Złożenie fałszywego podpisu jest podrobieniem dokumentu

Przestępstwo materialnego fałszerstwa dokumentu art. 270 § 1 k.k. może być popełnione albo przez podrobienie albo przerobienie dokumentu. W języku polskim przez podrobienie rozumiemy wykonanie imitacji jakiejś rzeczy mającej uchodzić za oryginał; sfałszowanie czegoś; wykonanie drugiego egzemplarza jakiegoś przedmiotu po to żeby się nim nielegalnie posługiwać. Natomiast sfałszowanie oznacza między innymi przedstawienie czegoś niezgodnie z prawdą, zniekształcenie.

Sąd najwyższy stwierdził, że podrobieniem dokumentu w rozumieniu art. 270 § 1 k.k. jest także potwierdzenie przez uczestnika czynności procesowej fałszywym podpisem, nieprawdziwych danych w protokole utrwalającym tę czynność procesową. Znamię „w celu użycia za autentyczny” (art. 270 § 1 k.k.) zrealizowane zostaje również wtedy, gdy celem działania sprawcy jest użycie dokumentu przez inną osobę.

Pojęcie „podrobiony dokument” rodzi wątpliwości ze względu na logiczną sprzeczność między terminami „podrobiony” i „dokument”. Podrobiony „dokument” w rzeczywistości nie jest dokumentem, a jego atrapą. Jednakże z uwagi na to, że taką terminologią posługują się słowniki języka polskiego i kodeks karny, także Sąd Najwyższy nazywa dokumentem falsyfikat dokumentu. Dokument jest podrobiony wówczas, gdy nie pochodzi od tej osoby, w której imieniu został sporządzony. Podpisanie innej osoby jej nazwiskiem na dokumencie mającym znaczenie prawne, nawet za zgodą tej osoby, stanowi przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. Treść przepisu art. 270 § 1 k.k. nie daje podstawy do przyjęcia, że „cel użycia dokumentu” dotyczy wyłącznie sprawcy podrobienia. Wręcz odwrotnie, wynik analizy językowej tego sformułowania jednoznacznie wskazuje, iż znamię „w celu użycia za autentyczny” wypełnione zostaje także wtedy, gdy sprawca działa w celu użycia dokumentu przez inną osobę.

Zespół
e-prawnik.pl