1. Czy Spółka prawidłowo zaklasyfikowała budynek mieszkalno-użytkowy do grupy 11 Klasyfikacji Środków (...)

W dniu 02.05.2007 r. do tut. Urzędu wpłynął wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji w sprawie prawidłowego zaklasyfikowania budynku mieszkalno-użytkowego do grupy 11 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. do budynków mieszkalnych oraz ustalenia w stosunku do wniesionych aportem budynków niemieszkalnych indywidualnych stawek amortyzacyjnych w wysokości 10% oraz 3,2%.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że przedmiotem działalności Spółki są usługi związane z rolnictwem. Jako aport do Spółki wniesione zostały w grudniu 2006 r. rzeczy ruchome (maszyny, urządzenia oraz wyposażenie), a w styczniu 2007 r. - nieruchomości: zabudowana (domem mieszkalno-użytkowym, budynkiem gospodarczym, trzema kurnikami, silosami paszowymi) oraz niezabudowana.

Budynek mieszkalno-użytkowy przyporządkowany został do grupy 11 Klasyfikacji Środków Trwałych ? jako budynek mieszkalny, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 1,5%. Trzy kurniki oraz budynek gospodarczy przyporządkowane zostały do podgrupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych jako budynki niemieszkalne, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu wynosi 2,5%. Natomiast silosy paszowe przyporządkowano do podgrupy 10 (rodzaj 104) KŚT, dla których stawka z Wykazu wynosi 4,5%.

Dom mieszkalno-użytkowy o powierzchni 168 m² uznano za budynek mieszkalny z tej przyczyny, iż ponad połowa całkowitej jego powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych (106m²). Natomiast w pozostałej części budynku (62 m²) znajdują się pomieszczenia biurowe i magazynowe Spółki.

W/w budynki przyjęte zostały do używania i wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki w styczniu 2007 r., a od miesiąca lutego 2007 r. są amortyzowane, przy czym część odpisów amortyzacyjnych (od budynku mieszkalno-użytkowego w części dotyczącej celów mieszkalnych) nie stanowi kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec faktu, że w/w budynki są budynkami używanymi w rozumieniu przepisów art. 16j ust. 1 pkt. 3 w związku z ust. 3 pkt. 1 oraz ust. 1 pkt. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka ustaliła dla nich indywidualne stawki amortyzacyjne ( z wyłączeniem silosów paszowych) w następujących wysokościach:
- dla dwóch kurników i budynku gospodarczego oddanych po raz pierwszy do używania w 1936 r. i wprowadzonych do ewidencji środków trwałych Spółki w 2007 r.

- w wysokości 10% - na podstawie art. 16j ust. 1 pkt. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
- dla budynku mieszkalno-użytkowego w wysokości 10% - na podstawie art. 16j ust. 1 pkt. 3 w związku z ust. 3 pkt 1 w/w ustawy,
- dla kurnika po raz pierwszy przyjętego do używania w grudniu 1997 r. i wprowadzonego do ewidencji środków trwałych w 2007 r. - w wysokości 3,2% - na podstawie art. 16j ust 1 pkt.4 tejże ustawy.

Wobec zaistniałych wątpliwości, Spółka zwróciła się do tut. Urzędu dnia 27.04.2007 r z zapytaniem:
1. Czy Spółka prawidłowo zaklasyfikowania budynek mieszkalno-użytkowego do grupy 11 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. do budynków mieszkalnych?
2. Czy Spółce przysługuje prawo do ustalenia w stosunku do wniesionych aportem budynków niemieszkalnych indywidualnych stawek amortyzacyjnych w wysokości 10% oraz 3,2%?

Zdaniem Wnioskodawcy, ze szczegółowych objaśnień dotyczących klasyfikacji środków trwałych należących do grupy 1 ? zawartych w części III Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) wynika, iż o zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób jego użytkowania. W przypadku budynków o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie.

Ze szczegółowego opisu do grupy 1 podgrupy 11 rodzaj 110 - ?Budynki mieszkalne? wynika natomiast, iż rodzaj ten obejmuje obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych.

