Konsument nie musi płacić za używanie wadliwego towaru

W sierpniu 2002 r. spółka „Quelle", zajmująca się sprzedażą na odległość, dostarczyła niemieckiej konsumentce zestaw kuchenny. Na początku 2004 r. konsumentka stwierdziła, że urządzenie było wadliwe, gdyż na wewnętrznej ściance piekarnika stanowiącego część dostarczonego zestawu kuchennego odpadła warstwa emalii. Ponieważ naprawa nie była możliwa, konsumentka zwróciła urządzenie „Quelle", która wymieniła je na nowe. Spółka ta jednak zażądała od konsumentki zapłaty kwoty 69,97 EUR z tytułu wynagrodzenia za korzyści, jakie ta ostatnia uzyskała z używania pierwotnie dostarczonego urządzenia.

Porady prawne

Stowarzyszenie konsumentów Bundesverband, działające jako pełnomocnik konsumentki, zażądało, aby zapłacone przez nią wynagrodzenie zostało jej zwrócone. Ponadto stowarzyszenie to zażądało nakazania „Quelle" zaprzestania fakturowania kwot za używanie towaru w przypadku wymiany towaru niezgodnego z umową.

Sąd krajowy, który musi wydać orzeczenie w ostatniej instancji stwierdził, że niemieckie prawo zobowiązań przewiduje, iż w przypadku wymiany towaru niezgodnego z umową sprzedawca ma prawo do wynagrodzenia mającego na celu wyrównanie korzyści, jakie kupujący uzyskał z tytułu używania tego towaru do czasu jego wymiany na nowy.

Mając wątpliwości co do zgodności niemieckiej regulacji ze wspólnotową dyrektywą dotyczącą towarów konsumpcyjnych (Dyrektywa 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji, Dz.U. L 171, s. 12), sąd ten zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich o wyjaśnienie, czy przepisy dyrektywy sprzeciwiają się obowiązkowi zapłaty przez konsumenta wynagrodzenia na rzecz sprzedawcy towaru niezgodnego z umową.

W wyroku Trybunał udzielił odpowiedzi twierdzącej. Orzekł mianowicie, co następuje:

Artykuł 3 dyrektywy 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji musi być interpretowany w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych pozwalających sprzedawcy, który sprzedał towar konsumpcyjny dotknięty wadą w postaci niezgodności z umową, na żądanie od konsumenta wynagrodzenia za używanie towaru niezgodnego z umową do czasu jego wymiany na nowy.

Trybunał przypomniał, że stosownie do przepisów dyrektywy, sprzedawca jest odpowiedzialny względem konsumenta za każdy brak zgodności towaru z umową istniejący w chwili dostawy towaru. W razie wystąpienia niezgodności towaru z umową konsument ma prawo żądać od sprzedawcy naprawienia towaru lub jego wymiany, w obu przypadkach bez żadnych opłat, chyba ze żądanie takie byłoby niemożliwe do spełnienia lub nieproporcjonalne.

ETS podniósł, że nieodpłatność doprowadzenia towaru do stanu zgodnego z umową przez sprzedawcę ma na celu ochronę konsumenta przed ryzykiem obciążeń finansowych, które to ryzyko, w braku tego rodzaju ochrony, mogłoby go zniechęcać do korzystania z przysługujących mu praw. Nieodpłatność doprowadzenia towaru do stanu zgodnego z umową odpowiada ponadto celowi dyrektywy, którym jest zagwarantowanie wysokiego poziomu ochrony konsumentów.

Następnie Trybunał odrzucił twierdzenie, zgodne z którym dyrektywa zawiera ogólną zasadę upoważniającą państwa członkowskie do uwzględniania, dowolnie we wszystkich sytuacjach, używania przez konsumenta towaru niezgodnego z umową. Dyrektywa ustanawia bowiem zasadę wzajemnego zwrotu uzyskanych korzyści jedynie w przypadku rozwiązania umowy.

W odniesieniu do sprzedawcy Trybunał stwierdził, że w razie dostarczenia towaru niezgodnego z umową nie wykonuje on należycie swego zobowiązania umownego, w odróżnieniu od konsumenta, który zapłacił cenę sprzedaży. Zatem sprzedawca musi ponieść konsekwencje nienależytego wykonania zobowiązania. Niemniej jednak, jego interesy finansowe są chronione, po pierwsze, dzięki dwuletniemu terminowi przedawnienia, a po drugie, dzięki możliwości odmowy wymiany towaru, jeżeli ten sposób naprawienia szkody okazuje się nieproporcjonalny, jako wiążący się z nałożeniem na niego nadmiernie wysokich kosztów.

ETS stwierdził zatem, że dyrektywa stoi na przeszkodzie stosowaniu przepisów krajowych pozwalających sprzedawcy, który sprzedał towar konsumpcyjny dotknięty wadą w postaci niezgodności z umową, na żądanie od konsumenta wynagrodzenia za używanie towaru niezgodnego z umową do czasu jego wymiany na nowy. Konsument nie jest więc zobowiązany do zapłaty wynagrodzenia sprzedawcy wadliwego towaru konsumpcyjnego z tytułu używania tego towaru do czasu jego wymiany. W przeciwieństwie do konsumenta, który zapłacił już cenę sprzedaży, sprzedawca towaru niezgodnego z umową nie wykonuje należycie swego zobowiązania umownego, a zatem musi ponieść tego konsekwencje.

Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 kwietnia 2008 r. w sprawie C-404/06 - Quelle AG przeciwko Bundesverband der Verbraucherzentralen und Verbraucherverbände (Niemcy); http://curia.europa.eu


A.J.
Zespół e-prawnik.pl

Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne

Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?


Masz inne pytanie do prawnika?

 

Komentarze

    Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika