Cecha indywidualności i twórczości utworu.

Odnosząc się do przesłanki twórczości, podkreślenia wymaga fakt, że cecha twórczości będzie spełniona jeżeli w wyniku powstania dzieła powstanie jednocześnie subiektywnie nowy wytwór intelektu. Należy wskazać, że na gruncie prawa autorskiego to nie trud pracy jest chroniony, lecz sam jej efekt. Rozważania nie obejmują czasu, który twórca poświęcił stworzenie utworu, lecz odnoszą się jedynie do stworzonego już dzieła i jego cech charakterystycznych. Jak wynika z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2006r. (Sygn. akt I CK 281/95): „Twórczy charakter działalności stanowi immanentną cechę utworu, jednakże nie każdy proces intelektualny prowadzi do powstania rezultatu o cechach twórczych.”

Natomiast przesłanka indywidualności, częstokroć w doktrynie ujmowana jest jako swoiste piętno osobiste twórcy uwidocznione na dziele. Weryfikacja takiej przesłanki jest niezwykle utrudniona, stąd analizując konkretne (potencjalne) dzieło, należy doszukiwać się jej w unikalności i niepowtarzalności dzieła, które zostało stworzone przez człowieka – konkretnego twórcę. Przyznanie danemu dziełu przymiotu indywidualności powinno być poprzedzone zweryfikowaniem omawianej przesłanki za pomocą tzw. cechy statystycznej jednorazowości. Chodzi tu o zbadanie czy dzieło jest na tyle indywidualne, że statystycznie mało prawdopodobne byłoby żeby ktokolwiek inny stworzył taki sam wytwór, posiadający takie same lub bardzo zbliżone cechy charakterystyczne.