Czy podatnik nabywający wierzytelność w drodze cesji wierzytelności i realizując nabytą wierzytelność (...)

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania cesji wierzytelności.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 12 maja 2014 r. (data wpływu 16 maja 2014 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 2 maja 2014 r. znak: IBPP2/443-148/14/IK.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z o.o. (cesjonariusz) zamierza nabywać w drodze cesji od podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych ich wierzytelności, wynikające ze stosunków ubezpieczeniowych. Cedent przenosi na cesjonariusza swoje prawa do roszczeń wobec towarzystwa ubezpieczeniowego za cenę niższą od całkowitej ich wysokości. Cesjonariusz po nabyciu w ten sposób wierzytelności wobec towarzystwa ubezpieczeniowego realizuje ją w pełnej wysokości. Jego zyskiem w podatku dochodowym jest różnica pomiędzy ceną zapłaconą zbywcy wierzytelności a kwotą rzeczywiście uzyskaną od dłużnika (towarzystwa ubezpieczeniowego). Cesjonariusz nie wykonuje żadnych usług na rzecz cedenta, a umowa cesji nie przewiduje zabezpieczenia w postaci cesji zwrotnej. Cesjonariusz nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek wierzytelności, wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. W umowie nie zobowiązuje się do działań polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu, a podjęcie działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem, lecz będzie dokonywane już w imieniu własnym cesjonariusza. Cesjonariusz przejmuje ryzyko ekonomiczne wynikające z wierzytelności wobec towarzystwa ubezpieczeniowego.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1. Przedmiotem działalności firmy D. sp. z o.o. jest PKD 66.21 oraz PKD 69.10.Z - ocena ryzyka związanego z wierzytelnościami, Wnioskodawca zakupuje je, po czym w ramach procesu ściąga należności od ubezpieczycieli.
   
2. Cesja wierzytelności nie ma związku z wcześniejszym dochodzeniem odszkodowań prowadzonych przez D. sp. z o.o. Powodem cesji jest niezależna umowa przeniesienia wierzytelności, cedenci rezygnują ze swoich roszczeń wobec ubezpieczycieli przekazując te uprawnienia na rzecz cesjonariusza ? D. sp. z o.o.
   
3. Cedentowi nie przysługują żadne roszczenia w stosunku do D. sp. z o.o oraz wierzytelności.
   
4. Umowa nie zawiera upoważnienia do korzystania z nabytych wierzytelności przez inny podmiot.
   
5. Umowa nie zobowiązuje Wnioskodawcy do świadczenia na rzecz zbywcy jakichkolwiek usług.
   
6. Wnioskodawca nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia w związku z nabyciem wierzytelności.
   
7. Różnica między wartością nominalną wierzytelności którą nabędzie Wnioskodawca a ceną jej sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili jej nabycia,
   
8. W ramach umowy cesji strony ustalają cenę za przeniesienie wierzytelności,
   
9. Poza zbyciem wierzytelności nie dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia,
   
10. Cena sprzedaży nie będzie w żaden sposób zmieniana i jest całkiem niezależna od wyegzekwowania wierzytelności,
    
11. Nie istnieje między zbywcą wierzytelności a Wnioskodawcą odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności,
    
12. Wnioskodawca nabywa wierzytelność na własne ryzyko,
    
13. W dacie nabycia wierzytelności będą wymagalne,
    
14. W stosunku do nabytych wierzytelności nie były prowadzone czynności egzekucyjne.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatnik nabywający wierzytelność w drodze cesji wierzytelności i realizując nabytą wierzytelność świadczy względem sprzedającego wierzytelność usługę podlegającą obowiązkowi podatkowemu z tytułu podatku VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z opinią takie nabycie wierzytelności nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Art. 5 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że opodatkowaniu podlega "odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju". Nabywca wierzytelności nie świadczy usługi w rozumieniu ww. przepisu. Cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i nie zawiera prowizji dla nabywcy wierzytelności. Cedent przekazując cesjonariuszowi swoje prawa nie ma innych roszczeń w stosunku do nabywcy wierzytelności poza roszczeniem o zapłatę ceny sprzedaży z tytułu cesji. Spółka z o.o. - nabywca wierzytelności - staje się od momentu nabycia wierzycielem towarzystwa ubezpieczeniowego i realizuje jedynie swoje uprawnienia ze stosunku ubezpieczeniowego. Stanowisko to potwierdza wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27.10.2011 C - 93/10) stanowiąc, że nie świadczy usługi odpłatnie podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla w momencie sprzedaży rzeczywistą wartość ekonomiczną. Na gruncie prawa polskiego potwierdził tą interpretację wyrok NSA z dnia 19.03.2012 (I FPS 5/11) wyraźnie wskazując, że opisane powyżej nabycie wierzytelności nie może być zakwalifikowane jako usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?).

