Należy stwierdzić, iż przyjmując za Wnioskodawcą, że umowa cesji została zawarta poza terytorium (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18.05.2011 r. (data wpływu 30.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie cesji wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.05.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie cesji wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W związku z restrukturyzacją swoich inwestycji w dniu 9 grudnia 2010 r. N. Sp. z o.o. (?Cedent?) zawarł z L. z siedzibą w Luksemburgu (?Wnioskodawca?) umowę cesji części wierzytelności pieniężnej (?Umowa Cesji?) jaka przysługiwała Cedentowi wobec G. Sp. z o.o. (?Dłużnik?). Wierzytelność ta wynika z zawartej przez Cedenta umowy sprzedaży centrum handlowego na rzecz Dłużnika.

Przedmiotem wierzytelności jest rozłożona na raty cena, jaką Dłużnik miał zapłacić Cedentowi z tytułu sprzedaży centrum handlowego. W momencie zawarcia Umowy cesji część wierzytelności pieniężnej przysługującej do tej pory Cedentowi została przelana na Wnioskodawcę. Wierzytelność została przeniesiona przez Cedenta na Wnioskodawcę za wynagrodzeniem w wysokości równowartości w PLN kwoty 5.6321.833 EUR. Stosownie do postanowień Umowy Cesji, Wnioskodawca nie zapłacił Cedentowi wynagrodzenia z tytułu cesji wierzytelności w momencie zawarcia Umowy Cesji. Wynagrodzenie to do momentu cesji pozostawało należne cedentowi i stanowiło jego wierzytelność wobec Wnioskodawcy i odpowiednio zobowiązanie Wnioskodawcy wobec Cedenta. Ponadto, Umowa cesji przewiduje, że Dłużnik będzie dokonywał płatności z tytułu scedowanej wierzytelności na rachunek Wnioskodawcy, który znajduje się w banku na terytorium Luksemburga. Dłużnik jako strona Umowy Cesji zaakceptował cesję wierzytelności i potwierdził otrzymanie szczegółów dotyczących rachunku Wnioskodawcy. Umowa Cesji została zawarta pod prawem luksemburskim.

Pismem z dnia 28.06.2011 r. Nr IPPB2/436-191/11-2/AF wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez:

• Przedstawienie dokumentu obcojęzycznego ? oryginału lub urzędowo poświadczonej kopii za zgodność z oryginałem, z którego wynika sposób reprezentacji Spółki w zakresie oświadczeń woli i podpisywania dokumentów, tj. stosowne umocowanie dla osób, które podpisały wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.
• Uzupełnienie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego poprzez wskazanie:
  • miejsca zawarcia umowy cesji wierzytelności oraz gdzie wykonywane były prawa majątkowe w chwili jej zawarcia (terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, czy też terytorium innego państwa).
  • na podstawie jakiej czynności cywilnoprawnej została zawarta umowa cesji części wierzytelności pieniężnej (np. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny).
  
  
  

Wezwanie skutecznie doręczono 30.06.2011 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie pismem z dnia 06.07.2011 r. (data nadania 07.07.2011 r., data doręczenia 11.07.2011 r.) przesyłając w załączeniu dokument obcojęzyczny, z którego wynika sposób reprezentacji Spółki w zakresie oświadczeń woli i podpisywania dokumentów, tj. stosowne umocowanie dla osób, które podpisały wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej oraz przesyłając pełnomocnictwo dla Pana T. S.

