Konsekwencje nieuiszczenia opłaty w wysokości stałej przez adwokata

Sąd Najwyższy miał odpowiedzieć na pytanie czy przepis art. 130 [2] § 3 k.p.c. ma zastosowanie w sprawach podlegających opłacie podstawowej?

Sąd Najwyższy podjął uchwałę, że przepis art.130 [2] § 3 k.p.c. stosuje się do środków odwoławczych i środków zaskarżenia podlegających opłacie podstawowej, o której mowa w art. 35 i 36 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Dodany powołaną ustawą z dniem 2 marca 2006 r. przepis art. 1302 k.p.c. reguluje skutki niewykonania przez profesjonalnego pełnomocnika, będącego adwokatem lub radcą prawnym, wynikającego z art. 10 ustawy obowiązku uiszczenia opłaty przy wnoszeniu pisma podlegającego takiej opłacie (art. 3 ustawy). Przepis art. 1302 § 3 k.p.c. stanowi, że sąd odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty pismo wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego środki odwoławcze lub środki zaskarżenia (apelację, zażalenie, skargę kasacyjną, skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, sprzeciw od wyroku zaocznego, zarzuty od nakazu zapłaty, skargę na orzeczenie referendarza sądowego) podlegające opłacie w wysokości stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia.

Porady prawne

Niewątpliwie zatem przepis art. 1302 § 3 k.p.c. dotyczy tych pism podlegających opłacie, które stanowią wymienione w nim środki odwoławcze i środki zaskarżenia (pism zawierających podlegające opłacie środki odwoławcze lub środki zaskarżenia), a więc apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej, skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, sprzeciwu od wyroku zaocznego, zarzutów od nakazu zapłaty i skargi na orzeczenie referendarza sądowego. Wątpliwości Sądu Apelacyjnego dotyczyły zasadniczo zagadnienia, czy opłata w wysokości stałej, o której mowa w art. 1302 § 3 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, to również opłata podstawowa, określona w art. 14 tej ustawy. Przepis art. 11 ustawy dzieli opłaty na stałą, stosunkową albo podstawową. Opłatę stałą pobiera się w sprawach o prawa niemajątkowe oraz we wskazanych w ustawie niektórych sprawach o prawa majątkowe, w wysokości jednakowej, niezależnie od wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 12), opłatę stosunkową - w sprawach o prawa majątkowe, przy czym wynosi ona 5 % wartości przedmiotu sporu lub przedmiotu zaskarżenia (art.

13), natomiast opłatę podstawową - w sprawach, w których przepisy nie przewidują opłaty stałej, stosunkowej lub tymczasowej (art. 14 ust. 1). Opłata podstawowa wynosi 30 złotych i stanowi minimalną opłatę, którą strona jest obowiązana uiścić od pisma podlegającego opłacie, chyba że ustawa stanowi inaczej (art. 14 ust. 3). Pobranie od pisma opłaty podstawowej wyłącza pobranie innej opłaty (art. 14 ust. 4).

Należy uznać, iż określona w wymienionych przepisach opłata podstawowa - jako niepoddająca się jakiejkolwiek modyfikacji - jest opłatą w wysokości stałej w rozumieniu art. 1302 § 3 k.p.c. Należy zwrócić uwagę, że użyty w tym przepisie zwrot „opłata w wysokości stałej” różni się od używanego w ustawie o kosztach sądowych w sprawach cywilnych pojęcia „opłata stała”, co wskazuje, że określenia te mają inne znaczenie.

Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2006 r., sygn. akt II UZP 11/06


Zespół
e-prawnik.pl

Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne

Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?


Masz inne pytanie do prawnika?

 

Komentarze

    Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika