą utratę ich przydatności Spółka dokonała likwidacji materiałów zgodnie z obowiązującymi procedurami. Decyzja o złomowaniu, po wnikliwej analizie jej konieczności i przyczyn, podejmowana była przez komisję powoływaną w tym celu przez Spółkę, a fakt złomowania potwierdzany był każdorazowo protokołem likwidacji.

Spółka pyta czy w zaistniałej sytuacji prawidłowe jest stanowisko, iż wydatki poniesione na zakup materiałów przeznaczonych do produkcji, które zostały zlikwidowane wskutek późniejszej utraty przydatności z podanych przyczyn stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w dacie likwidacji, jeśli materiały zostały zakupione w celu uzyskania przychodu, a fakt ich likwidacji został odpowiednio udokumentowany. Zdaniem Spółki, wydatki poniesione na nabycie materiałów przeznaczonych do procesu produkcyjnego, lecz niewykorzystanych wskutek utraty przydatności z przyczyn podanych we wniosku stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów w dacie likwidacji, zgodnie z ogólnymi zasadami zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów wyrażonymi w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i stanowiska Podatnika tut. Organ podatkowy stwierdza, co następuje.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Niewątpliwie poniesienie wydatków na nabycie środków obrotowych, np. towarów handlowych, materiałów, opakowań, ma na celu osiągnięcie przychodów. Równocześnie w katalogu kosztów i wydatków, które nie mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 w/w ustawy ustawodawca nie wymienił strat w środkach obrotowych. Nie oznacza to jednak, że każda taka strata może stanowić koszt uzyskania przychodu. Uznając bowiem, że strata w środkach obrotowych jest konsekwencją prowadzenia działalności gospodarczej, można stwierdzić, iż będzie ona kosztem uzyskania przychodów o ile jest następstwem zdarzenia losowego, niezależnym od woli podatnika, powstałym w wyniku działań sił przyrody lub działań innego człowieka. Jakiekolwiek przyczynienie się podatnika do powstania szkody poprzez nie zachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody, uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi stratę o charakterze losowym, niemożliwym do przewidzenia.

Podobne stanowisko zajęte zostało w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 26.04.2001 r. znak: PB3-MD-289-8214-35/2001. Również w orzecznictwie sądowym ugruntowany jest pogląd, iż tylko niezawinione straty w środkach obrotowych mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów jeżeli rzeczywiście nastąpiły i zostały udokumentowane (np. wyroki: WSA III SA 2846/02, NSA III SA 2041/00, NSA III SA 5669/98). Każdorazowo więc stwierdzenie przyczyn i charakteru powstałej straty będzie wymagało przeprowadzenia szczegółowej analizy sytuacji, jaka poprzedziła powstanie straty.

Ponadto poniesione straty powinny być właściwie udokumentowane. Przepisy podatkowe nie zawierają unormowań w tym zakresie, dlatego najwłaściwszym sposobem ich udokumentowania wydaje się być stosowanie przepisów ustawy o rachunkowości. Dopiero podjęcie decyzji o likwidacji środków obrotowych, potwierdzonej odpowiednim protokołem stanowić będzie podstawę do zaliczenia wydatków na zakup przedmiotowych środków do kosztów uzyskania przychodów.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że na utratę przydatności materiałów złożyło się szereg przyczyn związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej takich jak: zaprzestanie zamówień na produkty Spółki ze strony kontrahentów, zaprzestanie współpracy z niektórymi kontrahentami (odbiorcami), wycofanie niektórych urządzeń z produkcji, w ramach której materiały te były wykorzystywane, korozja, przekroczenie terminu ważności, brak możliwości wykorzystania materiałów jako części zamiennych, niepełnowartościowość, brak możliwości zastosowania materiałów ze względów bezpieczeństwa. Ponadto Spółka dodaje, iż każdorazowo dokonywała wnikliwej analizy konieczności oraz przyczyn złomowania materiałów. Decyzja o złomowaniu podejmowana była przez komisję powoływaną w tym celu, zaś fakt złomowania potwierdzony był każdorazowo protokołem likwidacji.

Oceniając przedstawiony stan faktyczny na gruncie powołanych przepisów prawa podatkowego, tut. organ podatkowy potwierdza stanowisko zaprezentowane przez Spółkę, że wydatki na zakup materiałów, zakupionych uprzednio do produkcji, a następnie zlikwidowanych w skutek utraty przydatności, odpowiednio udokumentowane, stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu w dacie likwidacji. Z uzasadnienia wniosku nie wynika, bowiem iż Podatnik przyczynił się do powstania strat w likwidowanych środkach obrotowych.

Natomiast niniejsza interpretacja nie może potwierdzać wartości poniesionych przez Spółkę wydatków w celu uzyskania przychodu, gdyż interpretacje wydawane przez organy podatkowe dotyczą zasad stosowania przepisów prawa podatkowego i nie zawierają oceny pod względem rachunkowym.