1) Czy sprzedaż udziału we współwłasności Budynku, objętego działaniem Dekretu, w przypadku uchylenia (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2013 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 6 września 2013 r.) oraz w piśmie z dnia 19 listopada 2013 r. (data nadania 22 listopada 2013 r., data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 27 listopada 2013 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 6 listopada 2013 r. Nr IPPB4/415-585/13-2/JK2 (data nadania 7 listopada 2013 r., data doręczenia 15 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości ? jest:

• nieprawidłowe - w części dotyczącej ustalenia daty nabycia udziału w prawie współwłasności budynku,
  

• prawidłowe ? w pozostałym zakresie.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 6 listopada 2013 r. (data nadania 7 listopada 2013 r., data doręczenia 15 listopada 2013 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez dostarczenie oryginału pełnomocnictwa lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa, z którego wynika prawo Pana Ł. O. do reprezentacji i odbioru korespondencji dotyczącej wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego Pana Z. A. C. oraz doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 19 listopada 2013 r. (data nadania 22 listopada 2013 r., data wpływu 27 listopada 2013 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu wejścia w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz.U. z 1945 r. Nr 50, poz. 279 ze zm. - ?Dekret?) w skład nieruchomości (?Nieruchomość?) wchodził budynek czterokondygnacyjny (?Budynek?) oraz działka gruntu o pow. 529,90 m2 (?Grunt?) Nieruchomość położona była w Warszawie, przy ul. O. Nr hip. A. Nieruchomość w dniu objęcia jej działaniem Dekretu stanowiła współwłasność A. D. w 18 % oraz K. i E. F. w 82 %. Spadkobiercami tych osób są Z. C. i S. K. Pani A. G. z z domu D. (spadkodawca Wnioskodawcy) zmarła w dniu 15 sierpnia 1986 r.

Grunt na mocy art. 1 Dekretu przeszedł na własność gminy, a następnie na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy Państwowej stał się własnością Skarbu Państwa. Budynek zaś na Nieruchomości pozostał tymczasowo własnością ww. osób fizycznych.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 Dekretu, w dniu 30 listopada 1948 r., poprzednicy prawni S. K. oraz Wnioskodawcy, wnieśli o przyznanie prawa własności czasowej Nieruchomości, zachowując zakreślony termin. Wniosek o przyznanie prawa własności czasowej został rozpatrzony odmownie orzeczeniem administracyjnym Prezydium Rady Narodowej w m.st. Warszawie z dnia 22 marca 1968 r., znak G.

Od powyższego orzeczenia E. F. złożyła odwołanie, które również zostało rozpoznane odmownie, decyzją Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 4 maja 1968 r. Nr MT. Oznaczało to, że zarówno Grunt, jak i Budynek, stał się własnością Skarbu Państwa. Następnie Nieruchomość stała się z dniem 27 maja 1990 r. własnością Dzielnicy-Gminy W., co potwierdził Wojewoda Warszawski decyzjami Nr A z dnia 18 czerwca 1991 r. Nr B dnia 10 lipca 1991 r. Z kolei zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 25 marca 1994 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy (Dz.U. z 1994 r., Nr 48, poz. 195 ze zmian.). Grunt przedmiotowej Nieruchomości wraz z Budynkiem stał się własnością Gminy Warszawa-C. Potem, zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy (Dz.U. z 2002 r., Nr 41, poz. 361 ze zmian.) stał się własnością miasta stołecznego Warszawy. Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast (?PUMiRM?) decyzją z dnia 23 sierpnia 1999 r. znak (?) stwierdził nieważność decyzji Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 4 maja 1968 r. Nr MT. W związku ze złożeniem wniosków o ponowne rozpoznanie sprawy, PUMiRM utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia 23 sierpnia 1999 r. znak (?), decyzją z dnia 29 października 1999 r. znak GN.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze (?SKO?) decyzją z dnia 15 grudnia 2000 r. sygn. KOC uchyliło orzeczenie Prezydium Rady Narodowej w m. st. Warszawie z dnia 22 marca 1968 r., znak GKM i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

