Ochrona konkurencji a kryzys gospodarczy

Pod koniec 2008 roku spowolnienie gospodarcze, obserwowane
wcześniej na świecie, dotknęło również Polskę. Jako przedsiębiorca wiem jak
ciężko jest się utrzymać na rynku w czasach kryzysu, z uwagi na co,
zgłosiłam wniosek do ewidencji działalności gospodarczej o zawieszenie
działalności. Na razie czekam, aż sytuacja na rynku się poprawi, a jak radzą
sobie inni przedsiębiorcy, w tym moja konkurencja? Z łatwością możemy odczuć
kryzys w mniejszych miastach, takich jak Białystok. W ostatnich latach
wybudowano około pięciu nowych galerii handlowych. W jednej z największych
białostockich galerii "Alfa" szacowane są miesięczne straty. Coraz to nowe
sklepy zostają zamknięte. Ogłoszono upadłość takich firm jak np.: "Monnari"
[1] czy "Galeria Centrum"[2]. W jaki sposób mają sobie radzić nowi mikro lub
mali przedsiębiorcy skoro na rynku nie udaje się utrzymać znanych już marek.
Zastanawiałam się jak to jest możliwe, aby sklepy robiły przeceny przed
Świętami Bożego Narodzenia? Jeszcze do niedawna byłoby to nie do pomyślenia.


W czasach dekoniunktury od państwa oczekuję się większej ingerencji w rynek.
W naszym kraju kontrolę nad ochroną konkurencji sprawuje Urząd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów. Prawie na każdym etapie rozwoju gospodarki
towarowej istnienie i niezakłócone funkcjonowanie konkurencji na rynku było
dla państwa ważne i stawało się w mniejszej lub większej przedmiotem
interwencji publicznoprawnej.

Przez niemal pół wieku Polska była pozbawiona bezpośredniej
łączności z Zachodem[3]. W tym miejscu warto przypomnieć historię polskiego
ustawodawstwa antymonopolowego, które sięga okresu międzywojennego. W 1933
roku została uchwalona ustawa o kartelach. Zgodnie z nią porozumienia o
takim charakterze miały być zgłaszane do specjalnego rejestru, prowadzonego
przez Ministra Przemysłu i Handlu. Ten sam minister miał także kompetencje
zwrócenia się do sądu o unieważnienie ustaleń pomiędzy przedsiębiorcami,
jeśli były one niekorzystne dla krajowej gospodarki.

W czasach pierwszego wielkiego kryzysu gospodarczego w Polsce w latach 1929
- 1935 rozbito pierwszy wielki kartel cementowy. Rząd w 1933 r. skierował do
Sądu Kartelowego[4] wniosek o rozwiązanie umów monopolowych tego kartelu.
Sąd rozstrzygnął sprawę na korzyść rządu. W czasach nam współczesnych możemy
zaobserwować podobną sytuację. W grudniu 2006 roku Urząd Ochrony Konkurencji
i Konsumentów wszczął postępowanie antymonopolowe w związku z podejrzeniem
zawarcia niezgodnego z prawem porozumienia pomiędzy producentami cementu
szarego, których łączny udział w polskim rynku wynosi niemal 100 proc. W
porozumienie to zaangażowane były spółki zajmujące się produkcją i sprzedażą
cementu - *Lafarge Cement, Górażdże Cement, Grupa Ożarów, Cemex Polska,
Dyckerhoff Polska oraz Cementownie Warta i Odra*. Podstawą do wszczęcia tego
postępowania były liczne sygnały z rynku budowlanego oraz badania
przeprowadzone na rynku przedsiębiorców. Przez trzy lata trwania
postępowania zebrano potężny materiał dowodowy. Na podstawie zebranych
dokumentów Prezes UOKiK uznała, że: "*najwięksi w Polsce producenci cementu
co najmniej od 1998 roku dzielili rynek, ustalając dopuszczalne udziały
poszczególnych graczy oraz ceny minimalne cementu, wysokość podwyżek,
terminy i kolejność ich wprowadzania**."* W tym celu wymieniali między sobą
informacje poufne. W 2009 roku na przedsiębiorstwa zostały nałożone
maksymalne kary o łącznej wysokości ponad 411 mln zł. Jest to najwyższa kara
jaką w historii swojego urzędu nałożył UOKiK[5].

