Przesłanki groźby karalnej z art. 190 Kodeksu karnego

Odpowiedź prawnika: Przesłanki groźby karalnej z art. 190 Kodeksu karnego

Zachowanie może być uznane za groźbę karalną, przy spełnieniu pewnych warunków. Mowa w tym przypadku będzie o art. 190 kodeksu karnego - „Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”. Jak wynika z przepisu nie będzie groźbą karalną grożenie pokrzywdzonemu popełnieniem wykroczenia. Zachowanie musi  oddziaływać na psychikę drugiej osoby, by wywołało w niej strach i obawę, że zostanie spełnione. Jest to warunek konieczny popełnienia tego przestępstwa – w przeciwnym razie będziemy mieć do czynienia jedynie z niekaralnym ostrzeżeniem. Nie ma znaczenia, czy grożący zapowiada, iż przestępstwa dokona sam, czy też zrobi to za niego inna osoba, jeśli grożący ma bezpośredni wpływ na jej działania (Tyszkiewicz Leon, Hoc Stanisław, Wąsek Andrzej, Filipkowski Wojciech, Siwik Zygfryd, Kulik Marek, Bojarski Marek, Radecki Wojciech, Hofmański Piotr, Sienkiewicz Zofia, Wilk Leszek, Górniok Oktawia, Filar Marian, Kalitowski Michał, Paprzycki Lech K., Pływaczewski Emil, Stefański Ryszard A. „Kodeks karny. Komentarz” Warszawa 2008 Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis (wydanie I) ss. 1291). Dla bytu przestępstwa ważny jest subiektywny odbiór groźby przez pokrzywdzonego, tj. to, czy faktycznie wzbudziła ona u niego obawę spełnienia, czy wywołała uczucie strachu lub zagrożenia. Obawa ta ponadto musi być uzasadniona, tak więc pod uwagę będzie również brany czynnik obiektywny – czyli czy przeciętny człowiek o podobnych do ofiary cechach osobowości, psychiki, intelektu i umysłowości, w analogicznych warunkach, wedle wszelkiego prawdopodobieństwa uznałby tę groźbę za realną i wzbudzającą obawę. Jeżeli groźba nie wzbudza u ofiary w konkretnym wypadku obawy, choć obiektywnie można ją uznać za możliwą do spełnienia, można rozważyć odpowiedzialność za usiłowanie nieudolne, czyli sprawca także ponosiłby odpowiedzialność karną.