Możliwość odliczenia wydatków poniesionych na odpłatne wizyty u lekarzy specjalistów jako wydatków (...)

UZASADNIENIE

Pani ... pismem z dnia 28.05.2007 r. (data wpływu ? 31.05.2007 r.) - uzupełnionym w dniu 11.06.2007 r. wystąpiła do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gdańsku z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatnik jest osobą niepełnosprawną zaliczoną do I grupy inwalidztwa.

W złożonym wniosku zadano pytanie: czy osoba niepełnosprawna może odliczyć jako wydatki na cele rehabilitacyjne wydatki poniesione na opłatę wizyt u lekarzy specjalistów.

Podatnik uważa, że wydatki poniesione na ww. cel korzystają ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku (dochód), można obniżyć o wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, ponoszone przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ustawy z dnia 26.07.1991 roku, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

- orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub

- decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy albo rentę szkoleniową , albo

- orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia , wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 27 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć mówi się o osobach zaliczonych :

do I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, wobec których, na podstawie odrębnych przepisów , orzeczono:

- całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji,

- znaczny stopień niepełnosprawności,

do II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

- całkowitą niezdolność do pracy,

- umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Odliczenie z tytułu tej ulgi mogą być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r. (do końca 2003 r. także , w odniesieniu do dzieci do lat 16 orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez lekarza specjalistę).

Mając na uwadze powyższe istotne jest, aby rodzaj wydatków związanych z daną osobą odpowiadał rodzajowi i przyczynie niepełnosprawności. Dlatego orzeczenie o niepełnosprawności, w którym jest podany stopień i jej przyczyna jest dokumentem rozstrzygającym o tym, które wydatki dana osoba może zaliczyć do wydatków na cele rehabilitacyjne (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 1998 r. , syg. Akt SA/BK 1556/97).

Zgodnie z art. 26 ust. 7A w/cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych zaliczonych do I lub II grupy inwalidztwa oraz osób niepełnosprawnością narządu ruch zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł.,
8. utrzymanie przez osoby niewidome psa przewodnika, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł.,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł., jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki stale lub czasowo,
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo rehabilitacyjne:
    a. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    b. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 ? również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a); nie ma limitu odliczeń z tego tytułu,
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne ? w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł.,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    a) na turnusie rehabilitacyjnym,
    b) w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o której mowa w punkcie 11.

Wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu tylko wówczas, jeżeli nie zostały sfinansowane lub dofinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek innej formie. W przypadku gdyby zostały one częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy, odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą z jakichkolwiek innych środków.

Podstawą odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjnych oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 7c ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych jest posiadanie dowodu poniesienia tych wydatków, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 tj.:

1. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczanych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł (pkt. 7),
2. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt. 7, psa przewodnika, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł (pkt. 8),
3. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł (pkt. 14).

Art. 26 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia 15 tytułów wydatków, których poniesienie uprawnia do odliczenia jako wydatki na cele rehabilitacyjne.

W katalogu tych wydatków nie mieszczą się wydatki za prywatne usługi lekarskie.

Aby wydatek tego typu uznać za poniesiony na rehabilitację, musiałoby to wynikać wprost z zapisów ustawowych. Tymczasem przepisy art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają takich regulacji.

Reasumując powyższe z uwagi na stan prawny oraz faktyczny sprawy brak jest podstaw do skorzystania z odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków na odpłatne wizyty u lekarzy specjalistów, ponieważ wydatek ten nie został wymieniony w katalogu ulg rehabilitacyjnych, zawartym w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem przedstawione stanowisko we wniosku nie jest prawidłowe.