W związku z decyzją SKO z dnia 15 grudnia 2000 r., wniosek złożony w trybie art. 7 ust. 1 Dekretu przez dawnych właścicieli został ponownie rozpatrzony. Decyzją Prezydenta m.st. Warszawy z dnia 23 marca 2007 r. Nr 101 znak GK ustanowiono na 99 lat prawo użytkowania wieczystego do 0,6800 ułamkowej części zabudowanego Gruntu, oznaczonego jako działka ewidencyjna Nr 140 z obrębu Z., opisanego w KW, na rzecz S. J. K. w udziale 0,5576 części oraz na rzecz Wnioskodawcy w udziale 0,1224 części. W decyzji tej odmówiono im ustanowienia prawa użytkowania wieczystego do udziału wynoszącego 0,3200 ułamkowej części Gruntu przedmiotowej działki, oddanego w użytkowanie wieczyste właścicielom lokali mieszkalnych numer 3, 6, 7 i 8. Decyzją z dnia 29 maja 2007 r. Nr 199 znak GK Prezydent m. st. Warszawy ustanowił na 99 lat użytkowanie wieczyste Gruntu, oznaczonego jako działka nr 152/1 z obrębu Z. na rzecz S. J. K. w udziale wynoszącym 0,82 części i Wnioskodawcy w udziale wynoszącym 0,18 części. Pomiędzy S. J. K. i Wnioskodawcą, a Prezydentem Miasta Stołecznego Warszawa zawarta została przed W. W., notariuszem w Warszawie, umowa oddania gruntu w użytkowanie wieczyste oraz ustanowienia służebności gruntowej z dnia 02 kwietnia 2009 r. (Rep. A). Na mocy tej umowy Wnioskodawca i S. K. uzyskali prawo współużytkowania wieczystego na działce 152/1 z obrębu Z. o pow. 268 m2, dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy-M. prowadzi księgę wieczystą o numerze KW X, w udziałach 82/100 na rzecz S. J.K. i 18/100 na rzecz Wnioskodawcy, a także współużytkowanie wieczyste działki Nr 140 z obrębu Z., o pow. 269 m2, dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy-M. prowadzi księgę wieczystą o numerze KW, w udziałach 5576/10000 na rzecz S. J. K. i 1224/10000 na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca planuje zbycie udziału w przedmiotowej nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy sprzedaż udziału we współwłasności Budynku, objętego działaniem Dekretu, w przypadku uchylenia decyzji o odmowie przyznania prawa własności czasowej, z uwagi na dyspozycję art. 10 pkt 1 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1991 r., Nr 80, poz. 350) będzie przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy sprzedaż udziału we współużytkowaniu wieczystym Gruntu, objętego działaniem Dekretu, w przypadku uchylenia decyzji o odmowie przyznania prawa własności czasowej, jeżeli od dnia, w którym decyzja o przyznaniu użytkowania wieczystego stała się ostateczna minęło więcej niż 5 lat, natomiast od dnia zawarcia umowy użytkowania wieczystego minęło mniej niż 5 lat, z uwagi na dyspozycję art. 10 pkt 1 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1991 r., Nr 80, poz. 350), będzie przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
3. Czy w przypadku, gdy odpowiedź na pytanie postawione w pkt 2 powyżej będzie pozytywna (tj. jeśli sprzedaż udziału we współużytkowaniu wieczystym gruntu, w stosunku do którego od dnia wydania ostatecznej decyzji o przyznaniu prawa użytkowania wieczystego minęło więcej niż 5 lat, a od dnia zawarcia umowy użytkowania wieczystego minęło mniej niż 5 lat będzie opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych) a odpowiedź na pytanie postawione w pkt 1 powyżej będzie negatywna, to czy właściwa będzie praktyka, w przypadku sprzedaży udziału we współwłasności budynku wraz z udziałem we współużytkowaniu wieczystym gruntu pod nim położonego, polegająca na wskazaniu jako podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jedynie wartości udziału w prawie współużytkowania wieczystego?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, na zadane pytanie należy odpowiedzieć, że sprzedaż taka nie będzie przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jest tak dlatego, gdyż uchylenie decyzji o odmowie przyznania prawa własności czasowej w niniejszej sprawie ma skutek ex tunc. Przedmiotowa decyzja nie wywołała więc żadnych skutków prawnych, w tym nie spowodowała przejścia Budynku na własność Skarbu Państwa. Poprzednicy prawni Wnioskodawcy nie utracili więc nigdy udziału we współwłasności Budynku. Wobec tego, nie nastąpiło nabycie nieruchomości. Opisany przypadek nie podpada więc pod dyspozycję art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 1991 r., Nr 80, poz. 350).

