Dotyczy prawa zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w środkach obrotowych powstałej na (...)

Prawowity właściciel lokaty złożył pisemne oświadczenie, że nie pobierał środków z rachunku w Oddziale Banku w B..., jak również, że nie zgubił ani też nie dawał nikomu swojego dowodu osobistego. Bank dokonał czynności sprawdzających w zakresie przestrzegania procedur przez pracowników Oddziału Banku w B... w momencie wypłaty środków, w wyniku których nie stwierdzono uchybień ze strony pracowników Oddziału Banku. Uznając jednak sprawę za przestępstwo Dyrektor Oddziału Banku w B... złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa występując z wnioskiem o wszczęcie postępowania do Prokuratury Rejonowej w Bydgoszczy. W toku prowadzonego postępowania przeprowadzono szereg czynności zmierzających do wykrycia sprawcy czynu. W dniu 19.12.2005r. prokuratura umorzyła śledztwo wobec niewykrycia sprawcy. Ponieważ w ocenie banku prokuratura nie zbadała wszystkich dostępnych materiałów dowodowych w sprawie, bank w dniu 30.12.2005r. wniósł zażalenie na postanowienie prokuratury. Zażalenie zostało uwzględnione, prokuratura dokonała wielu kolejnych czynności, które nie doprowadziły jednak do wykrycia sprawcy. W dniu 18.05.2006r. Bank otrzymał z prokuratury kolejne postanowienie o umorzeniu śledztwa z powodu nie wykrycia sprawcy. Nie stwierdzono również, że dokonane oszustwo bankowe nastąpiło z winy pracowników oddziału banku.

Pytanie Spółki dotyczy prawa zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty w środkach obrotowych powstałej na skutek wyłudzenia pieniędzy z lokaty terminowej w Oddziale Banku.

Zdaniem banku strata poniesiona w wyniku wyłudzenia środków pieniężnych, które są środkami obrotowymi jest zdarzeniem losowym niezawinionym przez bank. Jak wskazuje bank środki te są elementem prowadzenia przez bank działalności bankowej (depozytowej) i służą zabezpieczeniu finansowania źródła przychodów (działalność kredytowa)- wobec tego strata z tego tytułu jest kosztem uzyskania przychodu w momencie jednoznacznego stwierdzenia przez niezależny organ (Prokuraturę) braku winy banku.

Po analizie przedstawionego stanu faktycznego i zaprezentowanego przez Jednostkę stanowiska dotyczącego interpretacji przepisów prawa podatkowego tutejszy Organ stwierdza co następuje:

Stosownie do treści przepisu art. 15 ust.

1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Natomiast art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Wśród wymienionych w tym artykule wydatków nie ma strat w środkach pieniężnych (obrotowych).

Zatem, aby określony wydatek można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, to między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu oraz musi być spełniony warunek, że koszty te nie są wymienione w art. 16 ust. 1 jako nie uznawane za koszty uzyskania przychodów.

Przedstawiając swoje stanowisko Bank wskazał, iż w przedmiotowej sprawie owa zależność pomiędzy wydatkiem o przychodem istnieje bowiem prowadzona przez Bank działalność depozytowa powiązana jest z działalnością kredytową. Pozwala ona bowiem na gromadzenie środków w celu zabezpieczenia prowadzenia działalności kredytowej, która poprzez odsetki i prowizje od kredytów generuje przychody dla Banku.

Spełnienie powyższego warunku nie oznacza jednak, że w każdym przypadku straty w środkach obrotowych można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Każdy bowiem przypadek obciążenia kosztów stratami musi być rozpatrywany indywidualnie. Zaliczenie strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów winno być oceniane nie tylko w aspekcie starań czynionych przez podatnika w celu uniknięcia straty, ale również w aspekcie całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika oraz okoliczności, w których powstały te straty. Dla celów podatkowych bowiem tylko strata powstała na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia (zdarzeń losowych) może być zakwalifikowana do kosztów uzyskania przychodów. Tak więc uznanie poniesionych strat w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od odpowiedniego udokumentowania poniesionej straty. Jeżeli bowiem strata w środkach obrotowych powstała w trakcie działania podatnika w celu osiągnięcia przychodów, nastąpiła bez jego winy oraz została prawidłowo udokumentowana wówczas można zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że bank poniósł stratę w wyniku wyłudzenia środków pieniężnych (oszustwa bankowego) poprzez likwidację lokaty i pobranie środków przez osobę podszywającą się pod prawowitego właściciela lokaty. Bank skierował sprawę do Prokuratury, która wszczęła dochodzenie i śledztwo. Z uwagi na fakt, iż nie znaleziono sprawcy czynu postępowanie w sprawie wyłudzenia pieniędzy zostało umorzone, na podstawie art. 322 § 1 kodeksu postępowania karnego tzn. z powodu nie wykrycia sprawców czynu. W postanowieniu tym wskazano także, iż w trakcie czynności procesowych ustalono, że pracownicy Oddziału Banku w B... podczas zdarzenia postępowali zgodnie z obowiązującymi tam procedurami. Bank wskazał również, że w momencie wyłudzenia czyli w 2005r. w banku utworzono rezerwę, która nie została zakwalifikowana jako koszt uzyskania przychodu.

Reasumując, warunkiem niezbędnym do zaliczenia straty w środkach obrotowych do kosztów uzyskania przychodów jest spełnienie zatem powyższych przesłanek, w tym udokumentowanie odpowiednio, iż powstała strata nie powstała na skutek zaniedbań w nadzorze.

Bank ponadto winien wykazać, iż z należytą sumiennością wykonuje czynności sprawdzające oraz dąży do eliminowania działań mających na celu wyłudzenie czy też kradzież środków pieniężnych (obrotowych). Zatem w ocenie tut. Organu w przedmiotowej sprawie wartość poniesionej straty w środkach pieniężnych będzie stanowić zgodnie z zapisami art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszt uzyskania przychodów, bowiem z przedstawionego przez Bank stanu faktycznego wynika, iż spełnione zostały wyżej wymienione warunki.

Mając powyższe na uwadze stwierdza się, że stanowisko zajęte przez Spółkę w przedmiotowym wniosku jest zgodne z przepisami prawa podatkowego.

W związku z powyższym postanowiono jak w sentencji.

Jednocześnie informuje się, że niniejsza odpowiedź dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i jest zgodna ze stanem prawnym obowiązującym na dzień jej udzielania.

Zgodnie z art.14b Ordynacji podatkowej udzielona odpowiedź nie jest wiążąca dla Strony, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej ewentualnej zmiany lub uchylenia.

Zgodnie z art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej Stronie przysługuje prawo złożenia zażalenia na niniejsze postanowienie.

Zażalenia, zgodnie z art. 223 § 1 w związku z art. 239 i 236 § 2 pkt 1 wnosi się do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy za pośrednictwem tutejszego Organu w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.

Referencje

IP-PB3-423-179/07-3/AJ/JB, interpretacja indywidualna