Czy nabycie wierzytelności w wyszczególnionym stanie faktycznym będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki, przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2011 r. (data wpływu 6 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie obowiązku podatkowego ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej jako: Spółka) prowadzi działalność jako tzw. spółka deweloperska. W Krajowym Rejestrze Sądowym jako przedmiot działalności Spółki wskazano:

• realizację projektów budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków,
• roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych,
• kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek,
• rozbiórkę oraz przygotowanie terenu pod budowę,
• wykonywanie instalacji elektrycznych, wodno-kanalizacyjnych i pozostałych instalacji budowlanych,
• wykonywanie robót budowlanych wykończeniowych,
• pozostałe specjalistyczne roboty budowlane,
• wynajem nieruchomości własnych lub dzierżawionych,
• pośrednictwo w obrocie nieruchomościami,
• zarządzanie nieruchomości wykonywane na zlecenie,
• pozostałe formy udzielania kredytów.
  
  

Spółka planuje podpisanie umowy cesji wierzytelności, z jednym z podmiotów. Na mocy umowy dotychczasowy wierzyciel (cedent) definitywnie przeniesie na rzecz Spółki (cesjonariusza) wierzytelność własną za ustaloną cenę. Umowa będzie miała charakter jednorazowy oraz będzie zakładać wyegzekwowanie przez Spółkę wierzytelności na własny rachunek z wyłączeniem dalszej odsprzedaży. W ramach umowy Spółka nie będzie wykonywać wobec sprzedającego wierzytelność żadnych dodatkowych usług zwłaszcza usług ściągania długów oraz faktoringu. Ponadto na moment zawarcia umowy Spółka nie będzie miała wiedzy czy ściągnie wierzytelność, czy też nie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy nabycie wierzytelności w wyszczególnionym stanie faktycznym będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. nr 86, poz. 959 ze zm.; dalej jako ustawa o PCC)...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym przeniesienie oraz nabycie wierzytelności w formie cesji wierzytelności (sprzedaż) podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

UZASADNIENIE:

Zdaniem Spółki cesja wierzytelności jako nieobjęta zakresem ustawy o podatku od towarów i usług zarówno po stronie nabywcy, jak i zbywcy podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Art. 1 ust 1 ustawy o PCC zawiera zamknięty katalog czynności cywilnoprawnych podlegających temu podatkowi. Umowa przelewu wierzytelności jako nie wymieniona w katalogu czynności cywilnoprawnych - art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o PCC, co do zasady nie podlega temu podatkowi. Natomiast jeżeli przelew wierzytelności przyjmie postać np. umowy sprzedaży wówczas, jako że umowa taka wymieniona jest w art. 1 ust 1 cyt. ustawy podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

W ocenie Spółki cesja wierzytelności własnej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT ponieważ ani zbywca (sprzedający), ani Spółka czyli nabywca wierzytelności nie działają w charakterze świadczących usługę. Zatem, skoro ani sprzedający wierzytelność ani jej nabywca, czyli Spółka tytułem tej transakcji nie są zobowiązani do zapłaty podatku od towarów i usług, nie są również z tego podatku zwolnieni ponieważ ich działania nie zostały objęte zakresem regulacji ustawy o VAT, nie mogą korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 2 ust. 4 ustawy o PCC. Zgodnie z treścią wskazanego przepisu nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa Spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub zwolniona z tego podatku.

Z uwagi na fakt, iż w przedmiotowej sprawie nie występują przesłanki wskazane w powyższym wyłączeniu umowa cesji wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na zasadach stosowanych przy umowach sprzedaży.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej jako ustawa o VAT) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terenie kraju. W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa powyżej, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej. W przedmiotowej sprawie należy rozważyć czy działanie polegające na sprzedaży, nabyciu wierzytelności stanowi odpłatną dostawę towarów, bądź czy takie działanie nie jest usługą. Zdaniem Spółki, sprzedaż wierzytelności własnej nie stanowi świadczenia usługi lub dostawy towaru przez jej zbywcę. Zgodnie z treścią art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez pojęcie ?towarów? należy rozumieć ?rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii?. Zdaniem Spółki, wierzytelność będąca prawem majątkowym w rozumieniu przepisów prawa cywilnego, nie jest towarem, o którym mowa w art. 2 ust. 6 ustawy VAT. W konsekwencji sprzedaży wierzytelności własnej nie można uznać za sprzedaż towaru (dostawę towaru).

