Państwowy zasób kadrowy

9.10.2006

27 października 2006 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 24 sierpnia 2006 r. o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych. Na jej podstawie, w celu zapewnienia zawodowego, bezstronnego i rzetelnego wykonywania zadań na wysokich stanowiskach państwowych tworzy się państwowy zasób kadrowy.

O jakie "wysokie stanowiska państwowe" chodzi?

Ustawę tę stosuje się do:

kierowników centralnych urzędów administracji rządowej i ich zastępców;
prezesów agencji państwowych i ich zastępców:

Agencji Nieruchomości Rolnych,
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,
Agencji Rynku Rolnego,
Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości,
Wojskowej Agencji Mieszkaniowej,
Agencji Mienia Wojskowego,
Agencji Rezerw Materiałowych;

prezesów zarządów państwowych funduszy i ich zastępców:

Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych,
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej;

Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia;
Sekretarza Rady Ministrów;
Głównego Inspektora Audytu Wewnętrznego;
wojewódzkich lekarzy weterynarii i ich zastępców;
kierowników państwowych jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwych ministrów i ich zastępców;
dyrektorów generalnych urzędów lub osób na innych równoważnych stanowiskach utworzonych na podstawie odrębnych przepisów;
kierujących departamentami lub komórkami równorzędnymi w ministerstwach i urzędach centralnych oraz urzędach obsługujących przewodniczących komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, urzędach wojewódzkich, państwowych jednostkach organizacyjnych, o których mowa w pkt 8, a także ich zastępców;
stanowisk kierowniczych w służbie zagranicznej:

dyrektora generalnego służby zagranicznej;
dyrektora departamentu (komórki równorzędnej);
zastępcy dyrektora departamentu (komórki równorzędnej);
kierownika placówki zagranicznej;
zastępcy kierownika placówki zagranicznej;
kierownika wydziału ekonomiczno-handlowego placówki zagranicznej;
kierownika wydziału konsularnego przedstawicielstwa dyplomatycznego;
kierownika administracyjno-finansowego placówki zagranicznej.

Są to tzw. "wysokie stanowiska państwowe".

Wysokie stanowiska państwowe, o których mowa w ww. pkt 8-11, mogą także zajmować osoby oddelegowane, na podstawie odrębnych przepisów, do wykonywania zadań poza jednostką organizacyjną, w której są zatrudnione. Osoby te jednak nie należą do państwowego zasobu kadrowego.

Co to jest "państwowy zasób kadrowy"?

Państwowy zasób kadrowy to zbiór kandydatów na wysokie stanowiska państwowe. Zgodnie z nową ustawą, państwowy zasób kadrowy tworzą:

urzędnicy służby cywilnej, jeżeli posiadają co najmniej pięcioletni staż pracy;
osoby, które złożą z wynikiem pozytywnym egzamin;
osoby, które wygrają specjalny konkurs ogłoszony przez Prezesa Rady Ministrów;
osoby mianowane przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na pełnomocnych przedstawicieli Rzeczypospolitej Polskiej w innych państwach i przy organizacjach międzynarodowych.

Przynależność do państwowego zasobu kadrowego ww. osób trwa przez okres pięciu lat od dnia wejścia do państwowego zasobu kadrowego. Po upływie tego okresu ponowne wejście do państwowego zasobu kadrowego wymaga złożenia egzaminu z pozytywnym wynikiem.

Jak dostać się do państwowego zasobu kadrowego?

Egzamin do państwowego zasobu kadrowego stanowi sprawdzian wiedzy, umiejętności i predyspozycji kierowniczych, którego złożenie z wynikiem pozytywnym skutkuje uzyskaniem świadectwa potwierdzającego kwalifikacje do pracy na wysokim stanowisku państwowym. Egzamin taki przeprowadza Krajowa Szkoła Administracji Publicznej co najmniej trzy razy w roku. Ogłoszenie o egzaminie publikuje się w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów co najmniej na dwa miesiące przed jego terminem. Do egzaminu może przystąpić osoba, która:

ma tytuł zawodowy magistra lub równorzędny;
jest żołnierzem rezerwy lub nie podlega powszechnemu obowiązkowi obrony;
jest obywatelem polskim;
korzysta z pełni praw publicznych;
nie była karana za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
cieszy się nieposzlakowaną opinią;
posiada co najmniej pięcioletni staż pracy;
zna co najmniej jeden język obcy spośród języków roboczych Unii Europejskiej.

Osoba przystępująca do egzaminu musi wnieść opłatę w wysokości 50 % minimalnego wynagrodzenia przewidzianego w przepisach o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Opłata stanowi przychód Krajowej Szkoły Administracji Publicznej.

Osoba, która złożyła egzamin z wynikiem pozytywnym, otrzymuje świadectwo potwierdzające kwalifikacje do pracy na wysokim stanowisku państwowym.

Jeżeli ze względu na szczególne doświadczenie lub umiejętności zawodowe, które są wymagane do pracy na stanowisku obsadzanym z państwowego zasobu kadrowego, nie jest możliwe powołanie osoby z państwowego zasobu kadrowego, Prezes Rady Ministrów ogłasza konkurs na wysokie stanowisko państwowe. Konkurs na wysokie stanowisko państwowe to sprawdzian wiedzy, umiejętności i predyspozycji kierowniczych, w wyniku którego może zostać wybrany najlepszy kandydat na wysokie stanowisko państwowe. Do takiego konkursu może przystąpić każdy, kto spełnia ww. wymagania dla przystąpienia do egzaminu oraz warunki podane w ogłoszeniu o konkursie, a także wniesie opłatę w wysokości 50 % minimalnego wynagrodzenia przewidzianego w przepisach o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Opłata ta stanowi przychód Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Ogłoszenie o konkursie zamieszcza się w Biuletynie Informacji Publicznej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Konkurs przeprowadza Krajowa Szkoła Administracji Publicznej. Dyrektor Krajowej Szkoły Administracji Publicznej powołuje komisję konkursową składającą się z osób wyróżniających się wiedzą i doświadczeniem z zakresu administracji publicznej i zarządzania oraz nienaganną postawą etyczną.

Ewidencję osób należących do państwowego zasobu kadrowego prowadzi Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Dane objęte ewidencją Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów udostępnia osobie upoważnionej do powołania na wysokie stanowisko państwowe, na jej wniosek.

Kto może zajmować wysokie stanowiska państwowe?

Osoba powołana na wysokie stanowisko państwowe powinna cieszyć się nieposzlakowaną opinią.

Zgodnie z nową ustawą, osoby na stanowiska:

kierowników centralnych urzędów administracji rządowej i ich zastępców;
prezesów agencji państwowych i ich zastępców:

Agencji Nieruchomości Rolnych,
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,
Agencji Rynku Rolnego,
Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości,
Wojskowej Agencji Mieszkaniowej,
Agencji Mienia Wojskowego,
Agencji Rezerw Materiałowych;

prezesów zarządów państwowych funduszy i ich zastępców:

Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych,

Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej;

Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia;
kierowników państwowych jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwych ministrów i ich zastępców;

- są powoływane z państwowego zasobu kadrowego przez uprawnione organy, o których mowa w przepisach o ich utworzeniu oraz w sposób w nich wskazany.

Osobę na stanowisko Sekretarza Rady Ministrów powołuje z państwowego zasobu kadrowego Prezes Rady Ministrów.

Osobę na stanowisko Głównego Inspektora Audytu Wewnętrznego powołuje z państwowego zasobu kadrowego minister właściwy do spraw finansów publicznych.

Osoby na stanowiska wojewódzkich lekarzy weterynarii i ich zastępców powołuje z państwowego zasobu kadrowego Główny Lekarz Weterynarii, w porozumieniu z właściwym wojewodą.

Osoby na stanowiska dyrektorów generalnych urzędów lub osób na innych równoważnych stanowiskach utworzonych na podstawie odrębnych przepisów powołuje zaś z państwowego zasobu kadrowego Prezes Rady Ministrów na wniosek właściwego ministra, kierownika urzędu centralnego, Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów lub wojewody.

Osoby na stanowiska kierujących departamentami lub komórkami równorzędnymi w ministerstwach i urzędach centralnych oraz urzędach obsługujących przewodniczących komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, urzędach wojewódzkich, państwowych jednostkach organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwych ministrów powołuje natomiast z państwowego zasobu kadrowego dyrektor generalny urzędu, a w przypadku państwowych jednostek organizacyjnych ich kierownik.

Odwołanie ww. osób z zajmowanych stanowisk może nastąpić w każdym czasie, w takim samym trybie, w jakim nastąpiło powołanie na te stanowiska, chyba że przepisy szczególne przewidują inny tryb postępowania.

Osoby stanowiska kierowniczych w służbie zagranicznej powołuje natomiast - z wyłączeniem pełnomocnych przedstawicieli Rzeczypospolitej Polskiej w innych państwach i przy organizacjach międzynarodowych - z państwowego zasobu kadrowego podmiot wskazany w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. o służbie zagranicznej.

Odwołanie ze stanowiska będzie obligatoryjne w przypadkach:

rażącego naruszenia przepisów prawa;
prowadzenia działalności, która pozostaje w sprzeczności z wykonywanymi obowiązkami;
utraty zdolności do pełnienia obowiązków służbowych z powodu choroby lub innej przeszkody trwale uniemożliwiającej pełnienie obowiązków służbowych;
rezygnacji ze stanowiska;
skazania prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe;
zrzeczenia się obywatelstwa polskiego;
utraty ważności świadectwa potwierdzającego kwalifikacje do pracy na wysokim stanowisku państwowym lub upływu okresu 5-letniego przynależności do państwowego zasobu kadrowego.

Członkowi korpusu służby cywilnej powołanemu na wysokie stanowisko państwowe dyrektor generalny urzędu, w którym członek korpusu jest zatrudniony, udziela urlopu bezpłatnego na czas powołania. Po zakończeniu urlopu bezpłatnego dyrektor generalny urzędu wyznacza członkowi korpusu służby cywilnej stanowisko pracy zgodne z jego kwalifikacjami i umiejętnościami zawodowymi.

Czego nowa ustawa zabrania osobom powołanym na wysokie stanowiska państwowe?

Zgodnie z nową ustawą, osobom powołanym na wysokie stanowiska państwowe nie wolno:

publicznie manifestować swoich poglądów politycznych;
przy wykonywaniu swoich obowiązków kierować się interesem jednostkowym lub grupowym;
uczestniczyć w strajku lub akcji protestacyjnej zakłócającej normalne funkcjonowanie urzędu;
łączyć pracy z mandatem radnego.

Na wysokich stanowiskach państwowych nie może powstać stosunek podległości służbowej między małżonkami oraz osobami pozostającymi ze sobą w stosunku pokrewieństwa do drugiego stopnia włącznie lub powinowactwa pierwszego stopnia oraz w stosunku przysposobienia, opieki lub kurateli.

Jakie wynagrodzenia mają przysługiwać osobom zajmującym wysokie stanowiska państwowe?

Nowa ustawa stanowi, iż wynagrodzenie osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe oraz stanowiska kierownicze w służbie zagranicznej określają przepisy odrębne. Natomiast wynagrodzenie osób zajmujących wysokie stanowiska państwowe niebędące kierowniczymi stanowiskami państwowymi w rozumieniu przepisów o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe ani stanowiskami kierowniczymi w służbie zagranicznej składa się z wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób ustalania wynagrodzenia, uwzględniając zakres obowiązków i odpowiedzialność osoby zajmującej wysokie stanowisko państwowe.

Osobie zatrudnionej na wysokim stanowisku państwowym przysługuje dodatek za wieloletnią pracę na tym stanowisku w wysokości wynoszącej po pięciu latach pracy 5 % miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Dodatek ten wzrasta o 1 % za każdy dalszy rok pracy aż do osiągnięcia 20 % miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Do okresów pracy uprawniających do dodatku za wieloletnią pracę na wysokim stanowisku państwowym wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia oraz inne udowodnione okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Do tych okresów pracy nie wlicza się natomiast okresów zatrudnienia w partii komunistycznej (Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej), jak również w organach bezpieczeństwa państwa w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 1 lipca 1989 r.

Za wieloletnią pracę osoba zatrudniona na wysokim stanowisku państwowym ma otrzymywać nagrodę jubileuszową w wysokości:

po 20 latach pracy - 75 % wynagrodzenia miesięcznego;
po 25 latach pracy - 100 % wynagrodzenia miesięcznego;
po 30 latach pracy - 150 % wynagrodzenia miesięcznego;
po 35 latach pracy - 200 % wynagrodzenia miesięcznego;
po 40 latach pracy - 300 % wynagrodzenia miesięcznego;
po 45 latach pracy - 400 % wynagrodzenia miesięcznego.

Do ww. okresów pracy wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia oraz inne udowodnione okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Do tych okresów pracy nie wlicza się natomiast okresów zatrudnienia w partii komunistycznej (Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej), jak również w organach bezpieczeństwa państwa w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 1 lipca 1989 r.

Osobie zatrudnionej na wysokim stanowisku państwowym za szczególne osiągnięcia w pracy zawodowej można przyznać nagrodę ze specjalnie utworzonego w tym celu funduszu nagród w służbie cywilnej.

Osobie zatrudnionej na wysokim stanowisku państwowym, której stosunek pracy ustał w związku z przejściem na rentę z tytułu niezdolności do pracy lub emeryturę, przysługuje jednorazowa odprawa w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, a jeżeli członek korpusu służby cywilnej przepracował co najmniej 20 lat w służbie cywilnej, jednorazowa odprawa przysługuje w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia. Do tego okresu pracy wlicza się wszystkie poprzednie zakończone okresy zatrudnienia oraz inne udowodnione okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Do takich okresów pracy nie wlicza się jednak okresów zatrudnienia w partii komunistycznej (Polskiej Partii Robotniczej i Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej), jak również w organach bezpieczeństwa państwa w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 1 lipca 1989 r. Odprawę oblicza się jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy.

Osobie zatrudnionej na wysokim stanowisku państwowym delegowanej służbowo do zajęć poza siedzibą urzędu, w którym wykonuje pracę, przysługują należności na zasadach określonych w przepisach w sprawie zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej, wydanych na podstawie Kodeksu pracy.

Osobie zatrudnionej na wysokim stanowisku państwowym przeniesionej, oprócz udostępnienia mieszkania odpowiedniego do jego sytuacji rodzinnej, przysługuje zwrot kosztów przeniesienia, zwrot opłat za udostępnione czasowo mieszkanie oraz jednorazowe świadczenie w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia. Do kosztów przeniesienia zalicza się koszty przejazdu urzędnika i członków jego rodziny oraz przewozu mienia. Świadczenia te pokrywane są z rezerwy budżetowej przeznaczonej na funkcjonowanie służby cywilnej.

Zgodnie z nową ustawą, w przypadku odwołania z wysokiego stanowiska państwowego pracownikowi przysługuje odprawa pieniężna w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia, jeżeli pozostawał na tym stanowisku przez okres dłuższy niż sześć miesięcy. Odprawa nie przysługuje jednak:

pracownikowi odwołanemu z kierowniczego stanowiska państwowego w rozumieniu przepisów o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe;
pracownikowi będącemu członkiem korpusu służby cywilnej;
w przypadku odwołania z przyczyn uzasadniających obligatoryjne odwołanie ze stanowiska, chyba że odwołanie nastąpiło w przypadku utraty zdolności do pełnienia obowiązków służbowych z powodu choroby.

W zakresie nieuregulowanym w ustawie w sprawach wynikających ze stosunku pracy osób zatrudnionych na wysokich stanowiskach państwowych stosuje się przepisy Kodeksu pracy oraz inne przepisy prawa pracy.

Dyrektor generalny urzędu oraz kierujący departamentami lub komórkami równorzędnymi

Na podstawie nowej ustawy w urzędach obsługujących ministrów, członków komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, w urzędach obsługujących kierowników urzędów centralnych oraz w urzędach wojewódzkich tworzy się stanowisko dyrektora generalnego urzędu (dyrektora generalnego służby zagranicznej). Prezes Rady Ministrów może przy tym określić, w drodze rozporządzenia, centralne urzędy administracji rządowej, w których ze względu na specjalistyczny charakter zadań nie tworzy się stanowiska dyrektora generalnego urzędu. Zadania przewidziane dla dyrektora generalnego urzędu wykonują w tych urzędach ich kierownicy.

Dyrektor generalny urzędu (dyrektor generalny służby zagranicznej) ma podlegać kierownikowi urzędu. Dyrektor generalny urzędu (dyrektor generalny służby zagranicznej) ma:

zapewniać funkcjonowanie i ciągłość pracy urzędu, warunki jego działania, a także organizację pracy, w szczególności poprzez:

sprawowanie bezpośredniego nadzoru nad komórkami organizacyjnymi urzędu w zakresie prawidłowego wykonywania przez nie zadań określonych przez organ administracji rządowej, z wyjątkiem komórek bezpośrednio nadzorowanych przez ten organ na podstawie ustaw,
nadzorowanie organizacyjne przebiegu prac nad terminowym przygotowaniem projektu budżetu i układu wykonawczego do budżetu w części dotyczącej urzędu,
występowanie z wnioskiem do właściwego organu administracji rządowej o nadanie regulaminu organizacyjnego urzędu lub jego komórek organizacyjnych, a następnie ustalanie regulaminu pracy,
gospodarowanie mieniem urzędu, w tym zlecanie usług i dokonywanie zakupów dla urzędu oraz zapewnienie prowadzenia ewidencji majątku urzędu,
reprezentowanie Skarbu Państwa w odniesieniu do mienia urzędu (z tym że w odniesieniu do mienia powierzonego mu w celu wykonywania jego zadań to wojewoda reprezentuje Skarb Państwa na zasadach określonych w ustawach),
prowadzenie kontroli i audytu wewnętrznego w urzędzie,
sprawowanie nadzoru nad gospodarstwami pomocniczymi urzędu,
zapewnianie przestrzegania przepisów o tajemnicy ustawowo chronionej,
zapewnianie przestrzegania zasad techniki prawodawczej;

dokonywać czynności z zakresu prawa pracy wobec osób zatrudnionych w urzędzie oraz realizuje politykę personalną, m.in. poprzez:

dokonywanie czynności wynikających z nawiązania i trwania stosunku pracy z członkami korpusu służby cywilnej oraz czynności związanych z ustaniem stosunku pracy,
dysponowanie funduszem nagród, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej,
administrowanie środkami zakładowego funduszu świadczeń socjalnych w urzędzie.

W celu realizacji ww. zadań dyrektor generalny może wydawać zarządzenia.

Dyrektor generalny urzędu niezwłocznie powinien wyznaczyć, w uzgodnieniu z właściwym ministrem, kierownikiem urzędu centralnego lub wojewodą, zastępującą go osobę kierującą departamentem (komórką równorzędną), a w urzędach wojewódzkich - wydziałem (komórką równorzędną). O ustanowieniu zastępstwa dyrektor generalny urzędu niezwłocznie zawiadamia Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Kierujący departamentami lub równorzędnymi komórkami organizacyjnymi w służbie zagranicznej lub w ministerstwach i urzędach centralnych oraz urzędach obsługujących przewodniczących komitetów wchodzących w skład Rady Ministrów, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, urzędach wojewódzkich, państwowych jednostkach organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez Prezesa Rady Ministrów lub właściwych ministrów podlegają właściwemu ministrowi, kierownikowi urzędu centralnego lub wojewodzie, a w zakresie ww. spraw należących do właściwości dyrektora generalnego urzędu - dyrektorowi generalnemu urzędu.

Po co ma powstać Rada Służby Publicznej?

Jak stanowi nowa ustawa, przy Prezesie Rady Ministrów ma działać Rada Służby Publicznej jako organ opiniodawczo-doradczy oceniający przebieg postępowań kwalifikacyjnych, konkursowych i egzaminacyjnych w służbie publicznej. Rada Służby Publicznej w szczególności ma:

wyraża opinie w sprawach służby publicznej przedstawianych jej przez Prezesa Rady Ministrów oraz z własnej inicjatywy;
opiniować projekt ustawy budżetowej w części dotyczącej służby publicznej oraz wyraża opinię o corocznym wykonaniu budżetu w tym zakresie;
opiniować projekty aktów normatywnych dotyczących służby publicznej;
opiniować kryteria ocen urzędników służby cywilnej i sposób przeprowadzania tych ocen;
opiniować zasady awansowania urzędników służby publicznej;
opiniować plan szkoleń w służbie publicznej;
wyrażać opinię w sprawach etyki zawodowej pracowników i urzędników służby publicznej;
oceniać sposób przeprowadzania egzaminu i konkursów na wysokie stanowiska państwowe oraz postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie.

Użyte tu określenie „służba publiczna” oznacza służbę cywilną oraz państwowy zasób kadrowy.

Rada ma liczyć od 15 do 24 członków. Zgodnie z nową ustawą, Prezes Rady Ministrów powołuje 2/3 członków Rady spośród osób, których wiedza, doświadczenie i autorytet dają rękojmię prawidłowej realizacji zadań Rady. Kadencja tak powołanych członków Rady trwa 6 lat, przy czym co trzy lata kończy się kadencja połowy liczby członków. Kolejne 1/3 członków Rady Prezes Rady Ministrów powołuje spośród osób reprezentujących wszystkie kluby parlamentarne, których wiedza, doświadczenie i autorytet dają rękojmię prawidłowej realizacji zadań Rady. Z kolei kadencja tak powołanych członków Rady trwa odpowiednio do kadencji Sejmu i Senatu. Prezes Rady Ministrów powołuje i odwołuje również przewodniczącego Rady. Rada wybiera wiceprzewodniczącego Rady ze swojego grona na wniosek przewodniczącego Rady. Członkowie Rady pełnią swoje funkcje do czasu powołania ich następców.

Członkostwo w Radzie ma wygasać w razie śmierci członka Rady. Prezes Rady Ministrów odwoła zaś członka Rady, na wniosek Rady, w razie:

niewykonywania obowiązków członka Rady;
choroby uniemożliwiającej sprawowanie funkcji członka Rady.

Prezes Rady Ministrów odwoła członka Rady również w razie złożenia przez członka Rady rezygnacji. Prezes Rady Ministrów, za zgodą co najmniej 2/3 składu Rady, odwoła członka Rady w przypadku, gdy przestał on odpowiadać warunkowi nieposzlakowanej opinii. W przypadku wygaśnięcia członkostwa w Radzie lub odwołania członka Rady przed upływem kadencji Prezes Rady Ministrów powoła nowego członka Rady na okres do końca tej kadencji.

Tryb pracy Rady określać ma regulamin ustalany przez Radę.

Obsługę prac Rady zapewni Kancelaria Prezesa Rady Ministrów. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wysokość wynagrodzenia przewodniczącego, wiceprzewodniczącego i pozostałych członków Rady, ustalanego jako wielokrotność minimalnego wynagrodzenia przewidzianego w przepisach o minimalnym wynagrodzeniu za pracę. Posłom i senatorom powołanym w skład Rady wynagrodzenie nie przysługuje.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 24 sierpnia 2006 r. o państwowym zasobie kadrowym i wysokich stanowiskach państwowych (Dz. U. 2006 r., Nr 170, poz. 1217);
Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. o służbie zagranicznej (Dz. U. 2001 r., Nr 128, poz. 1403, ze zm.);
Ustawa z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U. 2006 r., Nr 170, poz. 1218);
Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o administracji rządowej w województwie (Dz. U. 2001 r., Nr 80, poz. 872, ze zm.)

A.J.
Zespół e-prawnik.pl