Czy jednorazowa sprzedaż przez parafię będącą kościelną osobę prawną, która nie prowadzi działalności (...)

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z definicji tej wynika, że działalnością gospodarczą dla celów VAT jest przede wszystkim profesjonalny obrót gospodarczy, realizowany w sposób zorganizowany, a co za tym idzie ciągły (stały). Za działalność gospodarczą uznaje się również przypadki, gdy czynność z zakresu działalności producentów, handlowców lub usługodawców realizowana jest sporadycznie (okazjonalnie), a nawet jednorazowo ? jednak jedynie wtedy, gdy okoliczności wykonania tych (tej) transakcji wskazują na zamiar wykonywania ich (jej) w sposób częstotliwy.

W związku z powyższym nie każda sprzedaż rzeczy ruchomych ? dokonana we własnym imieniu i na własny rachunek ? podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ale tylko taka, która była jedynym celem uprzedniego ich nabycia.

Wynika z tego, że aby jednorazową dostawę towarów lub jednorazowe świadczenie usług uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystane przy niej towary (usługi) zostały nabyte w celu spożytkowania ich przy tej czynności.

Jednorazowa czynność podmiotu niebędącego podatnikiem, spełniająca kryteria dostawy towarów lub świadczenia usług, zrealizowana w warunkach niewskazujących na zamiar jej powtarzania (lub czynności podobnych) ? nie kwalifikuje się do uznania jej za działalność gospodarczą i traktowania tego podmiotu jako podatnika.

Mając na uwadze powyższe, jeżeli Parafia dokonuje dostawy gruntu w warunkach wskazujących, że działania te nie są czynione z zamiarem ich powtarzania (kontynuowania) i nie zmierzają do nadania im stałego (zorganizowanego) charakteru, a grunt ten nie został nabyty w celu jego zbycia ? to czynność ta nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 cytowanej ustawy, a zatem podmiot ją wykonujący nie uzyskuje statusu podatnika VAT.#61623;

w zakresie podatku dochodowego:

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) wolne od podatku dochodowego są dochody kościelnych osób prawnych:

a) z niegospodarczej działalności statutowej; w tym zakresie kościelne osoby prawne nie mają obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy Ordynacji podatkowej.

b) z pozostałej działalności ? w części przeznaczonej na cele: kultu religijnego, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne, charytatywno?opiekuńcze oraz na konserwację zabytków, prowadzenie punktów katechetycznych, inwestycje sakralne w zakresie: budowy, rozbudowy i odbudowy kościołów oraz kaplic, adaptację innych budynków sakralnych, a także innych inwestycji przeznaczonych na punkty katechetyczne i zakłady charytatywno?opiekuńcze.

Zwolnienie to nie dotyczy, zgodnie z przepisem art. 17 ust. 1a ustawy:

1) dochodów uzyskanych z działalności polegającej na wytwarzaniu wyrobów przemysłu elektronicznego, paliwowego, tytoniowego, spirytusowego, winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,5 % oraz wyrobów z metali szlachetnych albo z udziałem tych metali lub dochodów uzyskanych z handlu tymi wyrobami; zwolnieniem objęte są jednak dochody jednostek naukowych i badawczo-rozwojowych, w rozumieniu odrębnych przepisów, uzyskane z działalności polegającej na wytwarzaniu wyrobów przemysłu elektronicznego.

1a) dochodów uzyskanych z działalności polegającej na oddaniu środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych do odpłatnego używania na warunkach określonych w art. 17 a ?17k.

2) dochodów, bez względu na czas ich osiągnięcia, wydatkowanych na inne cele niż wymienione w tych przepisach.

Działalność statutowa: opiekuńczo-wychowawcza, oświatowo-wychowawcza, opiekuńczo-lecznicza oraz w zakresie pomocy społecznej prowadzona przez kościelne osoby prawne nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.), chyba że statut jednostki organizacyjnej określa jej zarobkowy charakter. Tak więc skoro dochody parafii będącej kościelną osobą prawną są zwolnione z opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób prawnych, nawet uzyskane z działalności gospodarczej o ile są przeznaczone na wymienione w ustawie cele statutowe należy stwierdzić, że dochód ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości o ile zostanie przekazany na cele działalności statutowej jest wolny od podatku.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) dochody parafii będącej kościelną osobą prawną są zwolnione z opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób prawnych, nawet uzyskane z działalności gospodarczej o ile są przeznaczone na wymienione w ustawie cele statutowe więc należy stwierdzić, że dochód ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości o ile zostanie przekazany na cele działalności statutowej jest wolny od podatku. Jeżeli sprzedaż powyższej nieruchomości obciążona zostanie tzw. rentą planistyczną, zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), to kwota powyższa stanowi dla parafii koszt uzyskania przychodów.

Odnośnie zapytania jednostki dotyczącego wyjaśnienia, czy przewidywana transakcja zbycia nieruchomości winna być obciążona tzw. rentą planistyczną, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Pabianicach informuję, że zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) naczelnicy urzędów skarbowych są obowiązani do udzielania informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego, zaś udzielenie odpowiedzi na powyższe pytanie wykracza poza kompetencje organów podatkowych.