Ad. 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, na zadane pytanie należy odpowiedzieć, że sprzedaż taka nie będzie przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Charakter prawny restytucji naturalnej w wyniku uchylenia decyzji dekretowych wskazuje, że organy administracji publicznej wydając decyzję administracyjną (restytucyjną) i zawierając umowę użytkowania wieczystego, niejako sanowały stan prawny, jaki powinien mieć miejsce już w 1949 r. Zgodnie z obowiązującym w chwili złożenia wniosku o przyznanie prawa własności czasowej art. 68 ust. 4 Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnemu (Dz.U. z 1928 r., Nr 36, poz. 341 ze zm.), wniosek powinien być rozpoznany najpóźniej w terminie 3 miesięcy, a więc do końca lutego 1949 r. Tylko na skutek wadliwie wydanej decyzji administracyjnej, rażąco naruszającej porządek prawny, doszło do sytuacji, w której to Prezydent m.st. Warszawa dopiero w XXI wieku wydał decyzję o przyznaniu prawa użytkowania wieczystego i zawarł z Wnioskodawcą umowę użytkowania wieczystego. Gdyby organy administracji publicznej działały zgodnie z prawem, nie byłoby to konieczne, a Wnioskodawca od wielu lat byłby współużytkownikiem wieczystym Gruntu. W opinii niżej podpisanego nie jest ani zasadnym, ani możliwym w demokratycznym państwie prawnym, by to obywatele ponosili konsekwencje finansowe bezprawnych działań administracji publicznej.

Ad. 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, na zadane pytanie należy odpowiedzieć twierdząco. W przypadku, w którym sprzedaż udziału we współwłasności budynku nie jest opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a sprzedaż udziału we współużytkowaniu wieczystym gruntu położonego pod tym budynkiem jest opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jedynym zgodnym z logiką sposobem naliczenia podatku, jest naliczenie go od dochodu z tytułu sprzedaży udziału w użytkowaniu wieczystym gruntu, z pominięciem ceny sprzedaży budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w części dotyczącej ustalenia daty nabycia udziału w prawie współwłasności budynku, w pozostałym zakresie jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a) ? c) ? przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem ? trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) jest opisana w art. 155 oraz 231 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). U podstaw nabycia i zbycia rzeczy oraz nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

W dopuszczonych prawem sytuacjach ? u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu) leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców. Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego ? spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego ? spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki przechodzą na jedną lub kilka osób.

Niezależnie od powyższego, na stan prawny nieruchomości istotny wpływ mogą wywierać, wydawane zarówno na gruncie prawa cywilnego, sądowo ? administracyjnego, jak i karnego ? orzeczenia sądowe jako dokumenty o szczególnym znaczeniu. Szczególność ta wynika z pozycji, jaką zajmują sądy będące organami wymiaru sprawiedliwości oraz z zagwarantowanej konstytucyjnie odrębności władzy sądowniczej od innych rodzajów władz, niezawisłości sędziowskiej.

Zaś prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

W rozpatrywanej sprawie z opisu stanu faktycznego oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca nabył udział w prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz udział we współwłasności w budynku jako spadkobierca po zmarłej w dniu 15 sierpnia 1986 r. spadkodawczyni. Wnioskodawca planuje zbycie udziału w przedmiotowej nieruchomości.

Oddanie w użytkowanie wieczyste ?gruntu warszawskiego? skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

• dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;

• gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne ? ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;

• w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
  

• w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
  

• w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.
  
  
  

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność m.st. Warszawy gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Z odniesienia powyższych przepisów do przedstawionego stanu faktycznego wynika, że nie powinno się oceniać ustanowienia na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować, jako swoistą restytucję stosunków własnościowych z przed komunalizacji.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze w decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z byłym właścicielem lub jego następcami prawnymi umowy użytkowania wieczystego gruntu w nie może być taktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, np. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1541/06, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2606/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2498/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3072/12.