Porady prawne

Po II Wojnie Światowej rynek był całkowicie zmonopolizowany
przez przedsiębiorstwa państwowe. Przez wiele lat gospodarka centralnie
planowana[6] nie wymagała istnienia ustaw antymonopolowych. Wówczas na wiele
sposobów podejmowano nieudolne próby reform. Jedną z nich była ustawa
uchwalona w 1987 roku o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym w
gospodarce narodowej. Jako organ antymonopolowy został wskazany Minister ds.
Finansów Jego obowiązkiem było identyfikowanie nieefektywnych zachowań
państwowych jednostek i stabilizacja cen. Dopiero decyzje polityczne o
rozpoczęciu transformacji ustrojowej podjęte w 1989 roku pozwoliły na
wprowadzenie reformy rynkowej. Na jej mocy powołany został Urząd
Antymonopolowy. Przepisy były kilkakrotnie zmieniane czego przyczyną było
przystąpienie Polski do Unii Europejskiej. W 2007 roku weszła w życie nowa
ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów[7]. Od tego momentu możliwa jest
sprawniejsza praca UOKiK. Postępowania mogą być teraz prowadzone także na
wniosek. Wcześniej takie postępowanie musiało toczyć się z urzędu. Przepis
uniemożliwiał roszczenie w stosunku do podmiotu wskazanego we wniosku, gdy
wnioskodawca nie był w stanie dokładnie określić zakresu kwestionowanych
praktyk antykonkurencyjnych lub nie posiadał interesu prawnego. Skutkowało
to umorzeniem postępowania z wniosku, pomimo istniejącego zagrożenia dla
interesu publicznego. UOKiK obecnie jest związany tylko rządową polityką
ochrony konkurencji, która jest przyjmowana raz na trzy lata, przez Radę
Ministrów. W Polsce ochroną konkurencji na rynkach lokalnych zajmuje się
dziewięć delegatur terenowych. Dzięki temu łatwiejsze jest ustalanie
nieprawidłowości uciążliwych dla konsumentów. UOKiK jest również
odpowiedzialny za ochronę słabszych uczestników rynku. Wprowadzony został
system karania przedsiębiorców naruszających prawa  konsumentów. Maksymalna
sankcja finansowa może wynieść do 10 % ubiegłorocznego przychodu
przedsiębiorcy. Jestem przekonana, że zmiana ta może wpłynąć pozytywnie na
zdrową rywalizację pomiędzy przedsiębiorcami.

Reakcją polskiego ustawodawcy na aktualne problemy rynku
przedsiębiorców było wprowadzenie ustawy antykryzysowej. Obowiązuje ona od
22 sierpnia 2009 r. Ustawa o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego jest
wynikiem przyjętego przez rząd Pakietu Antykryzysowego wypracowanego w
Komisji Trójstronnej. Pakiet ten nie rozwiązuje jednak wszystkich
kryzysowych problemów przedsiębiorców i ich pracowników.

Ustawa ma zastosowanie wyłącznie do przedsiębiorców w rozumieniu
art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej[8]. Jej przepisy
obejmują tylko podmioty wykonujące we własnym imieniu działalność
gospodarczą, a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany
i ciągły. Ustawa nie dotyczy więc pracodawców, którzy nie są
przedsiębiorcami.

Z pakietu mogą korzystać podmioty prowadzące działalność
gospodarczą, które znalazły się w ciężkiej sytuacji finansowej. Natomiast w
części dotyczącej organizacji czasu pracy, wszyscy przedsiębiorcy bez
względu na sytuację finansową. Ustawa wprowadza instrumenty pomocy dotyczące
trzech ważnych obszarów[9]:

przepisów prawa pracy, stosowanych na mocy obowiązującego Kodeksu pracy,

korzystania z wypłat i zwrotu świadczeń dla pracowników w sytuacji
okresowego obniżenia lub pozbawienia wynagrodzenia za pracę,

refundacji kosztów szkoleń i studiów podyplomowych pracowników
wykonujących pracę u pracodawcy dotkniętego skutkami kryzysu oraz wypłaty
stypendiów dla takich pracowników.

Do najważniejsze regulacji w zakresie prawa pracy należy zaliczyć:

możliwość przedłużenia okresu rozliczeniowego do 12 miesięcy, na podstawie
porozumienia ze związkami zawodowymi lub przedstawicielami pracowników,

ustalenie indywidualnego czasu pracy pracownika przewidujący różne godziny
rozpoczynania i kończenia pracy, na podstawie porozumienia ze związkami
zawodowymi lub przedstawicielami pracowników,

możliwość ustalenia indywidualnego rozkładu czasu pracy przewidującego
różne godziny rozpoczynania i kończenia pracy na wniosek pracownika
opiekującego się dzieckiem do ukończenia przez nie 14. roku życia lub
opiekującego się członkiem rodziny wymagającym jego osobistej opieki,

obniżania wymiaru czasu pracy pracownika, najwięcej do połowy wymiaru
czasu pracy i przez okres nie dłuższy niż 6 miesięcy, z gwarancją
dodatkowego świadczenia, które ma kompensować w części pracownikowi utracone
dochody, na podstawie porozumienia ze związkami zawodowymi lub
przedstawicielami pracowników,

ograniczenia w zatrudnianiu pracownika na podstawie umów o pracę na czas
określony w okresie trwania ustawy tj. do dnia 31 grudnia 2011 roku, w ten
sposób, że łączny okres zatrudnienia w tym okresie nie może być dłuższy niż
24 miesiące.

