Radca musi dołączyć odpis z KRS
Opublikowano już uzasadnienie do uchwały SN z dnia 17 stycznia 2008 r., sygn. akt III CZP 126/07, o której pisaliśmy na stronach naszego serwisu. Stan faktyczny przedtawiał się następująco: sprzeciw od nakazu zapłaty złożył - w imieniu pozwanej spółki - jej pełnomocnik radca prawny, który wykazał swoje umocowanie pełnomocnictwem podpisanym przez prezesa zarządu spółki. Natomiast nie dołączył dokumentu, z którego wynikałoby uprawnienie tego ostatniego do występowania za spółkę. Brak ten został naprawiony w sposób przewidziany w art. 130 § 1 k.p.c., po czym sprzeciw doręczono powodowi, a sprawę skierowano na rozprawę. Po przeprowadzeniu tej rozprawy Sąd Rejonowy odrzucił sprzeciw, powołując jako podstawę swojego postanowienia art. 479[8a] § 5 k.p.c., zgodnie z którym sąd bez wzywania o uzupełnienie braków odrzuca sprzeciw wniesiony przez radcę prawnego, jeżeli ma on braki formalne uniemożliwiające nadanie mu prawidłowego biegu. Takim brakiem było, zdaniem Sądu, niedołączenie dokumentu wykazującego umocowanie organu udzielającego pełnomocnictwa do działania za mocodawcę. Czynności naprawcze nieprawidłowo podjęte przez przewodniczącego nie mogły uchylić tego rygoru. Sąd okręgowy, rozpoznając zażalenie na postanowienie sądu rejonowego, powziął wątpliwość: "Czy niedołączenie przez radcę prawnego (adwokata) do sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym w sprawie gospodarczej dokumentu wykazującego umocowanie organu osoby prawnej udzielającego pełnomocnictwa skutkuje odrzuceniem sprzeciwu na podstawie art. 479[8a] § 5 k.p.c.?". Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu zagadnienia prawnego sądu okręgowego, podjął uchwałę:
Niedołączenie dokumentu - wykazującego umocowanie organu osoby prawnej udzielającego pełnomocnictwa - do wniesionego przez radcę prawnego sprzeciwu od nakazu zapłaty w sprawie gospodarczej, uzasadnia odrzucenie sprzeciwu (art. 4798a § 5 k.p.c.).
W uzasadnieniu SN zauważył, że przepis art. 479[8a] § 5 k.p.c. jest kolejnym przejawem dążenia ustawodawcy do zwiększenia wymagań stawianych profesjonalnym pełnomocnikom procesowym i wymuszania ich realizacji surowymi sankcjami procesowymi.
W orzecznictwie sądowym utrwaliło się stanowisko - pisze SN - zgodnie z którym pełnomocnik procesowy reprezentujący osobę prawną zobowiązany jest do przedłożenia przy pierwszej dokonywanej czynności nie tylko swojego pełnomocnictwa, lecz także dokumentu wykazującego umocowanie organu osoby prawnej udzielającego tego pełnomocnictwa. Warunek wynikający z art. 126 § 3 k.p.c., a polegający na obowiązku dołączenia pełnomocnictwa do pisma procesowego wnoszonego przez pełnomocnika, rozumieć należy nie jako obowiązek przedłożenia pełnomocnictwa procesowego, którego autor nie powinien być przedmiotem zainteresowania sądu (przewodniczącego) dokonującego kontroli warunków formalnych pisma, lecz jako obowiązek przedłożenia dokumentu (dokumentów), które łącznie pozwalają stwierdzić, że pełnomocnictwo zostało udzielone przez tego właśnie mocodawcę, którego pełnomocnik reprezentuje.
SN nie zgodził się z zarzutem niejasności zakresu tego obowiązku i obiektywnych trudnościach jego realizacji. Zdaniem SN sposób wykazania umocowania przez mocodawcę nie stanowi dla profesjonalnego pełnomocnika trudności. SN przypomniał swe wcześniejsze orzeczenie, zgodnie z którym do wykazania, że osoby działające jako organ osoby prawnej są uprawnione do udzielenia pełnomocnictwa procesowego nie jest konieczne, aby aktualny bądź zupełny odpis z Krajowego Rejestru Sądowego był sporządzony według stanu na dzień wystawienia dokumentu pełnomocnictwa procesowego (uchwała SN z dnia 8 listopada 2007 r., sygn. akt III CZP 92/07).
SN zwrócił uwagę, iż w przedmiotowej sprawie pojawiła się jeszcze jedna kwestia - czy i jaki wpływ na dopuszczalność zastosowania rygoru odrzucenia sprzeciwu mają dalsze czynności sądu, podjęte wbrew zakazom z art. 479[8a] § 5 zd. 1 k.p.c. - to znaczy wezwanie strony o uzupełnienie braku formalnego i - po wykonaniu tego wezwania - nadanie biegu sprawie. Nadanie biegu sprawie traktowane jest z reguły jako zdarzenie uniemożliwiające dokonanie zwrotu pozwu dotkniętego brakami. Jeśli jednak chodzi o środki zaskarżenia i środki odwoławcze, sytuacja kształtuje się inaczej. Tam gdzie ustawa określając sposób postępowania sądu w razie stwierdzenia takich nieprawidłowości wskazanych pism procesowych posługuje się stanowczym terminem "sąd odrzuca", mamy do czynienia z obligatoryjną reakcją na dostrzeżone braki nie tylko bezpośrednio po złożeniu pisma dotkniętego wymienionymi wyżej usterkami, ale także później, jeśli w wyniku przeoczenia doszło do podjęcia wykluczonych przez ustawę czynności naprawczych.
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2008 r., sygn. akt III CZP 126/07
Zespół
e-prawnik.pl
Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne
Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?