Dla ochrony pauliańskiej nie jest niezbędne wykazanie związku adekwatnego pomiędzy czynnością prawną a niewypłacalnością dłużnika
Art. 527 § 2 kodeksu cywilnego stanowi, że czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności. Natomiast art. 361 § 1 stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
Sąd Najwyższy stwierdził, że przewidziane w art. 527 § 2 k.c. powiązanie pomiędzy czynnością prawną dłużnika i stanem jego niewypłacalności (lub powiększeniem niewypłacalności) nie można ujmować jako kauzalnego związku adekwatnego w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. właściwego w zakresie odpowiedzialności odszkodowawczej. Wystarczy tu bowiem zwykłe wykazanie tego, że zaskarżona czynność spowodowała rezultat w postaci niewypłacalności dłużnika lub powiększyła taką niewypłacalność.
Zgodnie z tezą Sądu Najwyższego dla powstania ochrony pauliańskiej wystarczające jest wykazanie, że czynność prawna zaskarżona miała wpływ na niewypłacalność lub większą niewypłacalność dłużnika. Nie jest niezbędne wykazanie adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy czynnością prawną a powstaniem niewypłacalności. To znaczy nie jest niezbędne wykazywanie w jakim rozmiarze powstała niewypłacalność, która została spowodowana przez konkretną dokonana czynność prawną.
Wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 22 października 2004 r., sygn. akt II CK 128/04
Zespół
e-prawnik.pl
Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne
Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?