Sposób udokumentowania obciążenia Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej kosztami materiałów i surowców (...)

UZASADNIENIE

W dniu 30 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 24 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu udokumentowania obciążenia Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej kosztami materiałów i surowców zakupionych dla potrzeb organizacji egzaminów kwalifikacyjnych.

We wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Powiat X. jest czynnym podatnikiem VAT. Po centralizacji rozlicza podatek należny w imieniu swoich jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej. Jedną z nich jest Zespół Szkół (?) w miejscowości R. (powiatowa jednostka budżetowa).

Zespół Szkół (?) na zlecenie Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej w miejscowości X organizuje część praktyczną egzaminu potwierdzającego kwalifikacje w zawodach M.01 (Użytkowanie pojazdów, maszyn, urządzeń i narzędzi stosowanych w rolnictwie), M.02 (Obsługa techniczna oraz naprawa pojazdów, maszyn i urządzeń stosowanych w rolnictwie), T.01 (Wykonywanie prac pomocniczych w obiektach świadczących usługi hotelarskie), T.06 (Sporządzanie potraw i napojów). Zleceniu przeprowadzenia egzaminów nie towarzyszy zawarcie umowy. OKE przesyła jedynie informację/zapotrzebowanie, zgodnie z którym Zespół Szkół (?) jest zobowiązany do organizacji egzaminu oraz do zakupu materiałów i surowców potrzebnych do jego przeprowadzenia (w szczególności produktów żywnościowych). Z informacji wynika, że OKE oczekuje otrzymania dokumentu (faktury, refaktury lub noty księgowej), na podstawie którego zwróci Zespołowi Szkół (?) zaakceptowane koszty zakupionych materiałów i surowców. Do rozliczenia będą dołączone kopie faktur źródłowych ze wskazaniem do jakiego zadania egzaminacyjnego zostały zakupione materiały/surowce i jak kwota podlega rozliczeniu. Faktury źródłowe wykazują różne stawki VAT (w zależności jaka stawka obowiązuje dla konkretnego produktu/surowca). Jeżeli na jednej fakturze źródłowej są zakupione materiały dla kilku kwalifikacji, na odwrotnej stronie faktury musi zostać opisane, które materiały i w jakiej cenie zakupiono na egzamin w poszczególnych kwalifikacjach oraz wpisać stosowne wartości do rozliczenia zgodnie z załącznikiem od OKE.

Po zakończonych egzaminach Powiat X. - Zespół Szkół (?) zamierza obciążyć Okręgową Komisję Egzaminacyjną kosztami zakupu materiałów i surowców.

Okręgowa Komisja Egzaminacyjna nie jest jednostką organizacyjną Powiatu. Materiały i towary zakupione w celu przeprowadzenia egzaminu praktycznego uczniów nie są kupowane w imieniu i na rzecz ww. Komisji, lecz na jej polecenie (Komisja decyduje jakie materiały i towary będą potrzebne na egzaminie). Koszty materiałów i towarów zakupionych na potrzeby przeprowadzenia egzaminu są przerzucane (refakturowane) na Okręgową Komisję Egzaminacyjną z zachowaniem takich samych kwot i stawek VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłową formą obciążenia Okręgowej Komisji Egzaminacyjnej kosztami zakupu materiałów i surowców zakupionych dla potrzeb organizacji egzaminów kwalifikacyjnych będzie faktura (refaktura)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji należy obciążyć Okręgową Komisję Egzaminacyjną kosztami surowców i materiałów na podstawie faktury (refaktury), obejmującej zakupione materiały i surowce opodatkowane taką stawką VAT, jak na fakturach źródłowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się ? w świetle art. 7 ust. 1 ustawy ? przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z treści tego artykułu wynika, że pojęcie ?świadczenie usług?, ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Ww. definicja ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także jego zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu omawianej regulacji jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie za odpłatne świadczenie usług, musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli strony muszą zobowiązać się do określonego działania, bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności, np. w zawartej umowie.

Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji, może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy. Aby tak się stało muszą zostać bowiem spełnione łącznie następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
2. świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można stwierdzić, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby dana czynność podlegała opodatkowaniu musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie świadczenia.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Jak stanowi art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży ? rozumie się przez to odpłatna dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawę towarów.

Z rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 sierpnia 2017 r. w sprawie w sprawie szczegółowych warunków i sposobu przeprowadzania egzaminu potwierdzającego kwalifikacje w zawodzie (Dz. U. z 2017 r., poz. 1663) egzaminy w zawodach ujętych w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 31 marca 2017 r. w sprawie podstawy programowej kształcenia w zawodach (Dz. U. z 2017 r., poz. 860), mogą być przeprowadzane w ośrodkach zatwierdzonych i posiadających upoważnienie.

Analizując przedstawione zdarzenie przyszłe w świetle powołanych przepisów należy stwierdzić, że zwrot kosztów za materiały i surowce potrzebne podczas organizacji egzaminów kwalifikacyjnych nie stanowi świadczenia mającego charakter usługi. Pomiędzy Okręgową Komisja Egzaminacyjną, a Powiatem nie będzie istniało świadczenie wzajemne, gdyż nie będzie istniał podmiot będący bezpośrednim beneficjentem tego zobowiązania. Zwrot kosztów będzie jedynie jednostronnym ekwiwalentem pieniężnym wynikającym z faktu zobowiązania się Komisji do zwrotu na rzecz Powiatu kosztów za materiały i surowce potrzebne podczas organizacji egzaminów zawodowych, do przeprowadzenia których zobowiązany jest Powiat za pośrednictwem swojej jednostki budżetowej, tj. Zespołu Szkół (?). Dodatkowo potwierdzeniem tego jest również fakt, że materiały i surowce są nabywane zgodnie z zapotrzebowaniem Komisji, do której Zespół Szkół (?) występuje o zwrot kosztów ich nabycia. W związku z powyższym pomiędzy Powiatem a Komisją nie będzie zachodziło świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług i tym samym nie będzie podlegać opodatkowaniu ww. podatkiem. W konsekwencji Powiat w celu udokumentowania ww. kosztów nie będzie zobowiązany do wystawienia faktury.

Zatem oceniając stanowisko Wnioskodawcy w ww. kwestii należało uznać je za nieprawidłowe.

Należy wskazać, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, to interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k?14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.