Formułując zarzut naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego, w szczególności zaś zasad zaufania (...)
Formułując zarzut naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego, w szczególności zaś zasad zaufania obywatela do państwa (art. 2 Konstytucji) oraz zasady równości (art. 32 Konstytucji) nie wskazano bowiem orzeczenia, które wydane zostałoby na podstawie zaskarżonych w skardze przepisów ordynacji podatkowej. Takiego waloru nie posiadają w szczególności pisma Urzędów Skarbowych, formułowane w związku z treścią art. 14 § 4 i 5 ordynacji podatkowej. Zgodnie z przyjętym i utrwalonym w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego stanowiskiem, tego rodzaju wyjaśnienia dotyczące przyjętej w praktyce organów podatkowych interpretacji odpowiednich przepisów ustawowych nie noszą znamion jakiegokolwiek definitywnego i władczego rozstrzygnięcia o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Dopóki zaś działania organów władzy publicznej nie przybierają władczego charakteru określającego sytuację prawną konkretnego podmiotu, dopóty nie można mówić o wystąpieniu w sprawie ostatecznego orzeczenia o przysługujących skarżącemu konstytucyjnych wolnościach, prawach bądź obowiązkach.
Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek dopuszczalności występowania z tym środkiem prawnym. Zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga konstytucyjnej stanowi środek ochrony konstytucyjnych wolności i praw przed ich naruszeniem poprzez ostateczne orzeczenia sądów lub organów administracji publicznej, wydane na podstawie niezgodnych z Konstytucją przepisów ustaw bądź innych aktów normatywnych. Warunkiem korzystania ze skargi jest więc wskazanie przez skarżącego takiego ostatecznego orzeczenia, które - naruszając konstytucyjne prawa bądź wolności skarżącego - wydane zostało na podstawie przepisów zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego powyższy warunek dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej nie został w niniejszej sprawie spełniony. Formułując zarzut naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego, w szczególności zaś zasad zaufania obywatela do państwa (art. 2 Konstytucji) oraz zasady równości (art. 32 Konstytucji) nie wskazano bowiem orzeczenia, które wydane zostałoby na podstawie zaskarżonych w skardze przepisów ordynacji podatkowej. Takiego waloru nie posiadają w szczególności pisma Urzędów Skarbowych, formułowane w związku z treścią art. 14 § 4 i 5 ordynacji podatkowej. Zgodnie z przyjętym i utrwalonym w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego stanowiskiem, tego rodzaju wyjaśnienia dotyczące przyjętej w praktyce organów podatkowych interpretacji odpowiednich przepisów ustawowych nie noszą znamion jakiegokolwiek definitywnego i władczego rozstrzygnięcia o konstytucyjnych prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Dopóki zaś działania organów władzy publicznej nie przybierają władczego charakteru określającego sytuację prawną konkretnego podmiotu, dopóty nie można mówić o wystąpieniu w sprawie ostatecznego orzeczenia o przysługujących skarżącemu konstytucyjnych wolnościach, prawach bądź obowiązkach (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 10 grudnia 1997 r., sygn. Ts 22/97, OTK ZU nr 1/1998, poz. 10, s. 44). Należy ponadto przyjąć, że waloru orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji nie wykazuje także wskazywane w skardze konstytucyjnej orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 lutego 2001 r. odrzucające skargę skarżącego na postanowienie Izby Skarbowej w Warszawie w przedmiocie umorzenia postępowania. Przede wszystkim nie determinuje ono bowiem w żaden sposób wskazywanych w skardze konstytucyjnych praw skarżącego, wynikających z zasady zaufania obywatela do państwa i zasady równości wobec prawa. Nie można też przyjąć, aby normatywną podstawą tego orzeczenia były kwestionowane w skardze przepisy ordynacji podatkowej.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego należy ponadto uznać, że opisane wyżej postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 lutego 2001 r. nie spełnia waloru orzeczenia wydanego na podstawie kwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów także w odniesieniu do zarzutu naruszenia konstytucyjnego prawa skarżącego do sądu (art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji). Jak to wynika z treści uzasadnienia postanowienia sądu administracyjnego podstawą odrzucenia skargi skarżącego na rozstrzygnięcie Izby Skarbowej w Warszawie były bowiem stosowne unormowania ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym wyznaczające zakres kognicji tego sądu (art. 16 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym), tych zaś nie uczyniono przedmiotem niniejszej skargi konstytucyjnej.
Niezależnie od powyższych okoliczności samoistnie przesądzających o niedopuszczalności nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu podkreślić należy, iż problem naruszenia praw skarżącego w niniejszej sprawie mógłby być rozważany wyłącznie na płaszczyźnie sposobu wykonywania przez organy podatkowe obowiązków wynikających z art. 14 § 4 i 5 ordynacji podatkowej. Sposób uzasadnienia w skardze zarzutu naruszenia konstytucyjnej zasady równości wskazuje właśnie na porównanie różnych przypadków zastosowania kwestionowanego przepisu względem skarżącego oraz innych podmiotów. W uzasadnieniu skargi konstytucyjnej nie sformułowano natomiast argumentów na poparcie tezy, jakoby źródłem złamania konstytucyjnej zasady równości wobec prawa była normatywna treść art. 14 § 4 i 5 ordynacji podatkowej i wynikający z niej nakaz różnicowania podmiotów uprawnionych do uzyskania informacji o zakresie zastosowania przepisów podatkowych. Należy zaś podkreślić, iż płaszczyzna stosowania kwestionowanych przepisów pozostaje zasadniczo poza zakresem rozpoznania Trybunału Konstytucyjnego orzekającego w przedmiocie skargi konstytucyjnej.
Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.
Referencje