Nieusprawiedliwione niestawiennictwo w PUP

Odpowiedź prawnika: Nieusprawiedliwione niestawiennictwo w PUP

Art. 33 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy nie wymaga usprawiedliwienia nieobecności konkretnym dowodem, ale zobowiązuje stronę do podania uzasadnionej przyczyny tej nieobecności”. Przy czym, jak podkreślono w innym orzeczeniu, nie każda przyczyna może być uznana za zasadną: „Nie każdy podany przez bezrobotnego powód nie zgłoszenia się do urzędu pracy może być uznany za uzasadnioną przyczynę. Rolą organu jest zatem ocenić, czy podane przez bezrobotnego okoliczności, które uniemożliwiły mu wykonanie nałożonego na niego obowiązku są okolicznościami obiektywnie zasadnymi. W przypadku odmiennej oceny tych przyczyn staje się konieczne wydanie decyzji o pozbawieniu strony statusu bezrobotnego. Takie rozstrzygnięcie nie jest natomiast możliwe, gdy organ nie dokonuje oceny podanych przez bezrobotnego przyczyn z punktu widzenia ich zasadności i nie prowadzi postępowania w kierunku wyjaśnienia ewentualnych wątpliwości, co do zasadności przyczyn niestawiennictwa bezrobotnego lecz arbitralnie uznaje je za oczywiste.” - wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 maja 2010 r. - IV SA/Gl 812/2009.

Tak też stwierdzono w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 4 lutego 2010 r. (III SA/Gd 13/2010): „Aby zaistniały obie podstawy do pozbawienia statusu osoby bezrobotnej z art. 33 ust. 4 pkt 4 to dana osoba musi nie stawić się w wyznaczonym terminie oraz w terminie 7 dni liczonym od dnia, w którym miała się stawić w organie administracji - nie powiadomić o uzasadnionej przyczynie tego niestawiennictwa, przy czym obie te przesłanki muszą wystąpić łącznie”.