Kryteria samodzielności lokalu

Lokal może stanowić odrębną własność, tylko jeżeli jest samodzielny. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali:

Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.

Ustawa dokonuje podziału na dwa rodzaje lokali: mieszkalne i przeznaczone na inne cele niż mieszkalne (nazywane potocznie lokalami użytkowymi). Do obu rodzajów lokali skierowany jest wymóg samodzielności, wydzielenia trwałymi ścianami oraz wymóg znajdowania się obrębie budynku, w którym dochodzi do wyodrębnienia. Spełnienie wymogów określonych w art 2 ust. 2 u.w.l. stwierdza starosta w formie zaświadczenia.

W przypadku lokalu mieszkalnego wymaga się ponadto, aby był przeznaczony na stały pobytu ludzi. Jego samodzielność oraz to, czy nadaje się do zamieszkania, ustalane jest w oparciu o inne akty prawne niż ustawa o własności lokali. W szczególności chodzi tu o ustawę Prawo budowlane i rozporządzenia wykonawcze do tej ustawy.