Pod pojęciem towaru rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

Należy zauważyć, iż świadczenie usługi następuje ?odpłatnie? w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 121). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje ? w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego ? na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych ? wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc, ustalona przez strony umowy, cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

TSUE w ww. wyroku z dnia 27 października 2011 r. już w punkcie wyjścia zastrzegł, że opodatkowaniu w ramach systemu VAT podlegają tylko takie transakcje, które przewidują zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie (pkt 17 ww. wyroku).

Natomiast NSA w wyroku z dnia 19 marca 2012 r. sygn. akt I FPS 5/11 rozważał okoliczności, jakie należy wziąć pod uwagę, ustalając, czy po stronie kupującego-cesjonariusza wystąpiło wynagrodzenie bezpośrednio związane z nabyciem wierzytelności, rzeczywiście otrzymane (bądź należne), jako świadczenie wzajemne za wykonaną na rzecz zbywcy-cedenta usługę, stającą się tym samym usługą odpłatną czyli czynnością opodatkowaną. Wyraził w tym zakresie pogląd, że ?poszukiwać należy strumienia pieniędzy płynącego od zbywcy-cedenta do nabywcy cesjonariusza za wykonaną usługę, czyli odwrotnie płynącego niż w przypadku umowy kupna sprzedaży, kiedy zapłatę za wierzytelność otrzymuje zbywca od nabywcy". Stwierdził zarazem, że trzeba odpowiedzieć na pytanie, ?czy - obok transakcji kupna-sprzedaży wierzytelności - wystąpiło świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymanym, co ważne, przez nabywcę?. W jego ocenie przy tym w ?sytuacji, kiedy występuje tylko zapłata ceny za wierzytelność, trudno uznać, że do świadczenia takiej usługi dochodzi?.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza nabywać w drodze cesji od podmiotów gospodarczych oraz osób fizycznych ich wierzytelności, wynikające ze stosunków ubezpieczeniowych. Przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest ocena ryzyka związanego z wierzytelnościami. Wnioskodawca zakupuje je, po czym w ramach procesu ściąga należności od ubezpieczycieli. Cesja wierzytelności nie ma związku z wcześniejszym dochodzeniem odszkodowań prowadzonych przez Wnioskodawcę. Powodem cesji jest niezależna umowa przeniesienia wierzytelności, cedenci rezygnują ze swoich roszczeń wobec ubezpieczycieli przekazując te uprawnienia na rzecz cesjonariusza - Wnioskodawcy. Cedentowi nie przysługują żadne roszczenia w stosunku do Wnioskodawcy oraz wierzytelności. Umowa nie zawiera upoważnienia do korzystania z nabytych wierzytelności przez inny podmiot. Umowa nie zobowiązuje Wnioskodawcy do świadczenia na rzecz zbywcy jakichkolwiek usług. Wnioskodawca nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia w związku z nabyciem wierzytelności. Różnica między wartością nominalną wierzytelności, którą nabędzie Wnioskodawca a ceną jej sprzedaży będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili jej nabycia. W ramach umowy cesji strony ustalają cenę za przeniesienie wierzytelności. Poza zbyciem wierzytelności nie dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia. Cena sprzedaży nie będzie w żaden sposób zmieniana i jest całkiem niezależna od wyegzekwowania wierzytelności. Nie istnieje między zbywcą wierzytelności a Wnioskodawcą odrębny stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności. Wnioskodawca nabywa wierzytelność na własne ryzyko. W dacie nabycie wierzytelności będą wymagalne. W stosunku do nabytych wierzytelności nie były prowadzone czynności egzekucyjne. Cesjonariusz nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek wierzytelności, wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. W umowie nie zobowiązuje się do działań polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu, a podjęcie działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem, lecz będzie dokonywane już w imieniu własnym cesjonariusza. Cesjonariusz przejmuje ryzyko ekonomiczne wynikające z wierzytelności wobec towarzystwa ubezpieczeniowego.

