Egzekucja z ruchomości a miejsce zamieszkania

Odpowiedź prawnika: Egzekucja z ruchomości a miejsce zamieszkania

Zgodnie z art. 845 kodeksu postępowania cywilnego zająć można ruchomości dłużnika będące bądź w jego władaniu, bądź we władaniu samego wierzyciela, który do nich skierował egzekucję. Ruchomości dłużnika będące we władaniu osoby trzeciej można zająć tylko wówczas, gdy osoba ta zgadza się na ich zajęcie albo przyznaje, że stanowią one własność dłużnika, oraz w wypadkach wskazanych w ustawie. Jednakże w razie zbiegu egzekucji sądowej i administracyjnej dopuszczalne jest zajęcie ruchomości na zasadach przewidzianych w przepisach o egzekucji administracyjnej. Władanie rzeczą oznacza faktyczne dysponowanie nią, niezależnie od stosunku prawnego władającego do tej rzeczy. Jeśli rzecz znajduje się w mieszkaniu lub innym miejscu zajmowanym przez dłużnika wspólnie z osobami trzecimi, zwłaszcza z członkami rodziny, to - gdy nic innego nie wynika z charakteru rzeczy lub innych szczególnych okoliczności - komornik może przyjąć, że jest ona co najmniej we współwładaniu dłużnika, co upoważnia go do jej zajęcia (tak orzeczenie SN z dnia 15 lutego 1991 r., IV CR 550/90, nie publ.). 

Skoro w pytaniu mowa jest o egzekucji komorniczej, zakładamy, iż zakończone już zostało postępowanie przeciwko dłużnikowi. W toku tego postępowania należało podać adres zamieszkania dłużnika, który nie oznacza automatycznie adresu zameldowania. Należy się więc kierować adresem zamieszkania, pod tym adresem bowiem znajduje się bowiem lokal, który dłużnik zajmuje. Oczywiście po wydaniu wyroku mogła nastąpić zmiana miejsca zamieszkania, należy więc taka ewentualną zmianę wziąć pod uwagę. Domniemanie, na jakie można się w opisanej sprawie powołać nie sprowadza się do uznania, że rzeczy znajdujące się w lokalu będącym miejscem zameldowania są we władaniu dłużnika. Można jednak domniemywać, iż miejsce zameldowania dłużnika jest jego miejscem zamieszkania.

Sprzedaż zajętych ruchomości nie może nastąpić wcześniej niż siódmego dnia od daty zajęcia. Wyjątkowo sprzedaż zajętych ruchomości może nastąpić bezpośrednio po zajęciu, jeżeli:

• ruchomości ulegają łatwo zepsuciu albo sprawowanie nad nimi dozoru lub ich przechowywanie powodowałoby nadmierne koszty;

• zajęto inwentarz żywy, a dłużnik odmówił zgody na przyjęcie go pod dozór.

Komornik może sprzedać z wolnej ręki ruchomości niewymienione w dwóch powyższych punktach, jeżeli dłużnik wyraził na to zgodę i określił minimalną cenę zbycia. Sprzedaż nie może nastąpić wcześniej niż po czternastu dniach od dnia oszacowania. Sprzedaż może nastąpić tylko wtedy, gdy wierzyciele wyrazili na to zgodę. Zajęte ruchomości nie używane, stanowiące przedmiot obrotu handlowego, komornik na wniosek strony może sprzedać przedsiębiorcy prowadzącemu obrót takimi ruchomościami po cenach hurtowych, a gdy takie ceny nie zostaną udokumentowane, po cenach o 25% niższych od wartości szacunkowej ruchomości.

W innych wypadkach komornik przeprowadza licytację. Przepisy nie wskazują komornikowi konkretnego terminu do wykonania planu podziału (przekazania sum wierzycielom).