Mycie samochodu w miejscu publicznym

Odpowiedź prawnika: Mycie samochodu w miejscu publicznym

Na podstawie ustawy z dnia 13 września 1996r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. 196 nr 132 poz. 622) wydawane są akty prawa miejscowego odnoszące się do możliwości mycia samochodu w miejscach publicznych i w obrębie prywatnej posesji.

Ustawa określa zadania gminy oraz obowiązki właścicieli nieruchomości dotyczące utrzymania czystości i porządku, a także warunki udzielania zezwoleń podmiotom świadczącym usługi w zakresie objętym regulacją ustawy.  

Art. 4 ustawy zawiera więc delegację dla rady gminy, by ta, po zasięgnięciu opinii państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, uchwaliła regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy. Taki regulamin jest aktem prawa miejscowego. Kwestie te reguluje więc lokalne prawo.

Zgodnie z ust. 2 art. 4 ustawy regulamin określa szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy dotyczące: 

1) wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości obejmujących: 

a) prowadzenie we wskazanym zakresie selektywnego zbierania i odbierania odpadów komunalnych, w tym powstających w gospodarstwach domowych odpadów niebezpiecznych, odpadów wielkogabarytowych, zużytego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, zużytych baterii i zużytych akumulatorów oraz odpadów z remontów, 

b) uprzątanie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego, 

c) mycie i naprawy pojazdów samochodowych poza myjniami i warsztatami naprawczymi;

Najczęściej w uchwałach wydawanych w oparciu o delegację ustawową władze gmin zakazują mycia pojazdów spalinowych w miejscach do tego nieprzeznaczonych z zagrożeniem określoną karą. Jeżeli więc chce Pan uzyskać szczegółowe informacje w zakresie wymagań obowiązujących na terenie danej gminy, polecamy lekturę Biuletynu Informacji Publicznej celem zapoznania się z uchwałą obowiązującą w Pana miejscu zamieszkania.

Niezależnie od tego wskazujemy, że strażnicy miejscy często wystawiają mandaty na podstawie art. 145 kodeksu wykroczeń, zgodnie z którym kto zanieczyszcza lub zaśmieca miejsca dostępne dla publiczności, a w szczególności drogę, ulicę, plac, ogród, trawnik lub zieleniec, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany. 

W komentarzu do tego artykułu podaje się, że „zaśmiecanie będzie polegało na pozostawianiu w wymienionych miejscach zniszczonych, uszkodzonych lub bezużytecznych przedmiotów (butelek, puszek, ogryzków, papierów, niedopałków papierosów), natomiast zanieczyszczanie to nie tylko zaśmiecanie, ale również inne zachowania doprowadzające do zabrudzenia danego miejsca (np. wylanie nieczystości). (…) Sprawcą wykroczenia określonego w art. 145 może być każda osoba (wykroczenie powszechne). Ma ono charakter materialny. Można je popełnić przez działanie, tak umyślnie, jak i nieumyślnie.” (tak Bolesław Kurzępa w „Kodeks wykroczeń. Komentarz”. Warszawa 2008, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis).  

Jeżeli natomiast chodzi o regulacje na poziomie prawa unijnego, to trudno znaleźć tak szczegółowe uregulowania tej kwestii. Wydaje się, że należałoby poszukiwać źródeł takich zakazów w dyrektywach dotyczących ochrony przyrody, odnoszących się do odpadów oraz zakazu zanieczyszczania środowiska. Tak na przykład w Dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/99/WE z dnia 19 listopada 2008r. w sprawie ochrony środowiska poprzez prawo karne podaje się, że w celu osiągnięcia skutecznej ochrony środowiska zachodzi szczególna potrzeba stosowania bardziej odstraszających sankcji w odniesieniu do działań szkodliwych dla środowiska, które zasadniczo powodują lub mogą powodować znaczne szkody dotyczące stanu powietrza, w tym stratosfery, gleby, wody, zwierząt lub roślin, bądź wpływają niekorzystnie na ochronę gatunków. Wydaje się więc, że poszczególne dyrektywy unijne nakładają na Państwo obowiązek podjęcia takich działań, by zminimalizować ingerencję w środowisko naturalne. To, w jaki sposób, w jakich aktach prawnych, jakimi sankcjami ma być obwarowane ewentualne zanieczyszczanie środowiska jest więc przekazane do uregulowania przez ustawodawstwo krajowe.