Wnioskodawca wskazał, iż Umowa Cesji między N. Sp. z o.o. (cedentem) oraz L. (cesjonariuszem) została zawarta poza terytorium Polski (tzn. Umowa Cesji została podpisana korespondencyjnie w Madrycie (Hiszpania) oraz w Luksemburgu). Wnioskodawca wskazał również, iż pytanie o miejsce wykonywania prawa majątkowego będącego przedmiotem cesji w momencie zawarcia Umowy Cesji stanowi istotę wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Odpowiedź na to pytanie przesądza o tym, czy Umowa Cesji podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych. Wnioskodawca przedstawił w ww. wniosku swoje szczegółowe stanowisko w tej sprawie. Podsumowując stanowisko Wnioskodawca podkreśla, że w prawie podatkowym, w tym w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych, brak jest definicji miejsca wykonywania prawa majątkowego. Dlatego Wnioskodawca w swoim stanowisku powołał się na przepisy Kodeksu cywilnego, które zdaniem Wnioskodawcy, odnoszą się do tej kwestii. Mianowicie w art. 454 § 1 Kodeksu cywilnego przewidziano, że miejscem spełnienia świadczenia pieniężnego (które w rozpatrywanym stanie faktycznym, zdaniem Wnioskodawcy, jest tożsame z miejscem wykonania prawa majątkowego) jest miejsce siedziby wierzyciela. Przy czym, posiłkując się orzecznictwem Sądu Najwyższego Wnioskodawca przyjął, że chodzi o miejsce siedziby wierzyciela będącego nabywca wierzytelności (prawa majątkowego). Dlatego też w opinii Wnioskodawcy miejsce wykonywania prawa majątkowego w momencie zawarcia Umowy cesji znajdowało się za granicą, ponieważ siedziba nabywcy wierzytelności znajdowała się za granicą (tj. w Luksemburgu).

Wnioskodawca chciałby jednakże podkreślić, że powyższe wywody stanowią jedynie prezentację własnego stanowiska Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. W związku z tym, stosownie do art. 14c Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej wydając interpretację indywidualną powinien ocenić powyższe stanowisko Wnioskodawcy. Wezwanie Wnioskodawcy do uzupełnienia wniosku poprzez podanie miejsca gdzie wykonywane były prawa majątkowe w chwili zawarcia Umowy Cesji stanowi w rzeczywistości próbę uchylenia się przez organ podatkowy od oceny stanowiska prezentowanego przez Wnioskodawcę, czyli uchylenia się od obowiązku spoczywającego na organie podatkowym na mocy wyżej powołanego artykułu.

Wnioskodawca wskazał, iż cesja wierzytelności została dokonana za wynagrodzeniem. W związku z tym zdaniem Wnioskodawcy należy Umowę Cesji uznać za umowę sprzedaży. Tak też jest ta umowa traktowana przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Umowa Cesji podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy

W opinii Wnioskodawcy Umowa Cesji nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych (?PCC?).

Stosownie do art. 1 ust. 1 pkt 1 a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (?Ustawa o PCC?), podatkowi temu podlegają m.in. umowy sprzedaży praw. Umowy te podlegają PCC jeżeli ich przedmiotem są:

• prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; lub
• prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (art. 1 ust. 4 Ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych).
  
  

Umowa Cesji została zawarta za wynagrodzeniem. Art. 535 Kodeksu cywilnego (?k.c.?) w zw. z art. 555 k.c. stanowi, że przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność praw, a kupujący zobowiązuje się zapłacić sprzedawcy cenę. Wprawdzie Wnioskodawca nie zapłacił ceny za wierzytelność w momencie zawarcia Umowy Cesji, jednakże wynagrodzenie z tytułu cesji wierzytelności stanowi zobowiązanie wnioskodawcy wobec Cedenta. W związku z tym Umowa Cesji spełnia warunki uznawania jej za umowę sprzedaży wymienioną w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy o PCC.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze, że Wnioskodawca, czyli nabywca wierzytelności, ma siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jedynym kryterium przesądzającym o tym, czy Umowa Cesji podlega PCC, jest miejsce wykonywania prawa majątkowego, czyli scedowanej wierzytelności. W związku z tym, że Ustawa o PCC posługuje się katalogiem czynności cywilnoprawnych zdefiniowanych w k.c., zdaniem Wnioskodawcy należy sięgnąć również do jego przepisów, aby określić miejsce wykonywania prawa majątkowego, jakim jest scedowana wierzytelność.

Stosownie do art. 454 § 1 k.c., jeżeli miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione w miejscu, gdzie w chwili powstania zobowiązania dłużnik miał zamieszkanie lub siedzibę. Jednakże świadczenie pieniężne powinno być spełnione w miejscu zamieszkania lub w siedzibie wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia. Natomiast, jeżeli wierzyciel zmienił miejsce zamieszkania lub siedzibę po powstaniu zobowiązania, ponosi spowodowaną przez te zmianę nadwyżkę kosztów przesłania. Z kolei art. 454 § k.c. stanowi, że jeżeli zobowiązanie ma związek z przedsiębiorstwem dłużnika lub wierzyciela, o miejscu spełnienia świadczenia rozstrzyga siedziba przedsiębiorstwa.

Zobowiązanie do zapłaty ceny jest zobowiązaniem do świadczenia pieniężnego. Wierzytelność pieniężna przysługująca z tego tytułu wierzycielowi jest niewątpliwie prawem majątkowym. Skoro, stosownie do wyżej powołanych przepisów, świadczenie pieniężne ma być spełnione w miejscu siedziby wierzyciela (siedziby jego przedsiębiorstwa), to należy przyjąć, że wierzytelność pieniężna stanowiąca prawo majątkowe podlega również wykonaniu w miejscu siedziby wierzyciela (siedziby jego przedsiębiorstwa).

Za przyjęciem powyższego stanowiska przemawia również orzecznictwo Sądu Najwyższego (?SN?) dotyczące przepisów kodeksu postępowania cywilnego (?k.p.c.?). Stosownie do art. 34 k.p.c., powództwo o ustalenie istnienia umowy, o jej wykonanie, rozwiązanie lub unieważnienie, jak też o odszkodowanie z powodu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, można wytoczyć także przed sąd miejsca wykonania umowy. W uchwale z dnia 14 lutego 2002 r. 9sygn. III CZP 81/01) SN przyjął, że miejsce wykonania umowy podlega określeniu przy zastosowaniu norm prawa materialnego, tj. z uwzględnieniem przede wszystkim art. 454 k.c. posługującego się terminem ?miejsca spełnienia świadczenia?. W dalszej części uzasadnienia do powyższej uchwały SN stanął na stanowisku, że o miejscu spełnienia świadczenia pieniężnego, a tym samym miejscu wykonywania umowy, decyduje miejsce zamieszkania lub siedziby wierzyciela (siedziby jego przedsiębiorstwa). Zdaniem Wnioskodawcy, skoro miejscem wykonania umowy jest miejsce zamieszkania lub miejsce siedziby wierzyciela (siedziby jego przedsiębiorstwa), to należy przyjąć, że miejscem wykonania praw (jak i zobowiązań) wynikających z takiej umowy jest również miejsce zamieszkania lub miejsce siedziby wierzyciela (siedziby jego przedsiębiorstwa).

Przyjęcie zaprezentowanego stanowiska nie rozstrzyga jednak kwestii, czy miejscem spełnienia świadczenia (wykonania prawa majątkowego) jest miejsce zamieszkania lub miejsce siedziby cedenta (siedziby jego przedsiębiorstwa), czy tez cesjonariusza. Bliższa analiza art. 454 § 1 zdanie drugie k.c. przemawia za uznaniem za miejsce spełnienia objętego przelewem świadczenia pieniężnego miejsca zamieszkania lub siedziby (siedziby przedsiębiorstwa) cesjonariusza w chwili spełnienia świadczenia. Analiza ta prowadzi do wniosku, że uznanie za miejsce spełnienia świadczenia pieniężnego miejsca zamieszkania lub siedziby (siedziby przedsiębiorstwa) cesjonariusza pozostaje w istocie w zgodzie z treścią przelanej wierzytelności.

Wniosek taki wynika przede wszystkim z zawartego w art. 454 § 1 zdanie drugie k.c. nakazu uwzględnienia zamiany miejsca zamieszkania lub siedziby (siedziby przedsiębiorstwa) wierzyciela po powstaniu zobowiązania. Zmiana miejsca zamieszkania lub siedziby (siedziby przedsiębiorstwa) wierzyciela po powstaniu zobowiązania wpływa więc na miejsce spełnienia świadczenia pieniężnego, ale nie pociąga za sobą zmiany tego świadczenia, ponieważ miejsce spełnienia świadczenia wyznacza dopiero miejsce zamieszkania lub siedziba (siedziba przedsiębiorstwa) wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia. W związku z tym, że przelew jako nabycie pochodne prowadzi do uzyskania przymiotu wierzyciela przez cesjonariusza w miejsce cedenta, zakresem hipotezy normy wyrażonej w art. 454 § 1 zdanie drugie k.c. objęte są także przypadki zmiany miejsca zamieszkania lub siedziby (siedziby przedsiębiorstwa) wierzyciela, będące następstwem przelewu wierzytelności. Innymi słowy, w świetle wymienionego przepisu, miejscem spełnienia świadczenia pieniężnego jest miejsce zamieszkania lub siedziby (siedziby przedsiębiorstwa) wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia bez względu na to, czy chodzi tu o pierwotnego wierzyciela, czy też o jego sukcesora w wyniku przelewu.

Podsumowując dotychczasowe wywody, należy stwierdzić, że w razie przelewu wierzytelności pieniężnej, dłużnik powinien dokonać zapłaty, jeżeli miejsce spełnienia świadczenia nie jest oznaczone, w miejscu zamieszkania lub siedzibie (siedzibie przedsiębiorstwa) nabywcy wierzytelności w chwili spełnienia świadczenia. Takie stanowisko zajął SN w powołanej wyżej uchwale (uchwała SN z 14 lutego 2002 r., sygn. III CZP 81/01).

Według Wnioskodawcy dodatkową kwestią, która wymaga rozstrzygnięcia jest to, czy w przypadku rozliczeń bezgotówkowych, tj. dokonywanych za pośrednictwem rachunków bankowych, miejscem świadczenia pieniężnego będzie w dalszym ciągu miejsce zamieszkania lub siedziby wierzyciela (siedziby jego przedsiębiorstwa), czy też miejsce siedziby banku (oddziału banku) prowadzącego rachunek wierzyciela. W powołanej już uchwale SN podniósł, że rozliczenie bezgotówkowe wymaga zgody obu stron na zapłatę na określony rachunek wierzyciel, i tylko wtedy, gdy taka zgoda istnieje, miejscem spełnienia świadczenia pieniężnego jest siedziba banku prowadzącego rachunek wierzyciela. Miejsce to wynika zatem z oznaczenia przez strony, o którym mowa w art. 454 § 1 in principio k.c. (uchwał SN z 14 lutego 2002 r., sygn. III CZP 81/01).

Z powyższej analizy wynikają następujące wnioski. Umowa Cesji, której przedmiotem jest wierzytelność pieniężna, stanowi umowę sprzedaży praw majątkowych objętą katalogiem czynności cywilnoprawnych wymienionych w art. 1 ust. 1 pkt 1 Ustawy o PCC. W świetle art. 454 k.c. prawo to generalnie podlega wykonaniu w miejscu siedziby wierzyciela (siedziby jego przedsiębiorstwa). Mając na uwadze, że ma to być miejsce siedziby wierzyciela w chwili spełnienia świadczenia oraz z uwagi na fakt, że przepis powyższy nakazuje uwzględnić zmianę siedziby wierzyciela po powstaniu zobowiązania (wierzytelności), miejscem wykonania prawa majątkowego będącego przedmiotem Umowy Cesji jest co do zasady miejsce siedziby Wnioskodawcy, które jest tożsame z miejscem siedziby jego przedsiębiorstwa. Jednakże, w związku z przyjęciem przez strony (w tym wypadku Wnioskodawcę i Dłużnika), ze rozliczenie zostanie dokonane w sposób bezgotówkowy, tj. że zapłata nastąpi na rachunek bankowy Wnioskodawcy, miejscem wykonania prawa majątkowego będzie miejsce siedziby banku (lub jego oddziału) prowadzącego ten rachunek.

W związku z tym, że w momencie zawarcia Umowy Cesji (jak i teraz) zarówno siedziba Wnioskodawcy, jak również ? co istotniejsze ? banku prowadzącego rachunek Wnioskodawcy znajdowała się w Luksemburgi, tj. poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej, prawo majątkowe scedowane na podstawie Umowy Cesji podlegało w momencie jej zawarcia wykonaniu za granicą, tj. w Luksemburgu. Skoro w momencie zawarcia Umowy Cesji prawo majątkowe podlegało wykonaniu za granicą i nabywca miał siedzibę za granicą, Umowa Cesji nie podlega PCC. Podobne stanowisko zajął również Świętokrzyski Urząd Skarbowy w indywidualnej interpretacji z dnia 22 grudnia 2005 r. (sygn. RO/436/167/2005).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 09 września 2000r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona),
4. umowy darowizny ? w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności ? w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona),
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki;
    
    

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne ( art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Ustawodawca wprowadził zasadę enumeratywnego określenia czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie ustawowe wyliczenie zostało wzmocnione zasadą, zgodnie z którą o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób to dla oceny, czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikacje pod względem prawnym.

Instytucję przelewu (cesji) wierzytelności regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w związku z restrukturyzacją swoich inwestycji w dniu 9 grudnia 2010 r. N. Sp. z o.o. (?Cedent?) zawarł z Wnioskodawca umowę cesji części wierzytelności pieniężnej jaka przysługiwała Cedentowi wobec G. Sp. z o.o. (?Dłużnik?). Wierzytelność ta wynika z zawartej przez Cedenta umowy sprzedaży centrum handlowego na rzecz Dłużnika. Przedmiotem wierzytelności jest rozłożona na raty cena, jaką Dłużnik miał zapłacić Cedentowi z tytułu sprzedaży centrum handlowego. W momencie zawarcia Umowy cesji część wierzytelności pieniężnej przysługującej do tej pory Cedentowi została przelana na Wnioskodawcę.

Wierzytelność została przeniesiona przez Cedenta na Wnioskodawcę za wynagrodzeniem w wysokości równowartości w PLN kwoty 5.6321.833 EUR. Stosownie do postanowień Umowy Cesji, Wnioskodawca nie zapłacił Cedentowi wynagrodzenia z tytułu cesji wierzytelności w momencie zawarcia Umowy Cesji. Wynagrodzenie to do momentu cesji pozostawało należne cedentowi i stanowiło jego wierzytelność wobec Wnioskodawcy i odpowiednio zobowiązanie Wnioskodawcy wobec Cedenta. Ponadto, Umowa cesji przewiduje, że Dłużnik będzie dokonywał płatności z tytułu scedowanej wierzytelności na rachunek Wnioskodawcy, który znajduje się w banku na terytorium Luksemburga. Dłużnik jako strona Umowy Cesji zaakceptował cesję wierzytelności i potwierdził otrzymanie szczegółów dotyczących rachunku Wnioskodawcy. Umowa Cesji została zawarta pod prawem luksemburskim. Umowa Cesji została zawarta poza terytorium Polski (tzn. Umowa Cesji została podpisana korespondencyjnie w Madrycie (Hiszpania) oraz w Luksemburgu). W opinii Wnioskodawcy miejsce wykonywania prawa majątkowego w momencie zawarcia Umowy cesji znajdowało się za granicą, ponieważ siedziba nabywcy wierzytelności znajdowała się za granicą (tj. w Luksemburgu). Wnioskodawca wskazał, iż cesja wierzytelności została dokonana za wynagrodzeniem. W związku z tym zdaniem Wnioskodawcy należy Umowę Cesji uznać za umowę sprzedaży.

Z treści art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności.

Podkreślić należy, że umowa cesji jako nie wymieniona w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, o ile nie przybierze postaci jednej z umów wymienionych w tym przepisie w szczególności umowy sprzedaży uregulowanej w przepisach Kodeksu cywilnego.

A zatem, umowa cesji, podlegała co do zasady opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ przybrała postać umowy sprzedaży.

Czynności cywilnoprawne zawarte w katalogu zamkniętym określonym w art. 1 wymienionej ustawy podlegają omawianemu podatkowi od czynności cywilnoprawnych, o ile spełniają przesłanki zawarte w art. 1 ust. 4 cytowanej ustawy.

W myśl powyższego artykułu czynności cywilnoprawne podlegają omawianemu podatkowi, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Z uwagi na powyższe, należy stwierdzić, że umowa cesji, która przybiera postać umowy sprzedaży podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili jej zawarcia prawa majątkowe wykonywane są na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa została zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Umowa cesji, która przybiera postać umowy sprzedaży podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, także jeśli prawa majątkowego będące przedmiotem umowy w chwili jej zawarcia wykonywane są za granicą oraz nabywca - ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Reasumując należy stwierdzić, iż przyjmując za Wnioskodawcą, że umowa cesji została zawarta poza terytorium Polski oraz miejsce wykonywania prawa majątkowego w momencie zawarcia umowy cesji znajdowało się za granicą, powyższa umowa nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy.

Końcowo należy wskazać, iż w postępowaniu w przedmiocie wydania interpretacji tylko i wyłącznie podatnik (albo płatnik, albo inkasent) wyczerpująco przedstawia stan faktyczny. Przedstawia go przy tym w całym niezbędnym dla oceny prawnej zakresie wprost w treści wniosku, który kieruje do organu mającego wydać interpretację.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 24, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.