Pytanie za ponad sto miliardów euro: na czym polega budżet UE?

24.6.2008

Każdego roku, kiedy wiosna przechodzi w lato, posłowie z Komisji Budżetowej zakasują rękawy i zabierają się do pracy nad przygotowaniem unijnego budżetu na kolejny rok. Zarówno Parlament jak i ministrowie finansów UE zajmują się ustalaniem, w jaki sposób wydać pieniądze na setki unijnych celów.

Czas nagli. Komisarz UE ds. budżetu, Dalia Grybauskaité, zaprezentowała 6 maja propozycję budżetu na 2009 rok. Ministrowie Finansów przedstawią swoje stanowisko 17 lipca. Komisje sektorowe i grupy polityczne muszą zgłosić swoje opinie i poprawki najpóźniej do początku września. Najwyższy czas, żeby dowiedzieć się, jak powstaje budżet Unii Europejskiej, skąd czerpie wpływy i kto decyduje o podziale unijnych funduszy.

Budżet 2009 będzie trzecim, który powstanie w ramach porozumienia w sprawie unijnych finansów zawartego na siedem lat (2007-2013) przez państwa członkowskie i instytucje UE. Choć ostateczna wysokość budżetu na 2009 rok nie została jeszcze ustalona, wiadomo, że przekroczy on 115 miliardów euro.

Jak wiadomo, największa część środków pochodzących ze wspólnej unijnej kasy kierowana jest łącznie na rolnictwo (blisko 41 miliardy euro w 2008) i rozwój obszarów wiejskich (prawie 13 miliardów w 2008). Następną pozycję stanowią wydatki na przemiany strukturalne i rozwój regionalny (zmniejszanie różnic pomiędzy bogatszymi a biedniejszymi regionami UE, zwiększanie ich konkurencyjności poprzez rozwój innowacyjności). Do końca roku na ten cel zostanie przeznaczone prawie 39 miliardów euro. Zdecydowana większość unijnych funduszy przeznaczona jest na inwestycje, a nie na konsumpcję.

W odróżnieniu od budżetów krajowych, w unijnym budżecie nie może być mowy o deficycie: wszystkie wydatki znajdują pokrycie w przychodach, UE nie wolno zaciągać pożyczek na pokrycie ewentualnej różnicy. Głównym źródłem unijnych środków są tak zwane "zasoby własne". Coraz więcej zadań przekazywanych jest przez państwa członkowskie Unii, a mimo to wciąż mniej niż 2,5% unijnego budżetu stanowią wydatki publiczne. Ich udział w dochodzie narodowym państw członkowskich wynosi 47%, w budżecie unijnym sięga zaledwie 1%.

Roczny budżet w wieloletnich ramach

Tu mniej, tu więcej - niełatwa decyzja

Zgodnie z zapisami Traktatów, co roku o unijnym budżecie decydują wspólnie Rada i Parlament. Kryzysy w latach osiemdziesiątych wywołane trudnościami w uchwaleniu budżetu sprawiły, że obecnie podpisuje się kilkuletnie porozumienie budżetowe. Takie rozwiązanie nadaje większą płynność procedurze budżetowej. Technicznie takie porozumienie prezentuje się jako długoterminowe ramy finansowe (perspektywy finansowe), obejmujące kilka budżetów rocznych zawierających roczne pułapy wydatków na poszczególne sektory działalności UE.

Kolejne budżety roczne muszą uwzględniać limity ustalone w drodze wcześniejszej umowy. Każde porozumienie wieloletnie pozostawia jednak pewien margines finansowy na nieprzewidziane wydatki. Jest on wykorzystywany głównie na cele polityk zagranicznych.

Rok bieżący jest ostatnim rokiem, w którym obowiązują "stare" ramy finansowe. Dlatego też w ostatnim czasie trwały intensywne prace nad opracowaniem nowego długoletniego projektu. Na szczycie w grudniu ubiegłego roku po burzliwych negocjacjach szefowie państw UE doszli do porozumienia. Przyjęty wówczas pułap unijnych wydatków na lata 2007-2013 różnił się znacznie od wstępnego projektu Komisji Europejskiej. Ramy budżetowe w postaci zaakceptowanej na szczycie nie znalazły uznania Parlamentu Europejskiego. Zdaniem posłów zbyt oszczędny projekt wydatków godziłby w wiele ważnych polityk Unii Europejskiej.

Przez cztery miesiące Parlament i Rada pod przewodnictwem Austrii próbowały wypracować ostateczną wersję porozumienia. Wreszcie 4 kwietnia 2006 roku osiągnięto konsensus. Łączna kwota finansowania została ustalona na poziomie 864,3 mld euro, a więc o ponad 2 mld euro więcej niż zakładało porozumienie osiągnięte na szczycie Rady w grudniu ub. roku. Parlament przeznaczył dodatkowe 4 mld euro (tyle wyniósł przyrost netto) na polityki, które zdaniem posłów pozostawały niedofinansowane. Ostatecznie, 17 maja 2006 porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie Wieloletnich Ram Finansowych 2007-2013 podpisali w Strasburgu: w imieniu Parlamentu Europejskiego, Przewodniczący Josep Borrell, w imieniu Rady, Kanclerz Austrii Wolfgang Schüssel, i w imieniu Komisji Europejskiej, Komisarz odpowiedzialna za Budżet i Finanse, Dalia Grybauskaite. Parlament zagwarantował sobie wtedy jednak możliwość wprowadzenia poprawek do projektu w trakcie przeglądu planowanego na 2009 rok.

Nowe Wieloletnie Ramy Budżetowe zostały podzielone na pięć głównych działów:

Zrównoważony Wzrost: na ten cel zaaprobowano kwotę 382 miliardów euro do wykorzystania w ciągu siedmiu lat. Obejmuje ona głównie fundusze strukturalne oraz nakłady na badania naukowe i edukację.
Ochrona Środowiska i Zarządzanie Zasobami Naturalnymi: 371 miliardów euro zostanie przeznaczone na Wspólną Politykę Rolną i działania na rzecz ochrony środowiska.
Obywatelstwo, wolność, sprawiedliwość i bezpieczeństwo: kwota 107,7 miliarda euro sfinansuje działania na obszarze bezpieczeństwa i spraw wewnętrznych. Część tej sumy zostanie wykorzystana na wymiany młodzieży, partnerstwo miast, wsparcie inicjatyw społecznych oraz promocję idei europejskich w mediach i w kulturze. Działania te pozwolą na wzmocnienie obywatelstwa europejskiego.
Na pomoc krajom rozwijającym się, obronę praw człowieka oraz na politykę zagraniczną i bezpieczeństwa Unia Europejska przeznaczy 49,5 miliarda euro ze swojego budżetu.
Koszty administracji unijnej (w tym tłumaczenia) zawrą się w kwocie 49,8 miliarda euro. Stanowi to około 5,75% łącznych wydatków UE planowanych na lata 2007-2013.

Za realizację budżetu UE odpowiada Komisja Europejska, która rozporządza funduszami unijnymi i kieruje mechanizmami finansowania celów strategicznych Unii. Pozostałe instytucje dysponują tylko niewielkimi budżetami własnymi, z których finansują swoją bieżącą działalność: koszty personelu, infrastruktury tłumaczeń.

Jak kształtuje się budżet UE? - procedura budżetowa

Budżet ogólny sporządzany jest w euro, uchwalany na okres roku kalendarzowego. Rok budżetowy zaczyna się więc 1 stycznia i kończy 31 grudnia. O ile jest to konieczne, w trakcie danego roku mogą być uchwalane budżety uzupełniające lub korygujące.

1. Sporządzenie wstępnego projektu budżetu przez Komisję Europejską

Wstępny projekt budżetu powinien zostać przedłożony Radzie najpóźniej do 1 września roku poprzedzającego rok, w którym budżet ma być wykonywany.
W praktyce projekt ten jest przekazywany Radzie najpóźniej do 15 czerwca.

2. Uchwalenie projektu budżetu przez Radę

Gdy Rada zamierza odstąpić od wstępnego projektu budżetu, konsultuje się z Komisją i w określonych przypadkach z innymi instytucjami.
Rada przy współudziale Komisji odbywa pojednawcze (koncyliacyjne) spotkania z Parlamentem w celu wyjaśnienia ewentualnych niejasności związanych z projektem budżetu. Rada uchwala projekt budżetu i najpóźniej do 5 października powinna go przekazać do pierwszego czytania w Parlamencie. W praktyce ma to miejsce do 15 września.

3. Pierwsze czytanie projektu budżetu przez Parlament Europejski

Przy dokonywaniu zmian Parlament podejmuje decyzje większością głosów swoich członków.
Zgłaszane Radzie propozycje poprawek do projektu uchwalane są bezwzględną większością głosów oddanych.
Jeżeli w ciągu 45 dni od dnia przedłożenia projektu budżetu Parlament nie wniesie do niego żadnych zmian budżet uznaje się za ostatecznie uchwalony.
Gdy zmiany zostały uchwalone lub Parlament zaproponował poprawki, projekt budżetu zostaje przekazany do drugiego czytania przez Radę.

4. Drugie czytanie projektu budżetu przez Radę.

Rada przeprowadza drugie czytanie najczęściej w drugiej połowie listopada.
Konsultuje się z Komisją (w określonych przypadkach z innymi zainteresowanymi instytucjami) i odbywa kolejne spotkania koncyliacyjne z Parlamentem Europejskim.
Rada ma prawo wprowadzić zmiany w odniesieniu do każdej ze zmian przyjętych przez Parlament większością kwalifikowaną.
Poprawki zaproponowane przez Parlament zależą od wpływu danej poprawki na wydatki ogólnego budżetu.
Zasadą jest że decyzje Rady podejmowane w ramach drugiego czytania określają ich ostateczna kwotę.
Jeżeli w terminie 15 dni od dnia otrzymania projektu budżetu Rada nie zmodyfikowała żadnej ze zmian uchwalonych przez Parlament i zaakceptowała poprawki- budżet uznaje się za uchwalony.
Jeśli Rada zmodyfikuje jakąś zmianę przyjętą przez Parlament, przekazuje projekt budżetu do drugiego czytania (następuje to na ogół do 22 listopada).

5. Drugie czytanie projektu budżetu przez PE oraz uchwalenie budżetu.

W Parlamencie odbywa się debata w ramach drugiego czytania (dotyczy wydatków nieobligatoryjnych)
Parlament w ciągu 15 dni może - stanowiąc większością głosów swoich członków i 3/5 oddanych głosów przyjąć lub odrzucić poprawki uchwalone w drugim czytaniu przez Radę.
Efektem tych decyzji jest uchwalenie budżetu.
Jeżeli okaże się ze w powyższym terminie Parlament nie podjął decyzji, budżet uznaje się za ostatecznie uchwalony w wersji przedłożonej mu do pierwszego czytania.
Fakt ostatecznego uchwalenia budżetu ogłasza przewodniczący Parlamentu Europejskiego (połowa grudnia). Procedura budżetowa się kończy a uchwalony budżet podlega publikacji w Dzienniku Urzędowym.

Projekt budżetu na 2009 rok

Komisja Budżetowa musi przygotować swoje poprawki podczas wakacji

We wstępnym projekcie, Komisja Europejska proponuje, aby budżet na 2009 rok zamknął się w kwocie 134,4 milionów euro. Oznacza to wzrost o 3,1%, w porównaniu z budżetem UE na rok 2008.

Długoterminowy wzrost gospodarczy oraz zatrudnienie to główne elementy projektu budżetu, stanowiące prawie połowę wszystkich zaproponowanych wydatków. Członkowie parlamentarnej Komisji Budżetowej analizują propozycję, przed nadchodzącą przerwą wakacyjną. Sformułują szerokie polityczne wskazania, zanim rozpoczną się szczegółowe debaty, między sierpniem, a październikiem. Podczas tych debat Parlament zapoznaje się i wnosi poprawki do pierwszej wersji budżetu przyjętego przez ministrów finansów UE.

Główna część wydatków UE to nadal wsparcie biedniejszych regionów

Niemiecka posłanka Jutta Haug (PES) jest sprawozdawcą budżetowym Parlamentu. W zaprezentowanym przez siebie sprawozdaniu, wyraziła już polityczne wskazówki, co do wydatków w 2009 roku. Solidarność z biedniejszymi regionami, jest według Parlamentu, jednym z filarów polityki strukturalnej UE.

Wciąż zaległe płatności, które nie zostały wypłacone według pierwotnych założeń, będą jednym z aspektów przewidywanej debaty.

Budżet 2009 powinien odpowiadać nowym wyzwaniom

Poza większą przejrzystością wydatków UE, budżet na 2009 rok powinien wziąć pod uwagę priorytety polityczne takie jak zmiany klimatyczne i zrównoważony wzrost w Europie - podkreślili posłowie Parlamentu Europejskiego. Europa powinna stać się światowym liderem w zwalczaniu zmian klimatycznych, a budżet UE powinien to odzwierciedlać.

Źródła przychodów czyli skąd się biorą unijne pieniądze?

Kasa UE zapełnia się z wielu źródeł. Budżet Unii Europejskiej finansowany jest z systemu tak zwanych "zasobów własnych". System ten został stworzony na mocy decyzji z 22 kwietnia 1970 roku. Od tego momentu Wspólnoty Europejskie zaczęły cieszyć się autonomią finansową. Dzień ten można bez większej przesady uznać za jedną z ważniejszych dat w historii Unii Europejskiej. Ustalono wówczas trzy podstawowe źródła wpływów do unijnej kasy:

Cła na import produktów rolnych z poza obszaru UE i tak zwane "kwoty cukrowe" płacone przez producentów cukru - w 2003 roku przyniosły 1,4 miliarda euro (1,5% budżetu).

Cła wwozowe pobierane na zewnętrznych granicach Unii - pozwoliły uzyskać 13,8% ogólnych przychodów UE w 2006 roku.

Podatek od towarów i usług VAT - składki z tego tytułu zaczęły wpływać dopiero w 1979 roku gdy wszystkie kraje członkowskie wprowadziły jednolite przepisy. Unia na mocy ostatnich ustaleń z 1999 roku pobiera 1% podatku VAT płaconego we wszystkich państwach członkowskich. Jest to drugie pod względem przychodów źródło budżetowe. W 2006 roku zaspokajało 15,9% potrzeb finansowych Unii.

"Składka członkowska" - w 1988 roku podjęto decyzję o wprowadzeniu tak zwanego "czwartego źródła". Opłata potocznie nazywana "składką członkowską" uzależniona jest od wysokości Produktu Krajowego Brutto (PKB) każdego z członków UE a jej wysokość ustala się co roku w projekcie budżetowym.

Pobierana jest wyłącznie wtedy, gdy trzy pozostałe źródła nie zaspokajają wydatków Unii. W 2006 roku kwota stanowiła 64,7% budżetu.

Maksymalny pułap środków własnych został ustalony na 1,24% łącznego dochodu narodowego wszystkich państw Unii. W praktyce jednak oscyluje on w granicach jednego procenta tej sumy.

Parlament Europejski chce uprościć zasady

Parlament Europejski przyjął w marcu 2007 roku sprawozdanie, w którym stwierdza, że obecny system finansowania UE oparty na składkach państw członkowskich jest niesprawiedliwy, niedemokratyczny i nadmiernie skomplikowany, a przez to kompletnie niezrozumiały dla europejskich obywateli. Posłowie proponują gruntowną, rozłożoną na dwa etapy, reformę finansowania wydatków Unii Europejskiej.

W sprawozdaniu posła Alaina LAMASSOURE (EPP-ED, FR) w sprawie przyszłości zasobów własnych Unii Europejskiej, posłowie podkreślają, że w obecnym systemie finansowania występują łącznie cztery różne źródła zasobów oraz szereg różnych mechanizmów rabatowych, na przykład na rzecz jednego państwa członkowskiego (rabat brytyjski). Blisko 70% dochodów Unii nie pochodzi ze zasobów własnych, lecz przekazywana jest bezpośrednio z budżetów krajowych w postaci środków opartych na DNB. Dalsze 15% pochodzi z zasobów stanowiących część stawki VAT, których ze względu na sposób ich wyliczania nie można uznać za środki własne Unii w pełnym tego słowa znaczeniu. Zdaniem posłów, taki system finansowania nie zapewnia Unii dostatecznych środków na realizację wszystkich strategii dotyczących jej polityki.

Proponując gruntowną reformę systemu, posłowie argumentują, że samo istnienie Unii Europejskiej spowodowało zwiększenie wewnątrzwspólnotowej wymiany handlowej i „zamożności" państw członkowskich, dlatego Unia ma prawo do systemu rzeczywistych zasobów własnych, nie zaś sytemu opartego na składkach krajowych.

Pierwszy etap reformy: udoskonalenie systemu składek krajowych

Finlandia złożyła w kwietniu 2004 r. propozycję zastąpienia obecnie obowiązującego systemu finansowania Unii Europejskiej systemem opartym na Dochodzie Narodowym Brutto (DNB), pozostawiając tradycyjne zasoby własne, a przyjmując udziały poszczególnych państw członkowskich w DNB za podstawę obliczania ich składek wnoszonych do środków własnych Unii.

VAT w obecnej formie jako źródło zasobu własnego byłby zniesiony. Zdaniem posłów korzyść wynikająca z tego systemu polegałaby na jego prostocie i przejrzystości.