Sądy administracyjne podzieliły pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r. sygn. akt III RN 18/02, że ?(?) celem ustawodawcy nie było objęcie opodatkowaniem sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta została dokonana przez byłego właściciela tej nieruchomości lub jego następców prawnych, którzy użytkowanie wieczyste uzyskali w wyniku realizacji uprawnień wynikając z art. 7 ust. 1-4 dekretu. Sąd uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo mocą dekretu odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego przez nich uszczerbku majątkowego. W ocenie sądu tak należało potraktować spadkobierców byłych właścicieli nieruchomości, jeżeli to oni uzyskali użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu, które przeszły na nich ze spadkodawców?.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że planowana sprzedaż prawa wieczystego użytkowania ustanowionego w trybie art. 7 tego dekretu nie będzie stanowiła źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, także wówczas gdy sprzedaż ta została dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie użytkowania wieczystego.

Stąd, sprzedaż przez Wnioskodawcę, jako następcy prawnego prawa użytkowania wieczystego ustanowionego na rzecz Wnioskodawcy na podstawie decyzji administracyjnej wydanej w związku z art. 7 ust. 1 i 2 dekretu z dnia 26 października 1945 r., nie stanowi źródła przychodów i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tej części należało uznać za prawidłowe.

Jeżeli chodzi o budynki, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy miasta stołecznego Warszawy, to zgodnie z art. 5 ww. dekretu, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt stał się własnością miasta.

Z powyższego wynika zatem, że jeżeli w chwili kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt, na którym znajdował się budynek przechodził na własność gminy miasta, to budynek ten pozostawał własnością dotychczasowych właścicieli. Nie przechodził zatem razem z gruntem na własność gminy miasta. Oznacza to, że w stosunku do takiego budynku nie można mówić o jego zwrocie. Budynek ten bowiem nigdy nie przechodził na własność gminy, aby ta mogła dokonywać ewentualnego jego zwrotu. Tym samym rozpatrując datę nabycia przez spadkobierców poprzednich właścicieli budynku, który w momencie przejścia na własność miast gminy gruntu, na gruncie tym już się znajdował należy brać pod uwagę datę nabycia spadku, czyli śmierci spadkodawców.

Jak wynika z wniosku w dniu wejścia w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy w skład nieruchomości wchodził budynek czterokondygnacyjny, który w dniu objęcia działaniem dekretu stanowił współwłasność spadkodawcy Wnioskodawcy. Zatem nabycie przez Wnioskodawcę udziału w prawie współwłasności budynku nastąpiło w dniu śmierci spadkodawcy Wnioskodawcy, tj. w dniu 15 sierpnia 1986 r. W związku z tym, pięcioletni termin, określony zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął z końcem 1991 r. Zatem planowane odpłatne zbycie udziału w prawie współwłasności budynku nie będzie stanowiło źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z uwagi na upływ pięcioletniego terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości przez Wnioskodawcę w spadku, tj. od końca 1986 r.

Wobec powyższego nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie nastąpiło nabycie nieruchomości. Tym samym w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Ze względu na fakt, że tut. organ wskazał, że opłatne zbycie nieruchomości (udziału w prawie użytkowania wieczystego gruntu oraz udziału w prawie współwłasności budynku) nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, pytanie oznaczone we wniosku Nr 3 stało się bezprzedmiotowe.

Jednocześnie wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Interpretacja dotyczy tylko Pana jako Wnioskodawcy. Nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych spadkobierców nieruchomości. W związku z powyższym w celu uzyskania pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego przez pozostałych spadkobierców nieruchomości, winni Oni złożyć odrębne wnioski o wydanie interpretacji indywidualnej i uiścić stosowną opłatę.

Z uwagi na to, że wniosek z dnia 4 września 2013 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 6 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczy 1 stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości, natomiast opłata została uiszczona w kwocie 120,00 zł, zatem dodatkowa opłata dokonana w dniu 4 września 2013 r. w wysokości 80,00 zł zostanie zwrócona zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz.U. Nr z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.