Klauzula prorogacyjna

 Z przepisu tego nie wynika ograniczenie wyboru właściwego sądu tylko i wyłącznie do jednego. Jeśli spełnione są przesłanki zawarte w art. 46 §1 k.p.c. (tj. umowa dotyczy tylko właściwości miejscowej sądu; nie narusza przy tym przepisów o właściwości wyłącznej; oznacza stosunek prawny, z którego wynikł spór albo spory w przyszlości zostaną poddane rozstrzygnięciu wskazanego sądu i jest sporządzona na piśmie), to należy przyjąć, iż jest skuteczna. Wniosek taki można wyprowadzić również z faktu, że k.p.c. zna i dopuszcza przypadki, kiedy z mocy samej ustawy powód ma prawo wyboru sądu, przed który wytoczy powództwo (tzw. właściwość przemienna, uregulowana w art. 31 i następnych k.p.c.).

Co więcej, taką interpretację wspiera fakt, że jeśli pozew zostanie wniesiony do sądu niewłaściwego z ustawy, który jednak mógłby być właściwy do rozpoznania sprawy na podstawie umowy stron, a pozwany nie podniesie przed wdaniem się w spór co do istoty zarzutu niewłaściwości sądu, to zachodzi wtedy tzw. milcząca umowa o właściwość sądu. W praktyce więc, jeśli istnieje między stronami zgoda, a pozwany nie zgłosi zarzutu niewłaściwości, to powód może de facto w normalnym toku postępowania wnieść powództwo do dowolnego wybranego przez siebie sądu (naturalnie o ile jest on właściwy rzeczowo, a w ramach właściwości miejscowej nie narusza to właściwości wyłącznej). Tym bardziej więc powinno być możliwe zastrzeżenie przez strony alternatywnego wyboru sądu w umowie o właściwość.

Wskazanie w umowie kilku sądów ma więc takie znaczenie, że później powód może wytoczyć powództwo przed dowolny z nich, a pozwany nie będzie mógł wnieść zarzutu niewłaściwości sądu z art. 202 k.p.c.