12 października 2003 r. wejdzie w życie ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych. Akt ten określa zasady ich wydawania i używania (w tym instrumentów pieniądza elektronicznego). Regulacja ta dotyczy także praw i obowiązków stron umów o te instrumenty oraz zasady tworzenia, organizacji, działalności, nadzoru oraz likwidacji instytucji pieniądza elektronicznego. Ustawa nie odnosi się do elektronicznych instrumentów płatniczych używanych przez banki w celu realizowania wzajemnych płatności w międzybankowych systemach rozliczeniowych.
Posiadacza karty obciążać będą operacje dokonane przez osoby, którym udostępnił kartę płatniczą lub ujawnił kod identyfikacyjny. Obciążać go też będą operacje dokonane z użyciem utraconej karty płatniczej do czasu zgłoszenia wydawcy jej utraty, do kwoty stanowiącej równowartość w złotych 150 euro. Nie dojdzie do tego, gdy operacja taka zostanie dokonana z winy posiadacza lub użytkownika (np. gdy trzymał razem kartę i kod identyfikacyjny). Posiadacza nie będą obciążać:
- w ogóle operacje dokonane z użyciem utraconej karty płatniczej, jeżeli ich dokonanie nastąpiło wskutek nienależytego wykonania zobowiązania przez wydawcę lub akceptanta,
- operacje, jeżeli karta płatnicza została wykorzystana bez fizycznego przedstawienia i elektronicznej identyfikacji posiadacza lub bez złożenia przez niego własnoręcznego podpisu na dokumencie obciążeniowym (chyba że w umowie przewiduje, że posiadacza obciążają operacje dokonane na odległość).
Użycie kodu identyfikacyjnego nie wystarcza do obciążenia posiadacza zakwestionowaną przez niego operacją, chyba że został złożony bezpieczny podpis elektroniczny.
Przepisy dotyczące instytucji pieniądza elektronicznego zaczną być stosowane z chwilą uzyskania przez Polskę członkostwa w UE.