W tym miejscu wskazać należy, że w przypadku zbycia wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Zbycie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi.

Takie zbycie, z punktu widzenia pierwszego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż.

Celem i skutkiem takiej transakcji jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku tej transakcji przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, iż czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle powołanych wcześniej przepisów stwierdzić należy, iż czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności własnej nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

Natomiast z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usługi dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności. Zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności, a jej nabywcą. Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Jednakże należy zauważyć, że przelew wierzytelności niepodlegający zwrotnemu przeniesieniu i niezwiązany z żadnymi usługami, ani dodatkowymi świadczeniami poza zapłatą ceny sprzedaży ustaloną ostatecznie w umowie cesji, nie stanowi usługi w rozumieniu ustawy o VAT. Wierzyciel dokonuje cesji wierzytelności i nie działa w tym zakresie jako usługodawca, Wnioskodawca jest nabywcą wierzytelności i również nie może być usługodawcą.

Bezzwrotna cesja wierzytelności nie jest usługą w rozumieniu ustawy o VAT, jeżeli nie jest związana ze świadczeniem dodatkowych czynności, których wykonanie lub chociażby zobowiązanie do ich wykonania może stanowić o świadczeniu usługi nabywcy na rzecz zbywcy, która to może również obejmować nabycie wierzytelności.

W sytuacji opisanej we wniosku, tj. gdy sprzedawca nie płaci ceny za transakcję, a wierzytelności w żadnym przypadku nie mogą powrócić do sprzedającego, nie mamy do czynienia z usługą.

Jeśli nabywanie jest usługą ?uwalniania? sprzedawcy od ciężaru odzyskiwania należności to w ramach ustawy o VAT, w relacji usługodawca-nabywający a usługobiorca-sprzedający, usługa w całości jest ?skonsumowana?, wykonana w momencie cesji wierzytelności. To właśnie w tej chwili sprzedawca pozbawiany jest wspominanego ciężaru odzyskiwania należności.

Strumień pieniądza w ramach scharakteryzowanej we wniosku umowy, skierowany jest wyłącznie od nabywcy do sprzedawcy. Skoro definicja usługi w ustawie o VAT mówi, że odpłatność leży po stronie usługobiorcy, tj. usługobiorca płaci usługodawcy, to aby Wnioskodawca był usługodawcą to musi zaistnieć sytuacja, w której sprzedawca zapłaci coś Wnioskodawcy. Z opisanej we wniosku charakterystyki umowy nabywania nie wynika aby sprzedawca zapłacił wynagrodzenie nabywcy. Wszelkie strumienie pieniężne z tytułu posiadania praw do nabytej wierzytelności na konto Wnioskodawcy wpłyną już jako realizacja praw właścicielskich. Środki pieniężne od dłużnika Wnioskodawca otrzyma już jako wierzyciel tego dłużnika, a nie jako usługodawca dla sprzedającego.

Charakter przedmiotowej umowy cesji wierzytelności prowadzi do potwierdzenia, że cesjonariusz nabywa we własnym imieniu i na własną rzecz wymienioną w tej umowie określoną wierzytelność. Z chwilą zawarcia umowy cesji jedynym uprawionym do dysponowania zakupioną wierzytelnością, jako przedmiotem własności, jest nabywca wierzytelności. Umowa cesji wierzytelności zawarta między cedentem, a cesjonariuszem nie zawiera żadnych upoważnień do korzystania przez jakikolwiek podmiot z nabytych wierzytelności.

Skoro strony poza wydaniem, przyjęciem i zapłatą ceny nie formułują żadnych obowiązków, to ściąganie przez nabywcę zakupionych wierzytelności jest jedynie realizacją przysługującego mu prawa podmiotowego, realizacją jego uprawnień właścicielskich.

W świetle powołanych wyżej regulacji prawnych oraz opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności nie będzie stanowiło czynności podlegającej opodatkowaniu.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.