Czy w związku z przekazaniem samochodu służbowego pracownikom i zobowiązaniem ich do określonych (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2011 r. (data wpływu: 2 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródeł przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z o. o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) posiada samochody służbowe przeznaczone dla pracowników wykonujących obowiązki służbowe również poza siedzibą Spółki. Z samochodów służbowych korzystają przede wszystkim pracownicy mobilni, których charakter pracy wymaga od nich przemieszczania pomiędzy siedzibą Spółki, a innymi miejscami, w których mają być wykonywane określone obowiązki służbowe. W związku z tym większość pracowników wykorzystuje posiadane przez Spółkę samochody przede wszystkim do celów służbowych.

Spółka rozważa uregulowanie kwestii związanej z używaniem samochodów służbowych poprzez stworzenie odpowiedniej dokumentacji, która miałaby obowiązywać w Spółce i dotyczyłaby zasad korzystania z samochodów służbowych w celach służbowych. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych, powierzonych pracownikom do używania w związku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, będą zatem każdorazowo określone w umowie o używanie samochodu służbowego, zawieranej z pracownikiem. Do obowiązków nałożonych na pracowników przedmiotową umową należeć będzie m. in.:

• używanie samochodu w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właściwościom,
• należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą i zniszczeniem lub uszkodzeniem,
• wydanie pojazdu Spółce w stanie niepogorszonym po rozwiązaniu umowy.
  
  

Dodatkowo, zgodnie z umową o używanie samochodu służbowego, pracownicy będą garażować samochód w miejscu zamieszkania.

W pewnym zakresie Spółka dopuści możliwość używania powierzonych samochodów do celów prywatnych na zasadach odpłatności określonej w regulaminie używania samochodów służbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z przekazaniem samochodu służbowego pracownikom i zobowiązaniem ich do określonych świadczeń względem powierzonego samochodu (garażowaniem samochodów w określonych miejscach zamieszkania) z tytułu przejazdów z miejsca zamieszkania pracownika (garażowania samochodu służbowego) do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem Spółka będzie zobowiązana do ustalania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, o przychodach ze stosunku pracy stanowi art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm. ? dalej jako ustawa o PIT). W przedmiotowym artykule wskazane jest, iż obok innych przychodów także wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych, uważana jest za przychód ze stosunku pracy.

Dlatego też w sytuacji wykorzystywania przez pracowników Spółki samochodów służbowych do celów prywatnych należy powiększyć ich przychody o wartość wynikającą z używania samochodu służbowego dla celów prywatnych, przy czym wartość ta powinna zostać ustalona kwotowo w odniesieniu do wartości rynkowej.

Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń, w przypadku świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z samochodów służbowych Spółki, ustała się według zasad określonych w art. 11 ust 2-2b ww. ustawy.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Wartość nieodpłatnego świadczenia w postaci otrzymanego do używania samochodu służbowego do celów prywatnych, zgodnie z art. 11 ust 2a ustawy o PIT ustala się w następujący sposób:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia ? według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione ? według cen zakupu,
3. w pozostałych przypadkach ? na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu miejsca udostępnienia.

W świetle powyższych przepisów należy wskazać, iż przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, gdyż nie powoduje żadnego przysporzenia majątkowego z tytułu jego użytkowania po stronie pracownika, lecz umożliwia jedynie prawidłowe wykonywanie obowiązków służbowych.

Oznacza to, że przejazdy z oraz do miejsca pracy nie będą generowały także przychodu ze stosunku pracy. W przedstawionej sytuacji Spółka udostępni pracownikom samochody służbowe w celu wykonywania przez nich obowiązków służbowych. Obowiązki te, ze względu na pełnioną funkcję i zajmowane stanowisko, będą wykonywane bez względu na wymiar i rozkład czasu pracy obowiązujący u Wnioskodawcy.

Zatem użytkowanie przez pracowników wskazanych przez Spółkę samochodów służbowych jest wyłącznie potrzebą pracodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników, określających m. in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 1 i § 2 K. p. wynika bowiem, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wskazano w przedstawionej sytuacji pracownicy zobowiązani będą do wykorzystywania powierzonych im samochodów do celów służbowych. W konsekwencji, przyznanie pracownikowi prawa garażowania w miejscu zamieszkania, umożliwi pracownikom, zgodnie z umową o używanie samochodu, należyte zabezpieczenie samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem. Jednocześnie umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem (w tym również w nietypowych porach), daje Spółce możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania, miejscem siedziby Spółki lub miejscem wykonywania określonych czynności służbowych służą realizacji celów służbowych i nie mogą stanowić nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 11 oraz art. 12 ust. 1 updof, a zatem koszty tych przejazdów nie stanowią przychodów pracowników.

W sytuacji, gdy pracownik otrzyma od pracodawcy samochód do osobistego użytku wystąpi nieodpłatne świadczenie, którego wartość stanowić będzie przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Zatem pracodawca, jako płatnik będzie miał obowiązek ustalić wartość tego świadczenia odnosząc wartość tego nieodpłatnego świadczenia do wartości rynkowej oraz doliczyć do przychodów danego pracownika, a także ustalić, pobrać i odprowadzić na rachunek urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy.

Tak jak wskazywano, obowiązkiem pracowników Spółki, w związku z przyporządkowaniem im samochodów służbowych, będzie właściwe i bezpieczne parkowanie oraz garażowanie. Spółka ustali, iż miejscem garażowania samochodów będzie każdorazowo miejsce zamieszkania pracownika. W takiej sytuacji przejazdy pomiędzy miejscem zamieszkania pracownika (garażowania samochodu służbowego), a miejscem wykonywania pracy stanowić będą realizację zadań służbowych pracownika, wobec czego nie będą stanowić po stronie pracownika przychodu do opodatkowania.

Powyższe znajdzie w szczególności uzasadnienie w sytuacji Spółki, ponieważ pracownicy nie przemieszczają się każdego dnia z miejsca zamieszkania (garażowania samochodów służbowych) do siedziby Spółki. Spółka pragnie wskazać, iż w niektórych przypadkach pracownicy udawać się będą bezpośrednio z miejsca zamieszkania (garażowania) do miejsca świadczenia pracy (np. spotkanie z klientem poza siedzibą Spółki, serwis samochodowy). Przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie będzie stanowić przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych.

W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowić będą realizację celu służbowego jakim jest utrzymanie stałej gotowości do użytkowania samochodów w celu służbowym i osiągnięcia przychodu.

Parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym przez Spółkę miejscu (np. w miejscu zamieszkania pracownika) gwarantującym w najwyższym stopniu jego bezpieczeństwo jest także wyrazem dbałości o powierzone mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zmianami), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Tym samym wykonywane przez pracowników Spółki przejazdy samochodem służbowym trasą pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy nie będą stanowić nieodpłatnego świadczenia.

Zainteresowany wskazał, iż Jego stanowisko potwierdzają interpretacje organów podatkowych.

Zdarza się też, że firma w umowie obliguje zatrudnionego do parkowania samochodu we własnym garażu lub na parkingu w pobliżu jego miejsca zamieszkania. Jak wskazał Wnioskodawca, Izba Skarbowa w Warszawie zgodziła się w interpretacji (IPPB2/415-168/10-2/AS) z dnia 19 maja 2010 r., że w takiej sytuacji dojazd do pracy nie jest przychodem.

Następnie Dyrektor izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji o nr IBPBII/1/415-89/09/HK, z dnia 4 lutego 2009 r. stwierdził, iż:

?(?) przydzielenie samochodu służbowego wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód jest wykorzystywany w celach służbowych Przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu. Oznacza to, że przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy, wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem, w którym znajduje się siedziba Spółki ? o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych ? nie stanowią nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartość nie można uważać za przychód?.

Tak samo uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 19 maja 2010 r. (lPPB2/415-168/10-2/AS). Podobnie również uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji o nr IPPB2/415-361/09-4/MK z dnia 20 sierpnia 2009 r., w której podkreślił, iż (?) przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscach zamieszkania tych osób gwarantujących jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki, wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. Wskazać także należy, że rozwiązanie jakie Spółka zamierza wprowadzić jest uzasadnione, ponieważ pracownicy Spółki, którym powierzone mają być samochody, wykonują część czynności w ramach stosunku pracy poza siedzibą Spółki (poprzez częste wyjazdy w celu spotkań z kontrahentami). Oznacza to, iż nie jest regułą dokonywanie przez pracowników bezpośrednich przejazdów z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania pracy, albowiem w trakcie wyjazdów z domu do pracy i z pracy do domu nierzadko wykonują określone czynności związane z pracą. Jednocześnie wskazać można, iż dla pracowników Spółki czasochłonnym i problematycznym rozwiązaniem byłoby dojeżdżanie do pracy własnym samochodem, a następnie powrót do miasta samochodem służbowym w celu załatwienia spraw Spółki i kolejne przemieszczenie się do jej siedziby. Jednocześnie w tym kontekście podkreślić należy, iż część zadań służbowych jest wykonywana przez pracowników w danym dniu przed przyjazdem do siedziby Spółki.

Mając na względzie powyższe Spółka stoi na stanowisku, iż wykonywane przez pracowników Spółki przejazdy samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem wykonywania pracy nie będą stanowić nieodpłatnego świadczenia dla pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, pracownicy Spółki (Wnioskodawcy) będą wykorzystywać samochody będące własnością Spółki do celów służbowych. Z samochodów służbowych korzystać będą przede wszystkim pracownicy mobilni, których charakter pracy wymaga od nich przemieszczania pomiędzy siedzibą Spółki, a innymi miejscami, w których mają być wykonywane określone obowiązki służbowe. Miejsce parkowania udostępnianych samochodów znajdować się będzie w miejscu zamieszkania pracownika. Zasady wykorzystywania samochodów służbowych zostaną określone w wewnętrznych regulacjach Spółki oraz w umowach o używanie samochodu służbowego zawieranych z pracownikami.

W pewnym zakresie Spółka dopuści możliwość używania powierzonych samochodów do celów prywatnych na zasadach odpłatności określonej w regulaminie używania samochodów służbowych.

Z analizy wniosku wynika, iż Spółka (Zainteresowany) dopuszcza też możliwość wykorzystywania przez pracowników samochodów służbowych do celów prywatnych, ale wtedy ? jak sama stwierdziła ? będzie to generowało po stronie tych pracowników przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, wobec czego swoje wątpliwości zawężyła jedynie do celów służbowych.

Zatem należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie miejsca garażowania w miejscach zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie będzie stanowiło przychodu pracownika ze stosunku pracy, jeżeli samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych.

W konsekwencji przejazdy z domu (miejsca garażowania służbowego samochodu) do pracy oraz z pracy do domu nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te będą bowiem realizacją celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki, wyrażająca się poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania.

W świetle wskazanych wyżej przepisów stwierdzić należy, iż pracownicy dojeżdżający samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania (miejsca garażowania służbowego samochodu) do pracy oraz z pracy do miejsca zamieszkania nie będą uzyskiwać przychodów ze stosunku pracy w postaci nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy miejsce parkowania samochodu służbowego zostanie wyznaczone przez Spółkę zgodnie z zasadami określonymi w wewnętrznych regulacjach Spółki oraz w umowach o używanie samochodu służbowego zawieranych z pracownikami.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie będzie stanowiło przychodu pracownika ze stosunku służbowego, jeżeli samochód ten będzie wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji, przejazdy z oraz do miejsca parkowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując, należy stwierdzić, iż przejazdy pracowników samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania (miejscem zamieszkania), a miejscem pracy (siedzibą Spółki lub innym miejscem wykonywania pracy) ? które będą realizacją zadań służbowych ? nie będą stanowiły nieodpłatnego świadczenia, a zatem ich wartości nie będzie można uważać za podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód pracowników ze stosunku pracy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie, w odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawcę rozstrzygnięć organów podatkowych, tut. Organ informuje, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania, ani konsekwencji wiążących, w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego, czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.