Kiedy Komisja Europejska może zakazać naruszenia reguł konkurencji?

Rosyjska spółka Alrosa Company Ltd oraz spółka prawa luksemburskiego De Beers prowadzą działalność na światowym rynku produkcji i dostawy surowca diamentowego, na którym zajmują one odpowiednio pierwszą i drugą pozycję. W 2002 r. spółki te zgłosiły Komisji umowę handlową, w której Alrosa zobowiązała się do dostawy na rzecz De Beers surowca diamentowego o wartości 800 mln USD rocznie.

W związku ze zgłoszeniem Komisja wszczęła dwa postępowania: na podstawie art. 81 TWE oraz na podstawie art. 82 TWE. Pierwsze z nich zostało wszczęte przeciwko obu spółkom, natomiast drugie wyłącznie przeciwko spółce De Beers.

Porady prawne

W grudniu 2004 r. Alrosa i De Beers zaproponowały Komisji wspólne zobowiązania przewidujące stopniowe ograniczenie sprzedaży surowca diamentowego przez Alrosa na rzecz De Beers, której wartość miała się zmniejszyć z 700 mln USD w 2005 r. do 275 mln USD w 2010 r., a następnie przyjęcie tego poziomu sprzedaży za maksymalny. Powyższe zobowiązania zostały ogłoszone w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, a dwadzieścia jeden zainteresowanych podmiotów trzecich przedstawiło Komisji swoje uwagi w tym względzie.

W dniu 25 stycznia 2006 r. w ramach postępowania wszczętego na podstawie art. 82 TWE spółka De Beers indywidualnie przedstawiła Komisji nowe zobowiązania przewidujące ostateczne zaprzestanie zakupu surowca diamentowego od Alrosa od 2009 r., po zakończeniu etapu stopniowego zmniejszania zakupu w latach 2006-2008. W dniu 22 lutego 2006 r. Komisja wydała formalną decyzję uznającą za wiążące te indywidualne zobowiązania zaproponowane przez De Beers (decyzja Komisji 2006/520/ WE z dnia 22 lutego 2006 r. w sprawie postępowania zgodnie z art. 82 Traktatu WE oraz art. 54 porozumienia EOG).

W wyroku Sąd Pierwszej Instancji sąd stwierdził nieważność decyzji Komisji, w której uznała ona za wiążące zaproponowane przez spółkę De Beers zobowiązania do zaprzestania zakupu surowca diamentowego od spółki Alrosa.

Sąd stwierdził, że zobowiązania zaproponowane przez przedsiębiorstwa wywołują wiążące skutki prawne wyłącznie na podstawie decyzji Komisji.

Uznał też, iż Komisja dysponuje zakresem swobodnego uznania w odniesieniu do pozostawionego jej w rozporządzeniu nr 1/2003 wyboru między uznaniem za wiążące zobowiązań zaproponowanych przez zainteresowane przedsiębiorstwa i wydaniem w tym celu decyzji na mocy art. 9 albo zastosowaniem procedury z art. 7 ust. 1 tego rozporządzenia, która wymaga stwierdzenia naruszenia reguł konkurencji z Traktatu o WE (TWE). Jednakże Komisja nie jest zwolniona z obowiązku przestrzegania zasady proporcjonalności w poszczególnych przypadkach, niezależnie od dobrowolnego charakteru zobowiązań zaproponowanych przez zainteresowane przedsiębiorstwa lub cech charakterystycznych postępowania z art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 1/2003.

W związku z tym, że kontrola proporcjonalności danego środka ma obiektywny charakter, stosowność i konieczność zaskarżonej decyzji należy więc oceniać w stosunku do celu, do jakiego zmierza instytucja.

W tym przypadku Sąd uznał, że całkowity zakaz jakichkolwiek stosunków handlowych między stronami od 2009 r. jest oczywiście nieproporcjonalny oraz że jedynie wyjątkowe okoliczności, jak w szczególności ewentualne istnienie zbiorowej pozycji dominującej, uzasadniałyby uchylenie swobody umów stron. W niniejszym przypadku natomiast Komisja oparła swoją decyzję jedynie na pozycji dominującej spółki De Beers.

Sąd zauważył ponadto, że Komisja ograniczyła się do przyjęcia bez zmian zobowiązań zaproponowanych przez De Beers bez rozważenia alternatywnych rozwiązań, które w większym stopniu zachowywałyby swobodę umów stron.

Dodatkowo Sąd uznał, że spółce Alrosa przysługiwało prawo do przedstawienia stanowiska w przedmiocie indywidualnych zobowiązań zaproponowanych przez De Beers w ramach postępowania wszczętego wyłącznie przeciwko tej ostatniej. W okolicznościach tej sprawy Alrosa nie miała możliwości pełnego wykonania tego prawa, chociaż nie można wyraźnie określić wpływu tej nieprawidłowości na decyzję Komisji.

Z wyroku tego wynika, iż okoliczność, że na określonym etapie postępowania dane przedsiębiorstwo proponuje zobowiązania nie zwalnia Komisji z obowiązku zbadania ich proporcjonalności.

Odwołanie od orzeczenia Sądu Pierwszej Instancji, ograniczone do kwestii prawnych, może zostać wniesione do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w terminie dwóch miesięcy od doręczenia orzeczenia.

Wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie T-170/06 - Alrosa Company Ltd przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich;  http://curia.europa.eu


A.J.
Zespół e-prawnik.pl

Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne

Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?


Masz inne pytanie do prawnika?

 

Komentarze

    Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika