Wypłata dywidendy w walucie

Odpowiedź prawnika: Wypłata dywidendy w walucie

Z opisu sytuacji wynika, iż mamy do czynienia z polską spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, której wspólnikami są rezydentami w rozumieniu ustawy Prawo dewizowe. Zakładamy jednocześnie, iż udziałowcy wyrazili zgodę na wypłatę dywidendy w walucie obcej. Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, zobowiązania pieniężne na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej mogą być wyrażone tylko w pieniądzu polskim (art. 358 kc). Przepis ustanowiony jako zasada w prawie polskim doznaje jednak wielu wyjątków, w szczególności na podstawie prawa dewizowego.

Obrotem wartościami dewizowymi w kraju jest zawarcie umowy lub dokonanie innej czynności prawnej powodującej lub mogącej powodować dokonywanie w kraju między rezydentami lub między nierezydentami rozliczeń w walutach obcych albo przeniesienie w kraju między rezydentami lub między nierezydentami własności wartości dewizowych, a także wykonywanie takich umów lub czynności.

Zgodnie z art. 3 tej ustawy dokonywanie obrotu dewizowego jest dozwolone, z zastrzeżeniem ograniczeń w ustawie wskazanych. Ograniczeniom podlega m. in. zawieranie umów oraz dokonywanie innych czynności prawnych, powodujących lub mogących powodować dokonywanie w kraju rozliczeń w walutach obcych, a także dokonywanie w kraju takich rozliczeń, z wyjątkiem przypadków, w których czynności te są dokonywane w dozwolonym, na podstawie ustawy lub zezwolenia dewizowego, obrocie dewizowym:

• z zagranicą, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 17 lit. a, 

• między nierezydentami, 

• między rezydentami będącymi osobami fizycznymi, w zakresie niezwiązanym z działalnością gospodarczą.

Z powyższego wynika, że na takie rozliczenie potrzebne byłoby zezwolenie.

Jednakże minister właściwy do spraw finansów publicznych udziela, w drodze rozporządzenia, ogólnych zezwoleń dewizowych. Zezwolenia takie mogą dotyczyć wszystkich lub rodzajowo określonej kategorii podmiotów oraz wszystkich lub rodzajowo określonych czynności. W ramach ogólnego zezwolenia dewizowego zezwala się na dokonywanie w kraju, między rezydentami, rozliczeń w euro i innych walutach wymienialnych, o ile jedną ze stron rozliczenia jest konsument w rozumieniu art. 22[1] Kodeksu cywilnego. Za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Jeśli więc udziałowcami są osoby fizyczne, szczególne zezwolenie nie jest potrzebne.