W stanie faktycznym przedstawionym przez Wnioskodawcę objętym przedmiotowym wnioskiem zachodzą następujące okoliczności:
- posiadany przez Spółkę budynek mimo, iż obecnie wykorzystywany jest zarówno do celów mieszkalnych, jak i na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, wybudowany został na cele mieszkaniowe i takie też jest główne przeznaczenie w/w budynku, zważywszy chociażby na samą jego konstrukcję;
- powierzchnia użytkowa budynku wynosi łącznie 168m², przy czym na cele mieszkalne zajęta jest powierzchnia o wielkości 106m².

Mając na uwadze powyższe, w/w budynek należało uznać za budynek mieszkalny i zaklasyfikować do podgrupy 11, rodzaj 110 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Natomiast odnośnie zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lokali i budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna wynosi 2,5% po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zważywszy na okoliczność, iż znajdujące się w posiadaniu Spółki dwa kurniki oraz budynek gospodarczy zostały po raz pierwszy oddane do używania w 1936 r., zaś wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki w styczniu 2007 r., to wobec faktu, iż między tymi dwoma zdarzeniami upłynęło ponad 40 lat ? Spółka jest uprawniona do zastosowania maksymalnej stawki amortyzacyjnej przewidzianej w art. 16j ust. 1 pkt. 4 w/w ustawy w wysokości 10%.

Odnośnie natomiast kurnika oddanego po raz pierwszy do używania w grudniu 1997 r., to zważywszy na okoliczność, iż w/w budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych Spółki również w styczniu 2007 r. ustalona została, według Wnioskodawcy, prawidłowa stawka amortyzacyjna w wysokości 3,2%, gdyż od dnia przyjęcia go po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji Spółki upłynęło 9 pełnych lat kalendarzowych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i prawny Naczelnik Urzędu Skarbowego w Olsztynie stwierdza co następuje:

Według Klasyfikacji Środków Trwałych, usystematyzowanym w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1317 ze zm.), o zaliczeniu budynku (lokalu) do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie.

Natomiast według Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz.U. z 1999 r. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) za budynki mieszkalne uważa się obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadku, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki zaklasyfikowany jest jako budynek niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Budynek mieszkalno-użytkowy należący do Spółki, zgodnie z opisanym powyżej stanem faktycznym i prawnym został słusznie przyporządkowany do grupy 1, podgrupy 11, rodzaj 110 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. jako budynki mieszkalne.

Zgodnie z art. 16a ust.1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte (także w drodze aportu) lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Składniki majątku, zgodnie z art. 16d, o których mowa w art. 16a-16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

W myśl art. 16i ust. 1 w/w ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie do art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy podatkowej, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do wprowadzenia do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może krótszy niż 10 lat.

W odniesieniu do budynków niemieszkalnych, o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4, ustawodawca nie określił kryteriów, według których mają być one zakwalifikowane jako używane. W związku z czym można uznać w/w budynki (lokale) i budowle za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były one wykorzystywane przez jakikolwiek okres czasu.

Natomiast, w zakresie ustalenia procentowych stawek amortyzacyjnych, Wnioskodawca zastosował prawidłowe stawki amortyzacyjne zgodnie ze wzorem:
a%=100% : t ,
gdzie:
a% - oznacza procentową roczną stawkę amortyzacyjną;
t - przewidywany okres używania środka trwałego (w latach).

W świetle powyższego Naczelnik Urzędu Skarbowego w Olsztynie uznał, że stanowisko Wnioskodawcy w przedmiocie:
- zaklasyfikowania budynku mieszkalno-użytkowego do grupy 11 Klasyfikacji Środków Trwałych, tj. do budynków mieszkalnych,
- ustalenia indywidualnych stawek amortyzacyjnych w wysokości 10% oraz 3,2% w stosunku do wniesionych aportem budynków niemieszkalnych
za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia i jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego i faktycznego przedstawionego przez pytającego. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę zakresu praw i obowiązków Podatnika.

Stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika. Wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla wnioskodawcy do czasu jej zmiany lub uchylenia, zgodnie z art. 14b § 2 ustawy - Ordynacja podatkowa.

Na niniejsze postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Zażalenie zgodnie z przepisami art. 222, w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej, winno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.