Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na eksploatację samochodów osobowych

18.12.2014

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko ? przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2014 r. (data wpływu 9 października 2014 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na eksploatację samochodów osobowych ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki komandytowej i posiada status komplementariusza. Zgodnie z umową Spółki Wnioskodawca uczestniczy w zyskach i stratach w 50%. Dochody z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w Spółce komandytowej są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych według stawki 19%. Spółka prowadzi pełną księgowość ? księgi handlowe. Samochody służące do działalności gospodarczej stanowią własność Spółki, której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Samochody osobowe (samochody o wartości poniżej 20.000,00 euro) w ilości 4 sztuk są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej i są ujęte w ewidencji środków trwałych. Nie jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdów.

Do kosztów uzyskania przychodów w związku z używaniem samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej zaliczane są:

amortyzacja użytkowanych samochodów osobowych,

koszty związane z bieżącą eksploatacją samochodów, tj.: naprawy samochodów, części, przeglądy techniczne, parkowanie, paliwo oraz ubezpieczenie.

Samochody te są wykorzystywane przez przedstawicieli handlowych do wyjazdów służbowych w działalności Spółki oraz prywatnych. Z pracownikami użytkującymi powyższe samochody podpisano umowy o odpowiedzialności za powierzone mienie, jednocześnie zamieszczając klauzulę o zwrocie 20% kosztów poniesionych przez pracodawcę za używanie samochodu dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Kwota za używanie samochodów dla celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, zawarta w umowie, wyliczona jest według stawek rynkowych. Co miesiąc wystawiane są pracownikom faktury obciążające, które w Spółce są przychodem podatkowym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy bieżące koszty eksploatacyjne od samochodów osobowych ujętych w ewidencji środków trwałych stanowią w 100% koszty uzyskania przychodów w Spółce komandytowej, a tym samym w 50% dla Wnioskodawcy, stosownie do udziału w kosztach uzyskania przychodu Spółki?
Czy amortyzacja od samochodów osobowych ujętych w ewidencji środków trwałych jest w 100% kosztem uzyskania przychodów w Spółce komandytowej a tym samym w 50% kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy, stosownie do udziału w kosztach uzyskania przychodu Spółki?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 1. Pytanie oznaczone nr 2 będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, bieżące koszty eksploatacyjne samochodów osobowych, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są w 100% kosztem uzyskania przychodów w Spółce komandytowej (udział Wnioskodawcy stanowi 50% ogółu poniesionych kosztów, zgodnie z art. 8 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), ponieważ są w 80% wykorzystywane w działalności gospodarczej, natomiast w 20% są wykorzystywane przez przedstawicieli handlowych dla celów prywatnych, ale co miesiąc Spółka komandytowa zgodnie z zawartą umową wystawia im faktury sprzedaży ? obciążając ich za korzystanie z samochodów osobowych. Wartość faktur stanowi przychód podatkowy w Spółce komandytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1030), spółka osobowa to − spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Stosownie do art. 8 § 1 tego Kodeksu, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą (§ 2 tegoż artykułu).

Spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej. Dochody spółek osobowych nie stanowią zatem odrębnego przedmiotu opodatkowania. Podlegają natomiast opodatkowaniu dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej. Sposób opodatkowania dochodu z udziału w spółce osobowej będzie uzależniony od cywilnoprawnego statusu danego wspólnika. Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym, należy zwrócić uwagę, że na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie natomiast do art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja tego przepisu daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże istnienie związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Dotyczy to zarówno takich wydatków, które bezpośrednio przekładają się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i tych, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztem uzyskania przychodów jest wyłącznie taki koszt, który spełnia kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli:

został poniesiony przez podatnika,

jest definitywny, a więc bezzwrotny,

pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, tj. istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania; w momencie ponoszenia wydatku podatnik mógł, obiektywnie oceniając, oczekiwać skutku w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła,

nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ustawy,

został właściwie udokumentowany.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Bank z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem Spółki komandytowej, w której posiada status komplementariusza. Zgodnie z umową Spółki Wnioskodawca uczestniczy w zyskach i stratach w 50%. Dochody z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w Spółce komandytowej są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych według stawki 19%. Spółka prowadzi pełną księgowość ? księgi handlowe. Samochody służące do działalności gospodarczej stanowią własność Spółki, której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Samochody osobowe (o wartości poniżej 20.000,00 euro) w ilości 4 sztuk są wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej i są ujęte w ewidencji środków trwałych. Nie jest prowadzona ewidencja przebiegu pojazdów.

Do kosztów uzyskania przychodów w związku z używaniem samochodów osobowych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej zaliczane są: koszty związane z bieżącą eksploatacją samochodów, tj.: naprawy samochodu, części, przeglądy techniczne, parkowanie, paliwo oraz ubezpieczenie.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy wskazać, że skoro z tytułu odpłatnego udostępnienia dla potrzeb prywatnych samochodów służbowych pracownikom Spółka komandytowa uzyskuje przychód, to wydatki związane z eksploatacją tych samochodów, jako ponoszone w celu osiągnięcia przychodu, stanowią koszty jego uzyskania. Dodatkowo wskazać należy, że co do zasady wszystkie wydatki związane z eksploatacją samochodów osobowych stanowiących środki trwałe stanowią koszty uzyskania przychodów.

Mając powyższe na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące przepisy prawa, stwierdzić należy, że wydatki poniesione przez Spółkę komandytową z tytułu eksploatacji samochodów służbowych, tj. naprawy samochodów, zakup części, przeglądy techniczne, parkowanie, zakup paliwa, z tytułu używania przez przedstawicieli handlowych samochodów osobowych, mogą być rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem regulacji art. 23 ust. 1 ww. ustawy. Wydatki te stanowić mogą koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy, będącego komplementariuszem Spółki komandytowej proporcjonalnie do Jego udziału w zysku zapisanym w umowie spółki komandytowej, stosownie do uregulowań zawartych w art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Warunkiem niezbędnym ich kwalifikacji jest oczywiście wykazanie, że między tymi wydatkami a przychodem istnieje związek przyczynowo-skutkowy w tym znaczeniu, że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienia Wnioskodawca zwiększył swoje przychody.

Ponadto należy nadmienić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy.

W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników Spółki komandytowej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.