Obowiązywałaby zasada „równego traktowania państw członkowskich", która oznacza nieprzyznawanie żadnemu państwu członkowskiemu przywilejów budżetowych. Stopniowo ulegałby więc zmniejszeniu rabat brytyjski, aż do całkowitej likwidacji w 2013 roku.

Drugi etap reformy: nowy system zasobów własnych

Jednak celem reformy wspólnotowych dochodów powinno być stworzenie rzeczywistych zasobów własnych Unii Europejskiej, które zastąpiłyby obecnie obowiązujące mechanizmy. Dlatego Parlament postuluje opracowanie nowego systemu w oparciu o zasady pełnego poszanowania suwerenności podatkowej państw członkowskich, neutralności podatkowej, braku znaczących zmian w wysokości budżetu UE, stopniowego wdrażania nowego systemu i wyraźnego politycznego powiązania reformy dochodów z reformą wydatków.

Pełne poszanowanie suwerenności podatkowej państw członkowskich

Parlament uważa, że suwerenność podatkowa pozostanie wyłączną domeną państw członkowskich, które mogą jednakże na pewien okres upoważnić Unię - z możliwością cofnięcia tego upoważnienia w dowolnym momencie - do bezpośredniego uzyskiwania określonej części dochodów z podatku, podobnie jak ma to miejsce w przypadku władz regionalnych i lokalnych w większości państw członkowskich.

Neutralność podatkowa

Parlament chce, aby nowy system nie powodował zwiększenia ogólnej kwoty wydatków publicznych czy też obciążeń podatkowych obywateli. Dlatego, jeśli nowy system będzie zakładać bezpośrednie odciąganie podatku na rzecz Unii Europejskiej, to należy dokonać odpowiedniej redukcji w zakresie innych środków.

Parlament uważa, że nie nadszedł jeszcze czas na ustanowienie prawdziwego podatku unijnego, ale nie wyklucza to możliwości, iż w przypadku podjęcia przez państwa członkowskie decyzji o nałożeniu nowych podatków, mogłyby one zdecydować o upoważnieniu Unii do bezpośredniego z niego korzystania.

Na drugim etapie reformy konieczne będzie rozpatrzenie możliwości stworzenia nowego systemu zasobów własnych opartego na podatku już ściąganym w państwach członkowskich, który częściowo lub w całości zasilałby budżet UE jako źródło zasobów własnych.

PE podkreśla, że tego rodzaju rozwiązanie oznaczałoby jedynie powrót do ustanowionej w traktacie rzymskim zasady, zgodnie z którą wspólnotowe wydatki muszą być finansowane ze środków własnych Europy.

Brak wprowadzania znaczących zmian w wysokości budżetu UE

Parlament Europejski nie widzi obecnie potrzeby zmiany pułapu ustalonego na poziomie 1,24% DNB. Parlament zauważa, że żaden budżet nawet nie zbliżył się do tego pułapu, uzgodnionego przez państwa członkowskie w 1992 r. podczas prezydencji brytyjskiej. Środki na pokrycie płatności osiągnęły maksymalny poziom w 1993 r., kiedy to stanowiły 1,18% PNB. Parlament zwraca też uwagę, że chociaż ramy finansowe przewidują na okres 2007-2013 budżet odpowiadający 1,045% DNB, to pierwszy budżet przyjęty w powyższym okresie stanowi zaledwie 0,99% DNB.

Przykładowe źródła finansowania

Sprawozdanie wymienia kilkanaście możliwych źródeł finansowania wydatków UE w przyszłym systemie:

podatek od wartości dodanej (VAT),
akcyza na paliwo silnikowe wykorzystywane w transporcie oraz inne podatki energetyczne,
akcyza na wyroby tytoniowe i alkohol,
podatek dochodowy od osób prawnych,

a także:

podatek od obrotu papierami wartościowymi,
podatek od usług transportowych i telekomunikacyjnych,
podatek dochodowy,
Pobieranie podatku od odsetek,
zyski EBC (renta emisyjna),
podatek ekologiczny,
podatek od transakcji walutowych,
opodatkowanie lokat oszczędnościowych,
podatek od transakcji finansowych.

Dlaczego Polska nie jest płatnikiem netto?

W skrócie "płatnikiem netto" określamy kraj, który więcej wpłaca do unijnej kasy z tytułu składek niż z niej otrzymuje na przykład pod postacią funduszy europejskich.

W 2006 roku największe wpływy do budżetu UE zapewniają Niemcy - ich składka stanowi aż piątą część przychodów Unii.

Następna jest Francja z 16,4% wkładem. Po niej Włochy (13,7%), Wielka Brytania (12,4%) i Hiszpania (8,9%).

W wypadku Polski, w okresie 2004-2006, różnica pomiędzy tym, co powinniśmy wpłacić do unijnej kasy z tytułu członkowstwa a sumą otrzymaną z budżetu Unii z tytułu instrumentów pomocowych (funduszy strukturalnych itp.) wyniesie około 7 miliardów euro na korzyść naszego kraju. W nowych Ramach Finansowych 2007-2013 również będziemy otrzymywać więcej, niż wyniesie nasza składka. Takie korzyści gwarantują nam zobowiązania UE wobec Polski w zakresie polityki strukturalnej. Celem tej polityki jest przede wszystkim zmniejszanie różnic pomiędzy krajami członkowskimi Unii Europejskiej.

Określenie dokładnej proporcji pomiędzy wkładem danego kraju do budżetu Unii a łączną sumą, którą ten kraj otrzymuje w ramach funduszy, czyli tak zwanego "bilansu netto" nie jest sprawą prostą. Kłopoty w kalkulacjach wynikają chociażby z międzynarodowego charakteru wielu projektów. Na przykład gdy przy budowie autostrady w Polsce, na którą przeznaczone są pieniądze z funduszu, jednym z wykonawców jest firma portugalska. Wówczas część sumy otrzyma pośrednio budżet Portugalii w postaci podatków, co przyczynia się do rozwoju ekonomicznego tego kraju.

Innym problemem są cła. Kraje, takie jak Holandia lub Belgia do których należą duże porty morskie jak na przykład Rotterdam czy Antwerpia, pobierają cło od towarów przybywających do Unii drogą morską. Same z kolei obowiązane są odprowadzić do kasy UE dużą składkę z tego tytułu. Opłaty pobierane są bowiem w oparciu o kraj, w którym importowany towar przekracza granicę. Komplikacje pojawiają się wówczas, gdy odbiorcą towaru są inne kraje unijne. To klienci końcowi kupujący tak oclony towar ponoszą realne koszty związane z unijnymi stawkami celnymi.

Budżet przyjęty - i co dalej?

Czy na pewno pieniądze wydano zgodnie z planem?

Po zakończeniu procedury budżetowej, to znaczy kiedy unijny budżet będzie już gotowy, odpowiedzialność za jego realizację spływa na Komisję Europejską.

Aż do września danego roku budżetowego Komisja może zgłaszać tak zwane budżety korygujące. W 2007 roku Rada i Parlament przyjęły aż siedem takich propozycji.

Mimo iż odpowiedzialność polityczna za realizację budżetu spoczywa na barkach Komisji Europejskiej, ponad 80% funduszy zarządzają obecnie władze krajów członkowskich. Parlament Europejski chciałby z tego względu rozszerzyć odpowiedzialność rządów państw członkowskich za właściwe zarządzanie pieniędzmi ze wspólnych źródeł.

Komisja Europejska zobowiązana jest do przedstawienia sprawozdania z wykonania budżetu Radzie i Parlamentowi. Ten ostatni udziela wówczas Komisji absolutorium budżetowego. Izba przyjęła absolutorium za rok 2006 na sesji plenarnej w Strasburgu, 22 kwietnia 2008 roku.

Parlament Europejski podejmuje decyzję o udzieleniu absolutorium zamykając rozliczenie okresu budżetowego. O tym, czy absolutorium zostanie przyznane, postanawiają posłowie w oparciu o roczny raport Trybunału Obrachunkowego i o zalecenia Rady Unii Europejskiej.

Celem absolutorium jest sprawdzenie rzetelności, z jaką instytucje unijne zarządzają swoimi finansami, a także ustalenie dokładnych kwot przychodów i rozchodów w danym roku. Absolutorium jest politycznym instrumentem kontroli budżetowej. W momencie jego otrzymania, określona instytucja zostaje "zwolniona" z odpowiedzialności za wykonany budżet, gdyż decyzja o przyznaniu absolutorium wyraża jednocześnie zakończenie danego okresu budżetowego. Parlament może przyznać absolutorium, przesunąć swoją decyzję, bądź odmówić jego przyznania.

W swojej historii Parlament Europejski nie udzielił absolutorium budżetowego Komisji Europejskiej za rok 1996. Spowodowało to rezygnację całej Komisji w 1999 roku.

Źródło: Serwis prasowy Parlamentu Europejskiego, redakcja polska

A.J.
Zespół e-prawnik.pl