Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2012 r. (data wpływu 24 września 2012 r.), uzupełnionym w dniu 17 grudnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni, jako osoba niepełnosprawna i poszukująca pracy, otrzymała z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych jednorazowe środki na dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej na podstawie umowy z dnia 14 sierpnia 2012 r., zawartej na podstawie art. 12a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (t. jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.).

Pomoc ta była pomocą de minimis. Środki przekazano Wnioskodawczyni na konto w dniu 16 sierpnia 2012 r. Z przyznanej kwoty Wnioskodawczyni zakupiła środki trwałe o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, m.in. urządzenie wielofunkcyjne, tablet, meble gabinetowe, oprogramowanie, (zgodnie ze specyfikacją zakupów, notatka z negocjacji i z wnioskiem Wn-o), jak i przekraczające 3.500 zł, tj. samochód osobowy i laptop.

W dniu 14 sierpnia 2012 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEDIDG) z datą rozpoczęcia działalności gospodarczej od dnia 2 listopada 2012 r. w zakresie działalności prawniczej.

Od początku prowadzenia działalności Wnioskodawczyni będzie czynnym podatnikiem VAT rozliczanym kwartalnie, zaś podatek dochodowy rozliczany będzie na zasadach ogólnych.

Wszystkie zakupy będą wykorzystane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT i stanowią wyposażenie, będące środkami trwałymi. W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wyjaśniła, że składniki majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł stanowią ?środki trwałe?, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą, od których ? w myśl art. 22d tej ustawy ? nie są dokonywane odpisy amortyzacyjne, oraz w myśl ust. 2 tego artykułu ? nie są wprowadzone do ewidencji środków trwałych. Tym samym wydatki na ich nabycie stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł ? od których nie będą dokonywane odpisy amortyzacyjne, sfinansowane ze środków przyznanych na podstawie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, na dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej ? mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 8 ust. 1 z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (t. jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.), rehabilitacja zawodowa ma na celu ułatwienie osobie niepełnosprawnej uzyskania i utrzymania odpowiedniego zatrudnienia i awansu zawodowego przez umożliwienie jej korzystania z poradnictwa zawodowego, szkolenia zawodowego i pośrednictwa pracy.

W myśl art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, osoba niepełnosprawna zarejestrowana w powiatowym urzędzie pracy jako bezrobotna albo poszukująca pracy niepozostająca w zatrudnieniu ma prawo korzystać z usług lub instrumentów rynku pracy na zasadach określonych w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t. jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, ze zm.), zwanej dalej ?ustawą o promocji?.

Natomiast w myśl art. 12a ust. 1 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, osoba niepełnosprawna, o której mowa w art. 11 ust. 1, może otrzymać ze środków Funduszu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, rolniczej albo na wniesienie wkładu do spółdzielni socjalnej w wysokości określonej w umowie zawartej ze starostą, nie więcej jednak niż do wysokości piętnastokrotnego przeciętnego wynagrodzenia, jeżeli nie otrzymała bezzwrotnych środków publicznych na ten cel.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), wolne od podatku są otrzymywane zgodnie z odrębnymi przepisami świadczenia na rehabilitację zawodową, społeczną i leczniczą osób niepełnosprawnych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, z zakładowych funduszy rehabilitacji osób niepełnosprawnych lub zakładowych funduszy aktywności.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawczyni, jako osoba bezrobotna i niepełnosprawna, otrzymała jednorazowe środki na dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej. Pomoc ta była pomocą de minimis i została udzielona na podstawie art. 12 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych. Z przyznanej kwoty Wnioskodawczyni zakupiła: środki trwałe o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł oraz środki trwałe o wartości przekraczającej 3.500 zł.

Odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup składników majątku, będących środkami trwałymi o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, stwierdzić należy, iż zgodnie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Wydatki poniesione na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, sfinansowane ze środków przyznanych osobie niepełnosprawnej z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności do wydatków tych nie znajduje zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137. W przepisie tym bowiem nie wskazano przepisu art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy, stanowiącego podstawę zwolnienia otrzymanych przez Wnioskodawczynię środków z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na podjęcie działalności gospodarczej.

Zatem, wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na zakup składników majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł, od których nie dokonywano odpisów amortyzacyjnych, sfinansowane ze środków, przyznanych na podstawie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, na dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej ? mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazuje, że identyczne stanowisko w tożsamym stanie faktycznym przyjął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 16 marca 2012 r. znak ILPB1/415-1401/l 1-4/AMN.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z § 3 pkt 7 i 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) pod pojęciem:

• wyposażenie ? rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych;
• środki trwałe ? rozumieć należy środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym.

Definicja środka trwałego, dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych, zawarta została w treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Co do zasady, zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podlegają odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23, co wynika z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymywane zgodnie z odrębnymi przepisami świadczenia na rehabilitację zawodową, społeczną i leczniczą osób niepełnosprawnych ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawny, z zakładowych funduszy rehabilitacji osób niepełnosprawnych lub zakładowych funduszy aktywności.

Zakres zwolnionych od podatku dochodowego świadczeń, o których mowa w ww. przepisie określa ustawa z dnia z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t. jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 ze zm.).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni, jako osoba bezrobotna i niepełnosprawna, otrzymała jednorazowe środki na dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej. Pomoc ta była pomocą de minimis i została udzielona na podstawie art. 12a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych. Z przyznanej kwoty Wnioskodawczyni zakupiła składniki majątku o wartości nieprzekraczającej 3.500 zł (urządzenie wielofunkcyjne, tablet, meble gabinetowe, oprogramowanie) oraz środki trwałe o wartości przekraczającej 3.500 zł (samochód osobowy i laptop).

Dokonując odpowiedzi na zawarte we wniosku pytanie w pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że w przypadku zakupu składników majątku, których wartość nie przekracza 3.500 zł, podatnik ma do wyboru trzy rozwiązania.

Po pierwsze, może nie zaliczać danego składnika majątkowego do środków trwałych czy też wartości niematerialnych i prawnych, natomiast wydatki związane z nabyciem czy też wytworzeniem danego środka trwałego zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów na podstawie cytowanego art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po drugie, możliwe jest zaliczenie danego składnika majątku odpowiednio do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a następnie jednorazowe jego zamortyzowanie. Następuje to poprzez dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego ? w wysokości odpowiadającej wydatkom na nabycie czy też wytworzenie danego składnika majątku ? w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Po trzecie, podatnicy mogą amortyzować składniki majątkowe, o których mowa, na analogicznych zasadach jak wszystkie inne środki trwałe czy też wartości niematerialne i prawne.

Odnosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, iż skoro ? zgodnie wolą Wnioskodawczyni ? na podstawie cytowanego art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? składniki majątku o wartości nieprzekraczajacej 3.500 zł, które będą użytkowane dłużej niż rok w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczej, nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych ? to nie stanowią one środków trwałych. Wydatki poniesione na ich nabycie mogą stanowić wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Wobec powyższego, sfinansowanie wydatków na zakup składników majątku, których wartość nie przekracza 3.500 zł, z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 27 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

W odniesieniu do powołanej we wniosku indywidualnej interpretacji prawa podatkowego, tutejszy organ informuje, że została wydana w indywidualnej sprawie i nie maja zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.