Zezwolenie na lokalizację zjazdu z drogi publicznej

Odpowiedź prawnika: Zezwolenie na lokalizację zjazdu z drogi publicznej

Zezwolenie na lokalizację zjazdu wydaje się na czas nieokreślony, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 5 ustawy o drogach publicznych. W zezwoleniu na lokalizację zjazdu określa się miejsce lokalizacji zjazdu i jego parametry techniczne, a w zezwoleniu na przebudowę zjazdu – jego parametry techniczne, a także zamieszcza się, w przypadku obu zezwoleń, pouczenie o obowiązku:

1) uzyskania przed rozpoczęciem prac budowlanych pozwolenia na budowę, a w przypadku przebudowy zjazdu dokonania zgłoszenia budowy albo wykonania robót budowlanych oraz uzyskania zezwolenia zarządcy drogi na prowadzenie robót w pasie drogowym;

2) uzgodnienia z zarządcą drogi, przed uzyskaniem pozwolenia na budowę, projektu budowlanego zjazdu.

Jak pisze P. Zaborniak, „cenne wskazówki dla organów administracji oraz inwestorów wynikają z uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 stycznia 2009 r., II OSK 1722/2007 (LexPolonica nr 2011953). Zdaniem Sądu art. 29 ust. 1 u.d.p. jest przepisem szczególnym w stosunku do przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zakresie ustalania warunków zabudowy. Skoro według powołanego przepisu na budowę zjazdu z drogi publicznej konieczne jest uzyskanie decyzji zezwalającej na jego lokalizację, to na to samo zamierzenie inwestycyjne nie trzeba uzyskać decyzji o ustaleniu warunków zabudowy, która by de facto dotyczyła tego samego, gdyż warunki zabudowy są także ustaleniem lokalizacji. Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym orzeczeniu zrównał zezwolenie na lokalizację zjazdu z drogi publicznej z decyzją o warunkach zabudowy. Słusznie zauważono, że postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy powielałoby postępowanie o wydanie zezwolenia na lokalizację zjazdu z drogi publicznej. Zgoda na lokalizację zjazdu nie jest tożsama z uzyskaniem pozwolenia na budowę, gdyż są to dwa odrębne zagadnienia rozpatrywane w odrębnych postępowaniach (zob. wyrok WSA z 11 maja 2006 r., VI SA/Wa 540/2006, niepubl.)”.