Ponadto, zdaniem Spółki sprzedaż własnych wierzytelności nie stanowi świadczenia usług przez zbywcę, a zatem u zbywcy nie powstaje obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług. Również czynność Spółki polegająca na nabyciu wierzytelności nie może być traktowana jako usługa w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. W działaniach nabywcy brak jest najistotniejszego elementu w postaci odpłatności, ponieważ to on sam jest zobligowany do zapłaty za świadczenie cedenta. Zakres przedmiotowy ustawy o VAT obejmuje swym zakresem jedynie działania za które podatnik otrzymuje wynagrodzenie. W konsekwencji, wymóg odpłatności przesądza, iż sama zapłata ceny nie stanowi usługi. Zatem, przedmiotem opodatkowania jest jedynie świadczenie usług nie ich nabywanie.

W przedmiotowej sprawie transakcja zawierana pomiędzy cedentem, a cesjonariuszem dotyczy jedynie przelewu wierzytelności. W przedstawionej sprawie Spółka (nabywca wierzytelności) nie będzie zobowiązana do jakichkolwiek działań polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu. Ewentualne podjęcie przez Spółkę działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem. Istniejący dług nabywca wierzytelności czyli Spółka będzie ściągała dla siebie, a nie dla innego podmiotu.

Ściąganie długów.

Sprzedaż własnych wierzytelności nie stanowi w przedmiotowej sprawie świadczenia usług w postaci ściągania długów, bądź faktoringu czyli usług podlegających opodatkowaniu 23% stawką VAT. Trudno uznać, iż w wyniku wyegzekwowania nabytej wierzytelności na swoją rzecz następuje po stronie nabywcy wierzytelności wykonanie usługi. Egzekwowanie własnych wierzytelności na swoją rzecz jest naturalnym elementem obrotu gospodarczego i nie tworzy usługi (nie można być jednocześnie usługobiorcą i usługodawcą). Usługowe ściąganie długów oznacza bowiem działanie na zlecenie i na rzecz wierzyciela (usługobiorcy, zleceniodawcy). Efektem usługi jest doprowadzenie do zaspokojenia wierzyciela, co rodzi prawo do wynagrodzenia dla usługodawcy. Takim działaniem nie jest jednak zakup wierzytelności. Brak tu jest elementu działania przez ?usługodawcę prowadzącego do zaspokojenia wierzyciela przez dłużnika? (W. Modzelewski, J. Sekita, Opodatkowanie usług obrotu wierzytelności podatkiem VAT, Doradztwo Podatkowe 2006/5/16). Pomiędzy stronami umowy nie istnieją stosunki umowne na podstawie których Spółka będzie świadczyć na rzecz cedenta usługi ściągania długów. W przedmiotowej sprawie Spółka będzie ściągać dług dla siebie, nie będzie występował również element wynagrodzenia za ściągnięcie długu na rzecz sprzedającego wierzytelność zatem, w przypadku dokonania cesji o charakterze definitywnym polegającej tylko na przeniesieniu własności wierzytelności na rzecz innego podmiotu nie może być mowy o usłudze ściągania długów.

Faktoring.

W przedmiotowej sprawie sprzedaż własnych wierzytelności nie może zostać również uznana jako usługa faktoringu. Przez umowę faktoringu rozumie się stałą umowę, w ramach której faktorant może lub jest zobowiązany przelać na faktora wierzytelności wynikające z umów sprzedaży, zawartych pomiędzy faktorantem, a jego klientami (dłużnikami), natomiast do obowiązków faktora należy wykonywanie takich funkcji, jak: finansowanie faktoranta, księgowanie wierzytelności, inkasowanie wierzytelności, ochrona przed ryzykiem niewypłacalności dłużnika. Tym samym więc faktoring jest umową o charakterze złożonym, gdzie obok przeniesienia wierzytelności występują elementy świadczenia usług przez faktora na rzecz faktorantów. Usługami faktoringowymi są jedynie te usługi obrotu wierzytelnościami, które wyróżniają się stałymi i ciągłymi powiązaniami prawnymi pomiędzy faktorantem (przedsiębiorcą - zbywcą wierzytelności) a faktorem, co najczęściej wynika z umów o charakterze długoterminowym pomiędzy tymi podmiotami, które w związku z tym - aczkolwiek nie muszą - najczęściej nakładają na faktora dodatkowe obowiązki w stosunku do faktoranta, oprócz nabycia wierzytelności (finansowania zbywcy) w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży (L. Zubrzycki, Leksykon VAT 2008, str. 721 i nast.).

W opisanym stanie faktycznym sprzedaż wierzytelności ma charakter jednorazowy. Mająca wejść w życie umowa nie będzie miała charakteru złożonego, długoterminowego w ramach której obok sprzedaży wierzytelności występują elementy świadczenia usług przez faktora na rzecz faktoranta.

Usługi pośrednictwa finansowego.

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym cesja wierzytelności nie może zostać zakwalifikowana jako świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT. Dopiero w przypadku, gdy Spółka dokona sprzedaży uprzednio nabytej wierzytelności, czyli dokona obrotu wierzytelnościami będzie można uznać, iż świadczy usługi pośrednictwa finansowego. Ponadto, za uznaniem cesji wierzytelności za usługę pośrednictwa finansowego przemawiałaby częstotliwość dokonywania podobnych operacji co w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca, ponieważ umowa zakłada jednorazową sprzedaż.

Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zawartym w interpretacji z dnia 25 lipca 2006 r. sygn. akt 1472/RPP1/443 -425/06/AW, ?O pośrednictwie finansowym w przypadku przelewu wierzytelności można mówić tylko gdy przedmiotem zbycia jest wierzytelność wcześniej nabyta od innego podmiotu i tylko w przypadku, gdy czynność taka stanowi przedmiot działalności gospodarczej podatnika. Nie można zatem powiedzieć, że z tego tytułu u sprzedawcy powstaje obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług?.

Pozostałe argumenty potwierdzające twierdzenie, zgodnie z którym w przedstawionym stanie faktycznym, cesja wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, natomiast podlega opodatkowaniu PCC.

Powstanie wierzytelności jest zawsze następstwem dokonania sprzedaży towarów lub wykonania usługi, które w przypadku świadczeń wykonywanych przez podatnika VAT podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych. Opodatkowanie wierzytelności przy jej zbyciu powodowałoby podwójne opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Pierwotnie przy sprzedaży stanowiącej podstawę powstania wierzytelności, drugi raz przy cesji wierzytelności co jest sprzeczne z generalną zasadą opodatkowania wartości dodanej.

W ocenie Spółki, czynność zbycia wierzytelności należy tratować jako wykonywanie prawa własności w stosunku do wierzytelności, które nie jest uważane za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Zgodnie z orzeczeniem ETS w sprawie C-155/94 Wellcome Trust Ltd. V. Commisioners of Custom Excise ?wykonywanie prawa własności nie może ze swej istoty, być uważane za czynności determinujące działalność gospodarczą, która podlega VAT?.

W konsekwencji taka sprzedaż jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Stanowisko sądów.

Analizując to zagadnienie Spółka chciałaby ponadto wskazać na orzecznictwo sądowe potwierdzające słuszność przyjętej przez Spółkę argumentacji.

W wyroku z dnia 3 kwietnia 2007 r. (sygn. I SA/Wr 89/07) WSA we Wrocławiu stwierdził, iż ?działanie nabywcy nie może być uznane za usługę podlegającą VAT z uwagi na to, iż brak jest w tej transakcji odpłatności ? do obowiązków nabywcy należy zapłata ceny i przejęcie wierzytelności. Przeciwnie, to nabywca zobowiązany jest do zapłaty za świadczenie drugiej strony ? przelew wierzytelności?.

W wyroku z dnia 3 września 2008 r. (sygn. III SA/Wa 783/08) WSA w Warszawie potwierdził, iż ?w sytuacji ściągania długu dla siebie, nawet gdy dług ten wynika z nabytej przez podatnika wierzytelności, podatnik nie jest wykonawcą (świadczącym) usługę, co wyklucza traktowanie go jako podatnika-usługodawcę zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.?

Z zaprezentowanymi przez Spółkę argumentami koreluje również wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 lutego 2010 r., (sygn. III SA/Wa 1766/09) zgodnie z którym ?Transakcja zawierana pomiędzy cedentem a cesjonariuszem dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza. W żadnym razie (?) nie wynika natomiast, by skarżąca zobowiązała się do jakichkolwiek działań polegających na ściąganiu długu na rzecz innego podmiotu. Jest to zresztą logiczne, skoro nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność za własne środki finansowe podatnik wchodzi w miejsce dotychczasowego wierzyciela. Z tą chwilą wykonana zostaje transakcja pomiędzy cedentem a cesjonariuszem. Dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją. Ewentualne podjęcie przez skarżącą działań zmierzających do ściągania długu nie będzie już wynikało z transakcji zawartej wcześniej z cedentem. Istniejący nadal dług skarżąca będzie ściągała dla siebie, a nie dla innego podmiotu.?

Podsumowanie.

Spółka stoi na stanowisku, zgodnie z którym w przedstawionym stanie faktycznym umowa cesji wierzytelności będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W ocenie Spółki, cesja wierzytelności własnej nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT ponieważ ani zbywca (sprzedający) ani Spółka, czyli nabywca wierzytelności nie działają w charakterze świadczących usługę. Zatem, skoro ani sprzedający wierzytelność ani jej nabywca, czyli Spółka tytułem tej transakcji nie są zobowiązani do zapłaty podatku od towarów i usług, nie są również z tego podatku zwolnieni, ponieważ ich działania nie zostały objęte zakresem regulacji ustawy o VAT nie mogą korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 2 ust. 4 ustawy o PCC. Zgodnie z treścią wskazanego artykułu nie podlegają podatkowi: czynności cywilnoprawne, inne niż umowa Spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub zwolniona z tego podatku.

