Na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego zrodziła się wątpliwość, czy dokonując wpłaty (...)

Na gruncie opisanego stanu faktycznego zrodziła się wątpliwość, czy dokonując wpłaty na rachunek funduszu, równowartości odpisu w wysokości wynikającej z postanowień obowiązującego ZUZP, tj. w wysokości 2,5 krotności wysokości odpisu podstawowego, określonego ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, mimo zatrudniania na dzień 1 stycznia mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, ma prawo całą kwotę tego odpisu zaliczyć, w myśl podatku dochodowego od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów?

W opinii Wnioskującej, zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, pracodawcy, zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, mogą tworzyć fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, czyli do wysokości 37,5% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzednim lub w drugim półroczu roku poprzedniego, jeżeli przeciętne wynagrodzenie z tego okresu stanowiło kwotę wyższą, lub mogą wypłacać świadczenia urlopowe. Zgodnie natomiast z art. 4 ust. 1 ww. ustawy, u pracodawców zatrudniających co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na fundusz świadczeń socjalnych.

Jednocześnie, Wnioskodawca wskazuje, iż według informacji uzyskanych z Państwowej Inspekcji Pracy, utworzenie funduszu w wysokości wyższej niż określona w art. 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, przez pracodawcę zatrudniającego według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, nie jest sprzeczne z tą ustawą. Stosownie do art. 6 ust. 1 ww. ustawy, koszty działalności pracodawcy obciążają odpisy i zwiększenia ukształtowane zarówno w wysokości ustalonej zgodnie z przepisami tej ustawy, jak i w wysokości wynikającej z układów zbiorowych pracy.

Zdaniem Wnioskującej, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek funduszu.

W ocenie Spółki przekazana na rachunek bankowy funduszu kwota odpisu za 2007 rok, ustalona w wysokości wynikającej z postanowień obowiązującego ZUZP, tj. w wysokości 2,5 krotności wysokości odpisu podstawowego, określonego ustawą o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, stanowi w całości koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, jeżeli w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy (uzgodnionym z zakładowymi organizacjami związkowymi i zarejestrowanym przez Okręgowy Inspektorat Pracy) została określona wysokość odpisu, w wysokości wyższej niż przewiduje to art. 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych i zgodnie z art. 6 ust. 1 tejże ustawy, odpisy te obciążają koszty pracodawcy oraz równowartość tych odpisów została odprowadzona na rachunek funduszu, to fakt zatrudniania na dzień 1 stycznia 2007r. mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, szczególnie w sytuacji prowadzenia wspólnej działalności socjalnej, nie może przesądzać o niemożliwości zaliczenia tych odpisów do kosztów uzyskania przychodów.

Ustosunkowując się do przedstawionych powyżej kwestii, stwierdza się co następuje:

Na wstępie podjętych rozważań tutejszy organ podatkowy podkreśla, iż udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w trybie art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania dowodowego w sprawie objętej wnioskiem, zaś rozpoznając sprawę opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku przez Spółkę.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo ? skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Przy czym kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło (przynosiło) przychody także w przyszłości.

Mając na uwadze powyższe, wskazuje się na treść art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ww. ustawy podatkowej, stosownie do którego, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu.

W tym miejscu tutejszy organ podatkowy pragnie wskazać, iż aby odpisy i zwiększenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych utworzonego przez podatnika mogły stanowić koszty uzyskania przychodów, łącznie spełnione muszą być następujące przesłanki:

1. środki pieniężne stanowiące równowartość odpisów i zwiększeń muszą być wpłacone na rachunek Funduszu,

2. odpisy i zwiększenia, w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, obciążają koszty działalności pracodawcy.

Stosownie do przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm.), Fundusz tworzą, z zastrzeżeniem ust. 2, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty.

Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 tej ustawy, u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony.

Z kolei, w myśl art. 3 ust. 3 ww. ustawy, pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, z zastrzeżeniem ust. 2, mogą tworzyć Fundusz do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 lub mogą wypłacać świadczenie urlopowe, o którym mowa w ust. 4-6.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 tej ustawy, Fundusz tworzy się z corocznego odpisu podstawowego, naliczanego w stosunku do przeciętnej liczby zatrudnionych.

Wysokość odpisu podstawowego, o którym mowa w ust. 1, wynosi na jednego zatrudnionego, z zastrzeżeniem ust. 2a i 3, 37,5% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim lub w drugim półroczu roku poprzedniego, jeżeli przeciętne wynagrodzenie z tego okresu stanowiło kwotę wyższą (art. 5 ust. 2 ustawy).

Stosownie do art. 6 ust. 1 ustawy, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

Z łącznej wykładni art. 6 ust. 1 i art. 3 ust. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych wynika, iż kosztem uzyskania przychodów, w przypadku pracodawców zatrudniających mniej niż 20 pracowników, może być jedynie odpis dokonany zgodnie z art. 5 ww. ustawy.

Wobec powyższego, nadwyżka pomiędzy kwotą odpisu dokonanego w trybie art. 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, a kwotą faktycznie dokonanego odpisu na podstawie Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy, nie może obciążać kosztów działalności pracodawców zatrudniających mniej niż 20 pracowników.

Powyższe stwierdzenie implikuje wniosek, iż w przypadku Wnioskodawcy, kosztem uzyskania przychodów może być kwota odpisu dokonana do wysokości i na zasadach określonych w trybie art. 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, gdyż tylko ta kwota może obciążyć jego koszty działalności.

Zatem, nadwyżka pomiędzy kwotą odpisu dokonanego w trybie art. 5 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, a kwotą faktycznie dokonanego odpisu, stosownie do postanowień Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy, nie stanowi kosztu uzyskania przychodów w świetle art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, albowiem w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych nie obciąża kosztów działalności pracodawcy.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującego i stanu prawnego, obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.