Sąd może orzec dwa zakazy prowadzenia pojazdów...
Po raz kolejny pod rozstrzygnięcie Sądu Najwyższego trafiło zagadnienie prawne, dotyczące tego, jaki jest stosunek prawno - logiczny pomiędzy art. 42 § 1 kk i art. 42 § 2 kk, a w szczególności, czy zachodzi stosunek wyłączenia obu tych przepisów, a zatem gdy sprawca dopuszcza się przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji w stanie nietrzeźwości, czy wyłączną podstawą orzeczenia środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów jest przepis art. 42 § 2 kk czy też możliwe jest równoczesne zastosowanie art. 42 § 1 kk i także orzeczenie na tej podstawie zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju (pojazdu niemechanicznego).
W przedmiotowej kwestii Sąd Najwyższy postanowił odmówić podjęcia uchwały. Orzekł przy tym, co następuje:
Orzeczenie na podstawie art. 42 § 1 k.k. zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju jest dopuszczalne w każdym wypadku skazania osoby uczestniczącej w ruchu za przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a więc także wówczas, gdy charakter popełnionego występku nakazuje orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na podstawie art. 42 § 2 k.k.
Na gruncie unormowań Kodeksu karnego nie występuje „konkurencja środków karnych”, rozumiana w ten sposób, że orzeczenie jednego z nich wyłącza możliwość orzeczenia innego, w tym samym postępowaniu i wobec tej samej osoby.
Aby, przynamniej częściowo, uniknąć w przyszłości problemów interpretacyjnych, dotyczących zasad stosowania środków karnych, Sąd Najwyższy wyjaśnił, jak należy rozumieć problematyczne przepisy prawa karnego. W doktrynie prawa karnego pogląd o dopuszczalności jednoczesnego wymierzenia kilku środków karnych został wyrażony wprost na gruncie unormowania art. 59 § 1 k.k. (zob. W. Wróbel [w:] A. Zoll [red.] : Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I. Komentarz do art. 1-116 k.k., Kraków, 2004, s. 893). Jednocześnie, dostrzeżono tam, że art. 59 k.k. nie określa szczególnej podstawy do orzekania środka karnego w miejsce kary, lecz stwarza możliwość odstąpienia od wymiaru kary i poprzestania na dolegliwości zastosowanej „na podstawie innych przepisów o środkach karnych”. Zdaniem Sądu Najwyższego, dopuszczalne jest zatem orzeczenie kilku środków karnych, również w sytuacji, gdy instytucja z art. 59 § 1 k.k. w ogóle nie będzie stosowana.
System orzekania o środkach karnych ukształtowany został bowiem odmiennie niż w wypadku kar (gdzie przepisy stanowią albo o jednej, albo o innej karze). Zdaniem Sądu, to, że na gruncie Kodeksu karnego nie ma „konkurencji środków karnych”, wynika jednak przede wszystkim z ich charakteru, a ściślej stąd, iż mają one do spełnienia różne funkcje.
Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2007 r. (sygn. akt I KZP 32/07)
A.J.
Zespół e-prawnik.pl
Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne
Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?