Odpowiedź na sprzeciw

Odpowiedź prawnika: Odpowiedź na sprzeciw

Zgodnie z art. 207 kodeksu postępowania cywilnego pozwany może przed pierwszą rozprawą wnieść odpowiedź na pozew. Jest to jego uprawnienie. W sprawach zawiłych lub rozrachunkowych przewodniczący może zarządzić przed pierwszą rozprawą wniesienie odpowiedzi na pozew lub także w miarę potrzeby wymianę przez strony dalszych pism przygotowawczych, przy czym oznaczy porządek składania pism, termin, w którym pisma należy złożyć, i okoliczności, które mają być wyjaśnione. W toku sprawy wymianę pism może zarządzić sąd. Zgodnie zaś z § 3 tegoż artykułu stronę reprezentowaną przez adwokata, radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa przewodniczący może zobowiązać do złożenia w wyznaczonym terminie pisma przygotowawczego, w którym strona jest obowiązana do powołania wszystkich twierdzeń, zarzutów i dowodów pod rygorem utraty prawa powoływania ich w toku dalszego postępowania. W sprawach gospodarczych pozwany jest obowiązany do wniesienia odpowiedzi na pozew. W sprawach tych obowiązkiem pozwanego jest podanie w odpowiedzi na pozew wszystkich twierdzeń, zarzutów oraz dowodów na ich poparcie pod rygorem utraty prawa powoływania się na nie w toku postępowania. Dalsze pisma w tym odpowiedź na sprzeciw mają być wnoszone zawsze jeśli sąd wezwie stronę do ich przedstawienia. Zastosowanie rygoru utraty prawa powoływania się w dalszym etapie postępowania ma wynikać z zarządzenia sądu a nie powinno następować poprzez odesłanie do art. 207 par. 3 kpc. Sąd powinien wyraźnie zaznaczyć rygor. Rygor określony w art. 207 par. 3 odnosi się do strony reprezentowanej przez fachowego pełnomocnika z mocy prawa, nie oznacza to wcale, że sąd nie może takiego rygoru zastosować jako dyscyplinującego.

Art. 230 kpc przewiduje skutki jakie wynikają z faktu nie wypowiedzenia się co do twierdzeń drugiej strony. Otóż gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Rygor określony wynika z samej regulacji tego artykułu. Przewodniczący może w celu przyspieszenia zobowiązać terminem strony do określonego działania (przedstawiania twierdzeń, albo składania odpowiedzi na twierdzenia, zajmowania swojego stanowiska). Zresztą strona ma obowiązek wdania się w spór i bez wezwania przewodniczącego i wyznaczania terminu, a poza tym strona jest zobowiązana do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej dotyczących okoliczności faktycznych. Sąd jedynie dla przyspieszenia postępowania może wyznaczyć odpowiedni termin tzw. termin sądowy, do którego strona ma obowiązek się stosować pod rygorem zastosowania negatywnych skutków określonych w piśmie sądu. Podkreślić jednak należy, że sąd, bez dostatecznego uzasadnienia, nie może przyjmować za prawdziwe twierdzenia strony, którym strona przeciwna wyraźnie nie zaprzeczyła. Może je uwzględnić tylko na podstawie wszystkich okoliczności, biorąc pod uwagę wynik całej rozprawy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 1975 r., sygn. akt II CR 719/74.