Ustawa przewiduje dodatkowo możliwość korzystania z instrumentów
finansowych, które mają wspierać firmy i pracowników w okresie kryzysu. Są
to:

dodatkowe świadczenie z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych
dla pracowników, którym został czasowo zmniejszony wymiar czasu pracy; ma
ono kompensować w części pracownikowi utracone dochody,

świadczenie z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych dla
pracowników objętych przestojem ekonomicznym,

środki na dofinansowanie kosztów szkoleń i studiów podyplomowych
pracowników oraz stypendia dla pracowników, wypłacane pracodawcom z Funduszu
Pracy w czasie przestoju ekonomicznego.

Zmiany wprowadzono z myślą o tym, aby przedsiębiorstwa mogły przetrwać w
czasach spowolnienia gospodarczego, chroniąc równocześnie rynek przed
bezrobociem.

Możliwe, że wprowadzone zmiany sprawdzą się w praktyce. Wówczas istnieje
szansa, że na stałe wejdą do polskiego systemu prawnego.

Pewnym niebezpieczeństwem zagrażającym funkcjonowaniu ustawy są wysokie
kryteria postawione przedsiębiorcy, których w wielu przypadkach nie jest on
w stanie spełnić. Powyższe kryteria zawiera art. 3 analizowanej ustawy[10].

Możliwe także, że skomplikowane i czasochłonne procedury są kolejną
przeszkodą, która zniechęca przedsiębiorców do podejmowania starań
zmierzających do podważenia legalności pomocy udzielonej konkurentom.
Przykładem mogą być odwołania składane od decyzji Komisji Europejskiej przez
europejskich przedsiębiorców, przyznających pomoc restrukturyzacyjną dla ich
rywali.

Za pomoc państwa mogą być uznane nie tylko dotacje i subwencje, ale także
inne różnorodne działania takie jak: operacje na podatkach, kredyty czy
pożyczki, subsydia kapitałowo - inwestycyjne, poręczenia i gwarancje
kredytowe, czy sprzedaż nieruchomości publicznych spółek państwowych czy
innego majątku państwowego poniżej ich wartości rynkowej. Żadna pomoc
państwa nie może być przyznana ani wypłacona, zanim nie zostanie
notyfikowana do Komisji i uznana przez ten organ za zgodną ze wspólnym
rynkiem.

Postępowanie przed Komisją Europejską w sprawie nakazania zwrotu
nielegalnej pomocy publicznej jest bardzo czasochłonne. W tym okresie
beneficjent może korzystać z bezprawnej pomocy i osiąga przewagę
konkurencyjną. Bardzo często skutki te są nieodwracalne. Taka procedura może
trwać nawet kilka lat, a to wystarczy aby przesądzić o tym, jakie
przedsiębiorstwa utrzymają się na rynku.

Podstawą do wysunięcia roszczenia przeciwko podmiotowi udzielającego pomocy
jest art. 77 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Mówi on o tym, że każdy
ma prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została mu wyrządzona przez niezgodne
z prawem działanie organu władzy publicznej. Z kolei kodeks cywilny stanowi,
że Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez swoje
niezgodne z prawem działanie przy wykonywaniu władzy publicznej[11]. Polski
system prawny daje poszkodowanym konkurentom możliwość ochrony ich interesu
także wtedy, gdy pomoc publiczna wynika z aktu normatywnego[12]. Bezprawną
legislacją jest akt niezgodny z ustanowionymi regułami udzielania pomocy
publicznej. Przykładem takiej sytuacji może być nałożenie ciężaru
podatkowego w taki sposób, że przewidziane zwolnienia dla wybranych
podmiotów stanowić będą de facto pomoc państwa dla nich. Żądanie naprawienia
szkody jest również możliwe wtedy gdy podstawą udzielenia pomocy była
decyzja administracyjna. W tym wypadku niezbędne jest wcześniejsze
stwierdzenie jej niezgodności z prawem. Może je wszcząć każdy, kto ma w tym
interes prawny[13].

W niektórych przypadkach dzięki uzyskanej pomocy przedsiębiorca
może oferować ceny towarów czy usług niższe niż byłoby to możliwe bez
uzyskania pomocy. Takie wsparcie przedsiębiorcy może zostać uznane za
sprzeczne z dobrymi obyczajami[14]. Można wówczas postawić zarzut naruszenia
przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Zawiera ona bowiem
ogólną normę, że czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z
prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego
przedsiębiorcy. Na tej podstawie można żądać zaniechania niedozwolonych
praktyk, usunięcia ich skutków i wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści
[15], jak również wypłaty odszkodowania[16]. Za szkodę odpowiedzialny jest
nie tylko ten kto bezpośrednio spowodował szkodę, ale także ten kto z niej
świadomie skorzystał[17].

Prawo zamówień publicznych[18] zawiera bezpośrednie odniesienie
do regulacji pomocy publicznej[19]. W przetargu powinny odpaść te oferty,
które zawierają rażąco niską cenę. Przy analizie oceny należy wziąć pod
uwagę to, jaki na nią wpływ miało udzielenia pomocy publicznej. W niektórych
przypadkach zamawiający ma obowiązek powiadomienia Komisji o odrzuceniu
ofert z tego powodu. Zamawiający ma również obowiązek odrzucenia oferty,
jeżeli jej złożenie stanowi czyn nieuczciwej konkurencji. Możliwe jest
podważenie legalności przetargu na podstawie zarzutu nielegalnej pomocy
publicznej.

Niestety także i ten proces jest długotrwały i kosztowny. Często
staje się nieopłacalny dla wszczynającego spór. Przedsiębiorcy muszą być
bardzo czujni i zatrudniać prawników, którzy znają się na prawie
gospodarczym. Ponadto w przeważającej większości przypadków skupiają się na
osiąganiu zysku, a nie analizowaniu potknięć konkurenta.

W ramach promocji i reklamy firmy zrobią wszystko, aby zwrócić
na siebie uwagę. Dobrym przykładem jest kampania operatora komórkowego
"Play". Wypromował on słynną już gromadkę dzieci, które wzbudziły największe
kontrowersje. Niektórzy uważali, że dzieci wyglądają na chore, inni, że naga
łydka jednej z dziewczynek może nieść nawet podtekst seksualny. Komisja
Etyki Reklamy przy Związku Stowarzyszeń Rada Reklamy uznała, że reklama
narusza godność dziecka jako osoby. Na nic zdały się tłumaczenia szefa
marketingu Play Jacka Henslera, że dzieci oznaczają niskie stawki, a to, że
są to dzieci identyczne, oznacza, że stawki za minutę rozmowy są takie same
niezależnie od sieci, do której się dzwoni. To wyjaśnienie nie oparło się
krytyce. "*Nie wiem, co trzeba wciągnąć, żeby to zrozumieć* "dosadnie
skomentował reklamę "Play" w programie "Dzień Dobry TVN" Rafał Krzysztof
Ohme[20]. W pierwszej dekadzie listopada 2008 roku, rozpoczęła się kampania
porównawcza "Play". Dwóch z trzech operatorów, w których "Play" uderzał
swoją ofertą, postanowiło wspólnie wnieść pozew. Sąd w styczniu uznał
roszczenia i zakazał emisji wspomnianej kampanii reklamowej. Play wypuścił
spoty osobno dla każdego z konkurujących operatorów. Rzecznik prasowy Play
Marcin Gruszka skomentował to w ten sposób: "*Reklama porównawcza nie jest w
Polsce zabroniona. Zestawiliśmy oficjalne ceny publikowane na stronach
internetowych operatorów komórkowych. Zdajemy sobie sprawę z tego, że możemy
zostać oskarżeni o nieetyczne działanie. Jednak naszym zdaniem działamy
zgodnie z prawem"[21].*

Efekty światowego kryzysu finansowego boleśnie obnażyły słabość
polskiego systemu bankowego. W ostatnie Święta Bożego Narodzenia, mogliśmy
zaobserwować widoczną zmianę na rynku reklamowym. Zawsze byliśmy zalewani
ofertami "korzystnych" pożyczek udzielanych nam przez banki za okazaniem np.
tylko dowodu. W tym roku nie zauważyłam ani jednej takiej reklamy. Może to
oznaczać, że obecnie banki, co do zasady, udzielają kredytów tylko na
podstawie realnego zabezpieczenia. Jest to z pewnością związane z problemami
z płynnością banków. Bez interwencji rządów, niektóre banki musiałyby
zgłosić wniosek o ogłoszenie upadłości. Niemiecki rząd wraz z grupą
niemieckich banków udzielił miliardowych gwarancji monachijskiemu Hypo Real
Estate. Natomiast belgijski Bank Fortis, brytyjski bank hipoteczny Bradford
& Bingley, islandzki Glitnir zostaną znacjonalizowane[22]. Równolegle do
akcji finansowych w Niemczech toczyły się także negocjacje w innych krajach.
Wielomiliardowe zastrzyki kapitałowe rządów w Belgii, Holandii i Luksemburga
zapobiegły bankructwu belgijskiego Banku Fortis. Za kwotę 11,2 mld euro
kraje Beneluksu przyjęły prawie połowę holendersko - belgijskiego koncernu
finansowego. Znacjonalizowany został brytyjski Bank Bradford & Bingley, z
wyjątkiem oddziałów i wkładów oszczędnościowych. Te zostały przejęte przez
hiszpański Bank Santander. Ta transakcja kosztowała Hiszpanów ponad pół
miliarda euro. Pozostałą część wartości 50 mld funtów przejmie rząd ,w tym
większą część ryzykownych inwestycji takich jak kredyty hipoteczne.
Zareagowały również banki centralne, ponownie wpompowując pieniądze w rynek.
Amerykański Fed zasilił rynek finansowy 620 mld dolarów, z tego Europejski
Bank Centralny otrzymał  240 mld dolarów. Komisja Unii Europejskiej
odrzuciła spekulacje, według których  z powodu kryzysu unijne prawo
konkurencji mogłoby zostać czasowo zawieszone. Rzecznik komisji stanowczo
zdementował pogłoski o ewentualnym miliardowym pakiecie ratunkowym[23].

Ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest
dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes
publiczny[24]. Przedsiębiorca winien zatem wykonywać działalność gospodarczą
na zasadach uczciwej konkurencji i poszanowania dobrych obyczajów oraz
słusznych interesów konsumentów[25].

Artykuł 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów stanowi o tym, iż
przepisów ustawy nie stosuje się do ograniczeń konkurencji dopuszczonych na
podstawie odrębnych ustaw Ustawy takie można więc traktować jako regulacje
szczególne w stosunku do ustawy antymonopolowej i w związku z tym
wykluczające jej stosowanie. Tego rodzaju ustaw "szczególnych" jest tylko
siedem[26].. Przykładem może być ustawa z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i
zakładach wzajemnych, która w odniesieniu do działalności w zakresie gier
liczbowych, loterii pieniężnych, wideoloterii i gry telebingo ustanowiła
prawny monopol Państwa.

Ochrona konkurencji w dobie kryzysu jest oczywiście o wiele
trudniejsza, lecz mimo to możliwa. Ponadto zauważyłam, że silne tendencje
protekcjonistyczne, jakie przejawiają państwa bogate, nie przekładają się na
wzrost ich PKB. Wtłaczając dużą ilość pieniędzy w gospodarkę nie uzyskują
oni oczekiwanych rezultatów. Odmiennie zareagowała Polska, nie powielając
takiego schematu. Nie mogła postąpić w podobny sposób z uwagi na brak
środków umożliwiających zastosowanie takiego wariantu. Mimo wszystko stała
się "zieloną wyspą" wzrostów na europejskiej mapie gospodarczej w 2010 roku.
Istnieje duże prawdopodobieństwo, że stało się to możliwe dzięki optymizmowi
Polaków, którzy nie zaniechali zakupów. Nie rozpoczęli nagle odkładać, aby
gromadzić rezerwy na "czarną godzinę. Należy wskazać także na rolę rządu,
który przez cały czas dystansował się od zjawiska kryzysu w Polsce. Chociaż
to nieprawdopodobne, ale manifestowany przez rząd optymizm udzielił się
obywatelom, którzy zlekceważyli symptomy kryzysu, umożliwiając tym samym
naszym przedsiębiorcom dalsze funkcjonowanie na rynku.

Przedstawione przeze mnie przykłady wskazują na to, że nasz urząd
antymonopolowy oraz organy władzy w dobie kryzysu radzą sobie zadziwiająco
dobrze. Dlatego, też uważam, że ochrona konkurencji w Polsce nie jest
zagrożona.

Autror: Katarzyna Ciulkin

Bibliografia:

  Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr
78, poz. 483 z dnia 16 lipca 1997 r.

   USTAWA z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z
dnia 18 maja 1964 r.).

  Miesięcznik "Aktualności kadrowe" wrzesień 2009 r.

  USTAWA z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, (t.j.
2007 r., Dz. U. Nr 155, poz. 1095).

  USTAWA z dnia 2 lipca 2004 r. przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie
działalności gospodarczej (2004, Dz. U. 173, poz. 1808).

  USTAWA z dnia 7 kwietnia 2006 r. o informowaniu pracowników i
przeprowadzaniu z nimi konsultacji (2006 r., Dz. U. Nr 79, poz. 550).

  USTAWA z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Przepisy
wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (2006, Dz. U. Nr
225, poz. 1636).

  USTAWA z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i
konsumentów.(2005 r.,Dz. U. Nr 244, poz. 2080 z późn. zm.).

  USTAWA z dnia 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego
dla pracowników i przedsiębiorców.

  Publiczne prawo gospodarcze ćwiczenia, Maciej Etel, Cezary Kosikowski,
Paweł Mąka, Paulina Mirek, Anna Piszcz, Joanna D. Sieńczyłło- Chlabicz,
Monika Nowikowska, Lexis Nexis, Warszawa 2008.

  Publiczne prawo gospodarcze Polski i Unii Europejskiej , Cezary
Kosikowski, Lexis Nexis, Warszawa 2007.

  LEX.

  Ochrona prawna konkurencji i zwalczanie praktyk antymonopolistycznych,
Warszawa 1994.

  J. Szwaja (red.), Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz,
Warszawa 2000.

  S. Gronowski, Prawo antymonopolowe - zarys wykładu, Warszawa 1998.



------------------------------

[1] Vide: ogłoszenie z Monitora Sądowego i Gospodarczego 165/2009 z
dnia2009-08-25 pozycja
nr 10939: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, Sąd Gospodarczy, XIV
Wydział Gospodarczy dla spraw Upadłościowych i Naprawczych, zawiadamia, że
postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2009 r. w sprawie XIV GU 59/09 została
ogłoszona upadłość obejmująca likwidację majątku dłużnika "Monnari Trade"
Spółki Akcyjnej z siedzibą w Łodzi. Wzywa się wierzycieli upadłego do
zgłaszania wierzytelności w terminie trzech miesięcy. Wzywa się osoby,
którym przysługują prawa oraz prawa i roszczenia osobiste ciążące na
nieruchomości należącej do upadłego, jeżeli nie zostały ujawnione przez wpis
w księdze wieczystej do ich zgłaszania w terminie trzech miesięcy. Na
Sędziego komisarza wyznaczono Sędziego S.R. Dariusza Stępińskiego, a na
syndyka masy upadłości wyznaczono Grzegorza Pawlaka. Zgłoszenia należy
kierować na adres: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, Sąd
Gospodarczy, XIV Wydział Gospodarczy dla spraw Upadłościowych i Naprawczych,
ul. Pomorska 37. Adres dla korespondencji: 90-928 Łódź, al. Kościuszki
107/109, podając sygn. akt XIV GUp 19/09.

[2] Vide: ogłoszenie z Monitora Sądowego i Gospodarczego 202/2009 z
dnia2009-10-15 pozycja
nr 12866: Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie, VIII Wydział
Gospodarczy dla spraw Upadłościowych i Naprawczych, podaje do publicznej
wiadomości, że w sprawie o sygn. akt VIII GUp 22/09/S, postanowieniem z dnia
18 wrześ-nia 2009 r. postanowiono: I. zmienić sposób prowadzenia
postępowania upadłościowego GALERII CENTRUM spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w Krakowie w upadłości układowej, z postępowania z
możliwością zawarcia układu na postępowanie obejmujące likwidacją majątku
upadłego; II. odwołać z funkcji nadzorcy sądowego Łukasza Zagórskiego; III.
powołać na syndyka masy upadłości Łukasza Zagórskiego. Poucza się przy tym
uczestników postępowania, że od niniejszego postanowienia służy zażalenie do
Sądu Okręgowego w Krakowie, które można wnieść w terminie tygodniowym od
daty ukazania się niniejszego obwieszczenia, do Sądu Rejonowego wydającego
zaskarżone postanowienie.

[3] Po II Wojnie Światowej.

[4] Sąd Kartelowy - został powołany ustawą o kartelach z 28
marca 1933, działał przy Sądzie Najwyższym. Orzekał, na wniosek ministra Przemysłu i Handlu w
sprawach, w których istniało podejrzenie zagrożenia dobra publicznego,
spowodowane działalnością monopolistyczną. Szczególną uwagę zwracano na regulacje dotyczące produkcji i zbytu
lub ograniczania wymiany w oparciu o Rejestr Kartelowy.
W szczególnych przypadkach miał moc rozwiązywania umów
kartelowych dla interesów państwa. Jego znaczenie zmalało po 27
listopada 1935,kiedy uprawnienia Sądu Kartelowego przejął minister Przemysłu i Handlu.

[5] źródło: UOKiK.

[6]Gospodarka centralnie sterowana jest gospodarką opartą na dominacji
państwowej własności czynników produkcji i kierowaną przez biurokrację
państwa za pomocą różnego typu wskaźników wynikających z planu centralnego.
Ten system istniał w państwach socjalistycznych, wg niego gospodarowano w
Polsce w latach 1944-1989.

[7] Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów z dnia 16 lutego 2007 r. Dz.
U. z dnia 21 marca 2007 r. z późn. zm.

[8] Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej.

[9] PKPP Lewiatan , Dz.U.09.125.1035 USTAWA z dnia 1 lipca 2009 r. o
łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców
(Dz. U. z dnia 7 sierpnia 2009).

[10] *Art. 3.* 1. Przepisy ustawy stosuje się do przedsiębiorcy w rozumieniu
art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.):

   1)   u którego wystąpił spadek obrotów gospodarczych, rozumianych jako
sprzedaż, nie mniej jednak niż o 25 %, liczony w ujęciu ilościowym lub
wartościowym w ciągu 3 kolejnych miesięcy po dniu 1 lipca 2008 r. w
porównaniu do tych samych 3 miesięcy w okresie od dnia 1 lipca 2007 r. do
dnia 30 czerwca 2008 r.,

   2)   który nie zalega w regulowaniu zobowiązań podatkowych, składek na
ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz i Fundusz
Pracy, z wyjątkiem przypadku, gdy:

a)  zadłużony pracodawca zawarł porozumienie w sprawie spłaty zadłużenia i
terminowo opłaca raty lub korzysta z odroczenia terminu płatności albo

b)  zaleganie w regulowaniu składek na ubezpieczenia społeczne i
ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz i Fundusz Pracy powstało za okres
rozliczeniowy po dniu 1 lipca 2008 r. a program naprawczy, o którym mowa w
pkt 5, przewiduje pełną spłatę tych zobowiązań,

   3)   wobec którego nie zachodzą przesłanki do ogłoszenia upadłości, o
których mowa w art. 11-13 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo
upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535, z późn. zm.),

   4)   który w dniu 1 lipca 2008 r. nie znajdował się w trudnej sytuacji
ekonomicznej w rozumieniu Komunikatu Komisji - Wytyczne wspólnotowe
dotyczące pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych
przedsiębiorstw (Dz. Urz. UE C 244, z 01.10.2004, str. 2) oraz w rozumieniu
art. 1 ust. 7 rozporządzenia Komisji WE nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008
r. uznające niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem w
zastosowaniu art. 87 i 88 Traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłączeń
blokowych) (Dz. Urz. UE L 214 z 09.08.2008),

   5)   który opracował program naprawczy, uprawdopodobniający poprawę
kondycji finansowej przedsiębiorcy, sporządzony na rok liczony od pierwszego
dnia miesiąca następującego po dniu złożenia wniosku, o którym mowa w art.
14 ust. 1,

   6)   który nie otrzymał pomocy publicznej na wyposażenie lub doposażenie
stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego ze środków Funduszu Pracy,
zgodnie z umową o refundację zawartą na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy po dniu 1 lutego 2009 r. albo otrzymał tę pomoc ale od dnia
wydania decyzji o otrzymaniu pomocy publicznej na wyposażenie lub
doposażenie stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego ze środków
Funduszu Pracy upłynęło co najmniej 12 miesięcy,

   7)   który uzyskał zaświadczenie potwierdzające spełnienie warunków, o
których mowa w pkt 1-6

- zwanego dalej "przedsiębiorcą w przejściowych trudnościach finansowych".

2. Przepisy art. 9-11 i 13 stosuje się także do pozostałych przedsiębiorców
w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności
gospodarczej.

3. Pomoc, o której mowa w ustawie:

   1)   w okresie od dnia wejścia w życie ustawy do dnia 31 grudnia 2010 r.
jest pomocą publiczną udzielaną na zasadach, o których mowa w pkt 4.2.2
Komunikatu Komisji - Tymczasowe wspólnotowe ramy prawne w zakresie pomocy
państwa ułatwiające dostęp do finansowania w dobie kryzysu finansowego i
gospodarczego (Dz. Urz. UE C 16 z 22.01.2009, str. 5);

   2)   w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2011 r. jest
pomocą publiczną udzielaną na zasadach pomocy de minimis.

4. Pomoc, o której mowa w ust. 3 pkt 1, nie może być:

   1)   udzielana na działalność w sektorze rybołówstwa i akwakultury w
rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 104/2000 z dnia 17 grudnia 1999 r. w
sprawie wspólnej organizacji rynków rybołówstwa i akwakultury (Dz. Urz. WE L
17 z 21.01.2000);

   2)   udzielana na działalność w zakresie produkcji podstawowej produktów
rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę
Europejską;

   3)   uwarunkowana pierwszeństwem użycia towarów produkcji krajowej w
stosunku do towarów sprowadzanych z zagranicy;

   4)   udzielana na działalność związaną z wywozem, jeżeli pomoc ta jest
bezpośrednio związana z ilością wywożonych produktów, tworzeniem i
prowadzeniem sieci dystrybucyjnej lub innymi wydatkami bieżącymi związanymi
z prowadzeniem działalności wywozowej;

   5)   udzielana w zakresie przetwarzania i wprowadzania do obrotu
produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską, jeżeli:

a)  wartość pomocy jest ustalana na podstawie ceny lub ilości takich
produktów zakupionych od producentów surowców lub wprowadzonych na rynek
przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą objęte pomocą,

b)  udzielenie pomocy zależy od przekazania jej w części lub w całości
producentom surowców.

5. Pomoc, o której mowa w ust. 3 pkt 1, nie może zostać udzielona
przedsiębiorcy, który otrzymał pomoc de minimis z różnych źródeł i w różnych
formach, której wartość brutto łącznie z pomocą, o którą się ubiega oraz
inną pomocą udzieloną w ramach tymczasowego środka ograniczonej kwoty pomocy
przewidzianego w Komunikacie Komisji, o którym mowa w ust. 3 pkt 1,
przekracza w okresie od dnia 1 stycznia 2008 r. do dnia 31 grudnia 2010 r.
równowartość w złotych kwoty 500.000 euro, obliczanych według średniego
kursu NBP obowiązującego w dniu udzielania pomocy.

6. Pomoc, o której mowa w ust. 3 pkt 1, może być udzielana z inną pomocą
publiczną lub wsparciem ze środków Wspólnoty Europejskiej w odniesieniu do
tych samych kosztów kwalifikowalnych, jeżeli łączna wartość pomocy nie
przekroczy maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego
przeznaczenia w przepisach prawa UE.

[11] Kodeks cywilny art. 417.

[12] Kodeks cywilny art. 4171.

[13] Kodeks postępowania administracyjnego  art. 28.

[14] Kodeks cywilny art. 5

[15] Kodeks cywilny art. 405.

[16] Kodeks cywilny art. 361.

[17] Kodeks cywilny art. 422.

[18] Ujednolicony* *tekst ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655 oraz z 2008 r. Nr 171, poz.
1058).

[19] Ustawa z dnia 9 czerwca 2006 r. o zmianie ustawy o pomocy publicznej i
restrukturyzacji publicznych zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. z dnia 31
lipca 2006 r.).

[20] Rafał Krzysztof Ohme, wykładowca Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej
i szef firmy Laboratorium badającej reakcje ludzkiego mózgu na reklamę.

[21] Daniel Kotowski<http://manager.money.pl/archiwum/autor/Daniel,Kotowski.html>,
Hasło reklamowe Play kością niezgody, Portal Money.pl., 2009-03-09.

[22] Nacjonalizacja - akt przejęcia przez państwo
mienia . W rzadkich przypadkach może to być również przejęcie mienia należącego do
samorządu.


[23] Europa ratuje banki, Handelsblatt <http://www.handelsblatt.de/>, tłum.
R. Susło, Portal Money.pl., 2008-09-30.

[24] Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej art. 22.

[25] Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej art. 17.

[26] Vide ustawy z:

- 2004.04.20, Organizacja rynku mleka i przetworów mlecznych, tj. Dz. U.
2009.11.65;

- 2003.06.12, Prawo pocztowe, tj. Dz.U.2008.189.1159;

- 2003.12.19, Organizacja rynków owoców i warzyw, rynku chmielu, rynku
tytoniu oraz rynku suszu paszowego, tj. Dz.U.2008.11.70;

- 2004.03.11, Agencja Rynku Rolnego i organizacja niektórych rynków rolnych,
tj. Dz.U.2007.231;

- 1997.04.10, Prawo energetyczne, tj. Dz.U.2006.89.625;

- 2004.01.22, Organizacja rynku rybnego i pomoc finansowa w gospodarce
rybnej. Dz.U.2004.34.291;

- 1992.07.29, Gry i zakłady wzajemne, tj. Dz.U.2004.4.


Zespół
e-prawnik.pl

Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne

Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?


Masz inne pytanie do prawnika?

 

Komentarze

    Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika