Wynajęcie mieszkania zajętego przez komornika

Odpowiedź prawnika: Wynajęcie mieszkania zajętego przez komornika

Zarządzanie nieruchomością zajętą jest przedmiotem regulacji ustawowej. Stosownie do art. 931 kpc, zajętą nieruchomość pozostawia się w zarządzie dłużnika, do którego stosuje się wówczas przepisy o zarządcy. Jeżeli prawidłowe sprawowanie zarządu tego wymaga, sąd odejmie dłużnikowi zarząd i ustanowi innego zarządcę; to samo dotyczy ustanowionego zarządcy. Zgodnie z kolejnymi przepisami, zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Zarządcy wolno zaciągać tylko takie zobowiązania, które mogą być zaspokojone z dochodów z nieruchomości i są gospodarczo uzasadnione. Czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu zarządca może wykonywać tylko za zgodą stron, a w jej braku - za zezwoleniem sądu, który przed wydaniem postanowienia wysłucha wierzyciela, dłużnika i zarządcę, chyba że zwłoka groziłaby szkodą. W art. 936 kpc uszczegółowiono wyżej wskazane zasady zarządzania nieruchomością w zakresie zawierania umów najmu i dzierżawy. Zgodnie ze wskazanym przepisem, zarząd nie ma wpływu na umowy najmu lub dzierżawy obowiązujące w chwili jego ustanowienia. Zarządcy wolno jednak wypowiadać tego rodzaju umowy z zachowaniem obowiązujących przepisów oraz zawierać umowy na czas przyjęty przez zwyczaj miejscowy. Do wydzierżawiania nieruchomości wymagana jest zgoda stron, a w jej braku - zezwolenie sądu.

Zawarcie umowy najmu przekraczającej czas przyjęty przez zwyczaj miejscowy należy do czynności przekraczających zwykły zarząd, na która to czynność zarządca powinien zgodę wierzyciela lub uzyskać zezwolenie sądu. Zawarcie umowy najmu bez zezwolenia sąd nie czyni tej umowy nieważną, lecz zarządca będzie odpowiadał za powstałą z tego tytułu szkodę. W takiej sytuacji  (zakładając, że umowa ta nie zostanie   uznana za nieważną np. z powodu jej pozorności) w protokole opisu i oszacowania powinna być uwzględniona zawarta umowa najmu.

Z opisu przedstawionego w pytaniu nie wynika z jakimi podmiotami i dokładnie z jakimi okolicznościami mamy do czynienia. Warto jednak zwrócić uwagę na fakt, że prawo zawiera regulacje pozwalające na uznanie danej czynności za nieważną.

Ponadto, w sytuacji opisanej w pytaniu, w zależności od okoliczności sprawy, można się zastanawiać nad tym, czy wierzyciel nie będzie mógł żądać uznania tej czynności za bezskuteczną, a także nad ewentualną odpowiedzialnością karną. Zgodnie z art. 300 kodeksu karnego, kto, w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że usuwa, ukrywa, zbywa, darowuje, niszczy, rzeczywiście lub pozornie obciąża albo uszkadza składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.