Diety za delegacje zagraniczne

Diety dla pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej w kraju i zagranicą określa rozporządzenie właściwego ministra. Warunki wypłacania należności za podróż służbową zatrudnionym u innego pracodawcy są zapisane w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania. Jeśli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym lub nie jest zobowiązany do posiadania regulaminu, regulację zawiera umowa o pracę. Postanowienia układu zbiorowego, regulaminu lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej w kraju i zagranicą w kwocie niższej, niż wynosi dieta za podróż krajową pracownika państwowej lub samorządowej jednostki. Wnioskodawcy uważają, że kwestionowane przepisy dyskryminują pracowników spoza sfery budżetowej, gdyż nie gwarantują takich samych wysokości diet. Różnicują uprawnienia pracowników uzależniając je od pracodawcy, z którym są związani umową.

Porady prawne

4 października 2005 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał wniosek Zarządu Krajowego Niezależnego Związku Zawodowego Kierowców dotyczący wysokości diet za delegacje zagraniczne pracowników nie zatrudnionych w państwowej i samorządowej jednostce sfery budżetowej.

Trybunał orzekł, że art. 775 § 2, 3 i 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy jest zgodny z art. 2, art. 24 i art. 32 Konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 36 Konstytucji.

Trybunał uznał tym samym, że ustawodawca ma prawo uzależnić tryb regulacji warunków wypłacania należności od źródła finansowania świadczeń pracowniczych pracowników zatrudnionych poza sferą budżetową.

Trybunał Konstytucyjny stwierdził również, że kwestionowane przepisy nie ustalają wysokości diet przysługujących z tytułu podróży służbowej i nie różnicują ich wysokości w zależności od rodzaju pracodawcy. Ustawodawca natomiast uzależnia tryb regulacji warunków wypłacania należności od źródła finansowania świadczeń pracowniczych, a do tego w demokratycznym państwie prawnym ma pełne prawo. Kodeks pracy określa obowiązki pracodawcy w zakresie wypłacania i wysokości diet wyłącznie wobec grupy pracowników sfery budżetowej. W odniesieniu zaś do pracowników niezatrudnionych w sferze budżetowej regulację warunków wypłacania należności pozostawia partnerom społecznym, czym nie narusza zasady równości ani też zasady sprawiedliwości społecznej.

Kwestionowana regulacja nie jest sprzeczna z zasadą ochrony pracy i nadzoru przez państwo nad warunkami jej wykonywania. Realizację gwarancji ochrony pracy stanowią przepisy m.in. Kodeksu pracy. Wśród nich ustawodawca zawarł przepisy bezwzględnie obowiązujące oraz te, które mogą być stosowane w zależności od woli stron. Chroniąc pracownika, jako najczęściej słabszą stronę stosunku pracy, kodeks wprowadza zasadę jego uprzywilejowania. Postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Kodeksu pracy i aktów wykonawczych. Dotyczy to także umów o pracę oraz innych aktów, na podstawie których powstaje stosunek pracy. Kształtowanie stosunku pracy w oparciu o wolę stron jest więc ograniczone normami bezwzględnie obowiązującymi, które mogą zostać zmienione jedynie na korzyść pracownika. Kwestionowany przepis i przewidziane w nim regulacje stanowią gwarancję pewnego ustawowego minimum, co jest wyrazem ochrony przez państwo warunków wykonywania pracy.

Wyrok jest ostateczny.

Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 października 2005 r., sygn. akt K 36/03


A.J.
Zespół e-prawnik.pl

Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne

Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?


Masz inne pytanie do prawnika?

 

Komentarze

    Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika