Posiadanie samoistne jako przesłanka zasiedzenia

Odpowiedź prawnika: Posiadanie samoistne jako przesłanka zasiedzenia

Posiadania samoistnego nie należy mylić z posiadaniem samodzielnym, są to różne pojęcia, i tylko "samoistność" ma znaczenie prawne. Posiadaczem samoistnym jest ten, kto rzeczą faktycznie włada jak włąściciel. Czyli pośrednio będzie tu miało znaczenie traktowanie jej własną przejawiające się tym, iż przeprowadza się np. remonty, dba o dobry stan, itp. Jednak w przypadku zasiedzenia konieczny jest jeszcze upływ czasu do nabycia własności nieruchomości. Zasiedzenie może dotyczyć tylko takiej rzeczy, która może być przedmiotem własności. Nie można więc nabyć przez zasiedzenie rzeczy, która nie może być przedmiotem własności z racji swej natury, jak np. pokój w lokalu nie stanowiącym odrębnej własności, albo która nie może być przedmiotem własności inaczej jak tylko na podstawie zezwolenia (zgody) organu administracji rządowej. Posiadanie prowadzące do zasiedzenia musi mieć charakter posiadania samoistnego. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 17 marca 1955 r. Wola posiadania „jak właściciel”, a więc traktowanie siebie jak właściciela, jest zasadniczym elementem posiadania prowadzącego do zasiedzenia. O posiadaniu samoistnym nie świadczy sama tylko długotrwałość posiadania. Posiadanie prowadzące do zasiedzenia musi mieć charakter władania rzeczą z zamiarem posiadania jej dla siebie. Objęcie nieruchomości w posiadanie na podstawie umowy dzierżawy świadczy o posiadaniu zależnym. O posiadaniu samoistnym współwłaściciela nieruchomości w zakresie udziałów we własności innych współwłaścicieli nie świadczy też pokrycie przez niego całości kosztów remontu kapitalnego budynku znajdującego się na wspólnej nieruchomości. Wola posiadania jak właściciel natomiast nie oznacza woli nabycia własności. Chodzi tu o samo wykonywanie faktycznego władztwa w takim - zewnętrznie - zakresie, w jaki wykonuje je właściciel. Władanie „jak właściciel” jest kategorią stanu faktycznego wskazującego na rzeczywistą wolę posiadacza, tzn. na samoistny charakter posiadania. Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 7 kwietnia 1994 r. stwierdził, że posiadanie samoistne może mieć miejsce nie tylko wtedy, gdy posiadacz jest przekonany o swoich uprawnieniach właściciela, ale także wtedy, gdy wie, że nie jest właścicielem, ale chce posiadać rzecz tak, jakby nim był. Objęcie rzeczy w posiadanie na podstawie umowy, której celem było przeniesienie własności, z reguły wskazuje na posiadanie samoistne.