Kiedy możliwe jest odliczenie zagranicznych strat od podstawy opodatkowania?

R.H.H. Renneberg, obywatel Holandii, przeniósł swoje miejsce zamieszkania do Belgii. Zajmował w ostatnim z wymienionych państw członkowskich w latach od 1996 do 1997 własne mieszkanie, które nabył w 1993 r., a zakup sfinansował w drodze pożyczki hipotecznej zaciągniętej w jednym z holenderskich banków.

W 1996 r. oraz w 1997 r. R.H.H. Renneberg był zatrudniony jako urzędnik w holenderskiej gminie Maastricht. W trakcie tych 2 lat osiągał wszystkie swoje dochody z działalności zawodowej w Holandii.

W ramach opodatkowania dochodów w Holandii za lata podatkowe 1996 i 1997 R.H.H. Renneberg wniósł, bezskutecznie, o odliczenie strat dotyczących jego belgijskiej nieruchomości. Wniosek o odliczenie dotyczył różnicy pomiędzy wartością czynszową mieszkania a zapłaconymi odsetkami hipotecznymi.

Porady prawne

W rzeczywistości bowiem, R.H.H. Renneberg, który pracuje w Holandii, a zamieszkuje w Belgii, nie ma w świetle prawa holenderskiego, w odróżnieniu od osób, które pracują i zamieszkują w Holandii, prawa do wystąpienia o uwzględnienie przychodów ujemnych związanych z jego nieruchomością położoną w Belgii przy ustalaniu podstawy opodatkowania dochodów osiąganych w Holandii.

W tym kontekście, Hoge Raad der Nederlanden, rozpoznający sprawę w ostatniej instancji, zwrócił się do Trybunału o ustalenie, czy swobodny przepływ pracowników sprzeciwia się temu, aby podatnik niebędący rezydentem państwa członkowskiego zatrudnienia, w którym osiąga zasadniczą część dochodów podlegających opodatkowaniu, nie może przy ustalaniu podstawy opodatkowania tych dochodów uwzględnić ujemnych przychodów z najmu dotyczących mieszkania położonego w innym państwie członkowskim, podczas gdy jest to możliwe w przypadku rezydenta państwa członkowskiego zatrudnienia.

ETS orzekł, co następuje:

Artykuł 39 TWE powinien być interpretowany w ten sposób, iż sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu, takiemu jak sporne w postępowaniu przed sądem krajowym, na którego podstawie obywatel wspólnotowy niebędący rezydentem państwa członkowskiego, w którym osiąga on wszystkie lub prawie wszystkie dochody podlegające opodatkowaniu, nie może przy ustalaniu podstawy opodatkowania tych przychodów w owym państwie członkowskim uwzględniać negatywnych przychodów z najmu dotyczących domu, którego jest on właścicielem, wykorzystywanego jako mieszkanie i położonego w innym państwie członkowskim, podczas gdy rezydent pierwszego z wymienionych państw członkowskich może uwzględniać takie ujemne przychody w celu ustalenia podstawy opodatkowania swoich dochodów.

W pierwszej kolejności Trybunał odrzucił argument, zgodnie z którym chodziło o sytuację czysto krajową. W rzeczywistości bowiem, każdy obywatel Wspólnoty, niezależnie od miejsca zamieszkania czy obywatelstwa, który wykonuje pracę najemną w innym państwie członkowskim niż państwo jego miejsca zamieszkania, objęty jest zakresem zastosowania prawa wspólnotowego.

Ponadto, Trybunał przypomniał orzecznictwo, zgodnie z którym ogół przepisów traktatu dotyczących swobodnego przepływu osób ma na celu ułatwienie obywatelom Wspólnoty wykonywania działalności zawodowej wszelkiego rodzaju na całym terytorium Wspólnoty i zabrania stosowania przepisów, które mogłyby stawiać ich w niekorzystnym położeniu, w przypadku gdy chcieliby podjąć działalność gospodarczą na terenie innego państwa członkowskiego.

