Przesłanki kwalifikujące czyn zabroniony jako oszustwo

Odpowiedź prawnika: Przesłanki kwalifikujące czyn zabroniony jako oszustwo

Oszustwo jest przestępstwem materialnym. Skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego. Jest to pojęcie szersze od pojęć szkoda i strata. Niekorzystność nie oznacza niepowetowalności szkody. Nie wyklucza niekorzystności rozporządzenia okoliczność, iż szkoda może być naprawiona, a w szczególności że pokrzywdzonemu przysługuje roszczenie cywilne (tak Mateusz Bojarski, Kodeks karny. Komentarz. Warszawa 2007 rok). Ustawowe znamię stanowiące skutek przestępstwa oszustwa, określonego w art. 286 par. 1 Kodeksu karnego dalej ( k.k. ) , wypełnione zostaje wtedy, gdy sprawca, działając w sposób opisany w tym przepisie, doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem, które jest niekorzystne z punktu widzenia interesów tej osoby lub innej osoby pokrzywdzonej.
Powstanie szkody w mieniu nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, że doszło do tak pojmowanego niekorzystnego rozporządzenia (wyrok SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/00, LexPolonica nr 347745, OSNKW 2000, nr 9-10, poz. 85). Przedmiotem wykonawczym przestępstwa oszustwa jest mienie. Pojęcie „mienie", zawarte w treści art. 286 par. 1 k.k. oznacza całokształt sytuacji majątkowej obejmującej wszelkie prawa, zarówno rzeczowe, jak i obligacyjne, zaś niekorzystne nim rozporządzenie może nastąpić zarówno przez rzeczywisty uszczerbek, jak i przez utratę należnych korzyści (zob. postanowienie SN z 15 czerwca 2007 r., I KZP 13/07, LexPolonica nr 1446231, OSNKW 2007, nr 7-8, poz. 56).