Podatki a faktura z USA

Odpowiedź prawnika: Podatki a faktura z USA

Wskazane usługi obce będą kosztem uzyskania przychodu, o ile zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodu.

Zasady dokumentowania wydatków poniesionych przez podatników prowadzących działalność opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych regulują przepisy rozporządzenia ministra finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. Nr 152, poz. 1475, ze zm.). Zgodnie z par. 12 ust. 3 pkt 2 tego rozporządzenia, podstawą zapisów w księdze są również inne dowody księgowe, wymienione w par. 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

1. wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy,

2. datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarcza podanie jednej daty,

3. przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych,

4. podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych – oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Wystawiony za pośrednictwem Internetu rachunek spełnia te wymogi. Elektroniczny rachunek do wydruku od kontrahenta zagranicznego spełnia warunki do uznania go za dowód księgowy w rozumieniu przepisów o prowadzeniu podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Dowód księgowy powinien być jednak sporządzony w języku polskim.

W przypadku prowadzenia ksiąg rachunkowych (jeżeli przychody netto spółki ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 800 000 euro), zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,

2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,

3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,

4. datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą - także datę sporządzenia dowodu,

5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,

6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Można jednak zaniechać zamieszczania na dowodzie księgowym następujących danych:

• podpisu wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów, 

• stwierdzenia sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Można to zrobić tylko wtedy, gdy wynika to z odrębnych przepisów (np. o VAT) lub z przyjętej techniki dokumentowania zapisów księgowych.

Zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535) import usług to świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem VAT jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 - czyli osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna będąca usługobiorcą usług świadczonych przez podatników posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium Polski; Nie byłaby ona jednak podatnikiem, gdyby podatek należny (VAT) został rozliczony w Polsce przez usługodawcę (przez firmę zagraniczną). 

Podstawą opodatkowania podatkiem VAT przy imporcie usług jest kwota, jaką usługobiorca jest zobowiązany zapłacić. Z importem usług wiąże się obowiązek rozliczenia podatku przez nabywcę usługi (usługobiorcę). Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie właściwej dla rozliczeń z tytułu świadczenia usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych.

Usługobiorca powinien wystawić fakturą wewnętrzną, dokumentującą import usług, z wykazanym na niej podatkiem należnym z tego tytułu.

Podatek z tytułu importu usług podatnik, poprzez wpis faktury wewnętrznej, rejestruje w ewidencji sprzedaży w miesiącu zaistnienia obowiązku podatkowego. Podatek płacony przez importera (nabywcę usługi) jest dla niego jednocześnie podatkiem naliczonym do odliczenia, w terminie określonym w art. 86 ust. 10 pkt 2 i ust. 11 ustawy o VAT. Operacje te winny mieć odzwierciedlenie w złożonej za dany miesiąc deklaracji dla podatku od towarów i usług VAT-7, gdzie podatek należny z tytułu importu usług winien być ujęty w ramach wykazanej przez podatnika sprzedaży, a jednocześnie w ramach podatku naliczonego do odliczenia. Kiedy podatnik dokonuje importu usług, wówczas wypełnia część C deklaracji VAT-7 „Rozliczenie transakcji podlegających opodatkowaniu oraz podatku należnego” poz. 32 i poz. 33 – oraz część D „Rozliczenie podatku naliczonego” poz. 43 i poz. 44.