Orzecznictwo to znajduje zastosowanie do przepisów, które mogą stawiać w mniej korzystnej sytuacji obywateli wspólnotowych wykonujących działalność zawodową w innym państwie członkowskim niż państwo ich zamieszkania, co obejmuje zwłaszcza obywateli wspólnotowych zamierzających nadal wykonywać działalność gospodarczą w danym państwie członkowskim, po tym jak przenieśli oni swoje miejsce zamieszkania do innego państwa członkowskiego.

W niniejszym przypadku, traktowanie zastrzeżone dla podatników niebędących rezydentami jest mniej korzystne od traktowania, z którego korzystają podatnicy będący rezydentami.

Oczywiście, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, w braku wspólnotowych przepisów ujednolicających lub harmonizujących, państwa członkowskie zachowują kompetencję do określenia kryteriów opodatkowania dochodu i majątku w celu eliminacji podwójnego opodatkowania. W tym kontekście, w ramach umów dwustronnych, państwa członkowskie mają swobodę ustalania łączników norm kolizyjnych w celu podziału kompetencji podatkowych.

Niemniej jednak, taki podział kompetencji podatkowej nie zezwala państwom członkowskim na stosowanie przepisów sprzecznych ze swobodami przepływu zagwarantowanymi przez traktat.

Trybunał stwierdził, że w niniejszej sprawie odmowa odliczenia udzielona R.

H.H. Rennebergowi przez niderlandzkie organy podatkowe nie wynika z dokonanego w konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między Belgią a Holandią wyboru przyznania kompetencji do opodatkowania przychodów z nieruchomości podatników objętych zakresem tej konwencji państwu członkowskiemu, na którego terytorium znajduje się dana nieruchomość, lecz uzależniona jest w rzeczywistości od posiadania lub braku posiadania statusu rezydenta Niderlandów przez tych podatników.

W zakresie, w jakim osoba, taka jak R.H.H. Renneberg, pomimo iż zamieszkuje w jednym państwie członkowskim, osiąga znaczną część dochodu podlegającego opodatkowaniu z pracy najemnej wykonywanej w innym państwie członkowskim, nie osiąga w państwie członkowskim miejsca zamieszkania znacznych dochodów, znajduje się ona przy uwzględnianiu jego zdolności podatkowej w sytuacji obiektywnie porównywalnej, z punktu widzenia państwa jego zatrudnienia, z sytuacją rezydenta tego ostatniego państwa członkowskiego, który również świadczy tam pracę najemną.

W związku z tym, prawo wspólnotowe wymaga zasadniczo, by w sytuacji, takiej jak sytuacja R.H.H. Renneberga, ujemne przychody dotyczące mieszkania położonego w państwie członkowskim miejsca zamieszkania zostały uwzględnione przez organy podatkowe państwa członkowskiego zatrudnienia w celu ustalenia podstawy opodatkowania dochodów podlegających opodatkowaniu w tym ostatnim państwie. Przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu w państwie członkowskim zatrudnienia, w pewnych okolicznościach należy więc uwzględnić ujemne przychody dotyczące mieszkania położonego w państwie członkowskim miejsca zamieszkania. Tak jest w przypadku, gdy ujemne przychody, to znaczy różnica pomiędzy wartością czynszową mieszkania a zapłaconymi odsetkami hipotecznymi nie może zostać uwzględniona w państwie członkowskim miejsca zamieszkania oraz gdy znaczna część podlegających opodatkowaniu dochodów podatnika pochodzi z pracy najemnej świadczonej w państwie zatrudnienia.

Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 16 października 2008 r. w sprawie C-527/06 - R.H.H. Renneberg przeciwko Staatssecretaris van Financiën; http://curia.europa.eu


A.J.
Zespół e-prawnik.pl

Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne

Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?


Masz inne pytanie do prawnika?

 

Komentarze

    Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika