Kiedy mamy do czynienia z podmiotem prawa publicznego w zamówieniach publicznych?

„Podmiot prawa publicznego” oznacza zaś każdy podmiot: 

- ustanowiony w szczególnym celu zaspokajania potrzeb w interesie ogólnym, który nie ma charakteru przemysłowego lub handlowego, oraz 

- posiadający osobowość prawną, oraz 

- finansowany w przeważającej części przez Państwo, jednostki samorządu terytorialnego lub przez inne podmioty prawa publicznego; lub jeżeli jego zarząd podlega nadzorowi ze strony tych instytucji; lub jeżeli ponad połowę składu jego organu administracji, zarządu lub nadzoru stanowią osoby mianowane przez Państwo, jednostki samorządu terytorialnego lub przez inne podmioty prawa publicznego;

Wykazy podmiotów prawa publicznego lub kategorii takich podmiotów spełniających ww. kryteria określone w załączniku I do dyrektywy 93/37/EWG. Wykazy te są tak wyczerpujące, na ile to możliwe i mogą być poddawane przeglądom zgodnie z procedurą określoną w art. 35 dyrektywy 93/37/EWG. 

W omawianej sprawie ETS orzekł, co następuje: 

Pojęcie „w szczególnym celu zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym” („potrzeb w interesie ogólnym”) występujące w art. 1 (b) dyrektywy jest - zdaniem Trybunału - autonomicznym pojęciem prawa wspólnotowego.

Działalność przedsiębiorstwa pogrzebowego może realizować potrzeby w interesie ogólnym . już sama okoliczność, iż władze lokalne są prawnie zobowiązane do organizowania pogrzebów i - jeśli to konieczne - pokrywania ich kosztów, w przypadkach gdy nie zostały zorganizowane w określonym terminie od daty wystawienia świadectwa zgonu, świadczy o tym, że jest taka potrzeba w ogólnym interesie.

Samo występowanie znacznej konkurencji nie daje jeszcze podstaw do uznania, iż nie istnieje potrzeba w interesie ogólnym, która miałaby przemysłowy lub handlowy charakter. Sąd krajowy winien sam ocenić, biorąc pod uwagę wszelkie istotne okoliczności prawne i faktyczne, zwłaszcza istniejące w chwili powstania zainteresowanego podmiotu czy warunki, na jakich prowadzi on swą działalność, czy taka potrzeba istnieje.

Zwykła kontrola działalności nie spełnia kryterium nadzorowania zarządu w rozumieniu trzeciego myślnika drugiego akapitu art. 1 (b) dyrektywy.

Kryterium to będzie jednak spełnione, jeśli władze publiczne nadzorują nie tylko roczne sprawozdania zainteresowanego podmiotu, lecz także jego działanie - z punktu widzenia prawidłowej rachunkowości, regularności, gospodarności, efektywności i korzyści - i jeżeli te władze publiczne są do tego upoważnione - kontrolują pomieszczenia handlowe i urządzenia tego podmiotu oraz informują o wynikach tych inspekcji władze regionalne, które poprzez inną spółkę kontrolują wszystkie udziały w tym przedsiębiorstwie.

ETS przypomniał przy okazji, iż jedynie do sądów krajowych, które rozpatrują sprawę i muszą wziąć odpowiedzialność za wydawane orzeczenia sądowe, należy ocena, w świetle cech szczególnych każdej sprawy, czy orzeczenie w trybie prejudycjalnym jest niezbędne dla wydania przez niego wyroku oraz czy pytania zadane Trybunałowi są istotne. W rezultacie Trybunał jest co do zasady zobowiązany do orzekania, o ile postawione pytania dotyczą wykładni prawa wspólnotowego. Odmowa przez Trybunał udzielenia odpowiedzi na pytanie zadane przez sąd krajowy jest możliwa tylko w przypadku, gdy w sposób oczywisty okaże się, że wykładnia prawa wspólnotowego, o którą wystąpiono, nie ma żadnego związku ze stanem faktycznym lub przedmiotem sporu przed sądem krajowym, gdy problem ma charakter hipotetyczny lub też gdy Trybunał nie dysponuje wiedzą o elementach stanu faktycznego i prawnego niezbędną dla udzielenia użytecznej odpowiedzi na przestawione mu pytania. 

Wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie C-373/00 - Adolf Truley GmbH przeciwko Bestattung Wien GmbH (Austria)