Zdaniem Spółki, w opisanym stanie faktycznym ani zbywca wierzytelności ani jej nabywca nie są zobowiązani do zapłaty podatku od towarów i usług, ani nie są z tego podatku zwolnieni, ponieważ przedmiotowe działania nie zostały objęte zakresem regulacji ustawy o VAT. Cesja wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ zbywca oraz nabywca wierzytelności, czyli Spółka nie działają w charakterze świadczących usługę. W konsekwencji, na nabywcy wierzytelności, tj. Spółce będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych tytułem zawarcia umowy sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.), podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają:

1. następujące czynności cywilnoprawne:
   1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
   2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
   3. (uchylona),
   4. umowy darowizny ? w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
   5. umowy dożywocia,
   6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności ? w części dotyczącej spłat i dopłat,
   7. (uchylona),
   8. ustanowienie hipoteki,
   9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
   10. umowy depozytu nieprawidłowego,
   11. umowy spółki;
2. zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4;
3. orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.
   
   

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnych. Zgodnie natomiast z art. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

Zatem, jak z powyższego wynika, ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie ustawowe wyliczenie zostało wzmocnione zasadą, zgodnie z którą o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób, to dla oceny czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Ponadto, szczegółowe określenie zakresu przedmiotowego ma określone konsekwencje. Ustawodawca, wprowadzając zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu, wyłączył od opodatkowania inne podobne, które nie zostały wyraźnie wskazane w przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu, nawet gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza nabyć w drodze cesji, na podstawie umowy sprzedaży, wierzytelność własną innego podmiotu.

Zgodnie art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1963 r. Kodeks cywilny ( Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności. W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego przelew wierzytelności może odbywać się na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Jak z powyższego wynika podstawą prawną, na podstawie której może dojść do zmiany osoby wierzyciela może być umowa sprzedaży bądź umowa zamiany. Zatem w przypadku, gdy podstawę wykonania umowy cesji wierzytelności stanowi jedna z ww. umów dochodzi do powstania obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych, który skutkuje koniecznością zapłaty tego podatku.

Zauważyć jednak należy, że w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się zakresie przedmiotowym ustawy, np. umowa sprzedaży jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowi bowiem, że nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:

1. opodatkowana podatkiem od towarów i usług,
2. zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:
   • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
   • umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
   
   

Z kolei według definicji zawartej w art. 1a pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych przez ?podatek od towarów i usług' rozumie się podatek nakładany ustawą z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) lub podatek od wartości dodanej pobierany na podstawie przepisów obowiązujących w państwach członkowskich. Z kolei stosownie do art. 1a pkt 5 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ?państwo członkowskie? to państwo członkowskie Unii Europejskiej lub państwo członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) ? strona umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.

Jednakże o wyłączeniu czynności spod działania przepisów ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy są podatnikami podatku od towarów i usług, lecz wyłącznie fakt, że przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub jest zwolniona z tego podatku.

W związku z tym podkreślić należy, iż jakkolwiek zapytanie Spółki dotyczy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych cesji wierzytelności dokonanej na podstawie umowy sprzedaży, to jednak w pierwszej kolejności rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy powyższa transakcja podlega regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem ocena ta ma zasadnicze znaczenie dla ewentualnego objęcia jej podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Objęcie tej czynności podatkiem od towarów i usług może bowiem skutkować wyłączeniem obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 2 pkt 4 ww. ustawy. Zatem w przypadku nie objęcia powyższej czynności zakresem ustawy o podatku od towarów i usług powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Reasumując, stwierdzić należy, że tutejszy Organ podatkowy ? zgodnie ze złożonym we wniosku pytaniem dotyczącym podatku od czynności cywilnoprawnych ? nie rozstrzyga w niniejszej interpretacji, czy ww. umowa cesji wierzytelności dokonana na podstawie umowy sprzedaży będzie opodatkowana bądź zwolniona z podatku od towarów i usług.

Jeżeli zatem wskazana cesja wierzytelności dokonana na podstawie umowy sprzedaży nie będzie objęta zakresem przedmiotowym ustawy o podatku od towarów i usług, w niniejszej sprawie nie znajdą zastosowania postanowienia art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W konsekwencji, opisana we wniosku umowa cesji wierzytelności dokonana na podstawie umowy sprzedaży będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę: orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych oraz rozstrzygnięcia Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wskazać należy, iż zapadły one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.