Ustawa o terminach zapłaty w transakcjach handlowych
Senat zaakceptował bez poprawek ustawę o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Ustawa ta czeka obecnie na podpis Prezydenta i jest prawie pewne, że wejdzie w życie 1 stycznia 2004r.
Ustawa określa szczególne uprawnienia wierzyciela w związku z terminami zapłaty w transakcjach handlowych, przez które rozumie się odpłatne dostarczenie towaru lub odpłatne świadczenie usług, na podstawie umów zawieranych w zakresie działalności gospodarczej lub zawodowej pomiędzy:
- przedsiębiorcami w rozumieniu art. 2 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 19 listopada 1999 roku Prawo działalności gospodarczej, gdzie za przedsiębiorcę uważa się osobę fizyczną lub osobę prawną oraz nie mająca osobowości prawnej spółka prawa handlowego, która zawodowo, we własnym imieniu podejmuje i wykonuje działalność gospodarczą, za przedsiębiorców uznaje się również wspólników spółki cywilnej, w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej,
- podmioty wymienione w art. 4 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 roku o zamówieniach publicznych,
- podmioty spełniające warunki z art. 4a ustawy z dnia 10 czerwca 1994 roku o zamówieniach publicznych,
- podmioty prowadzące działalność określoną w art. 3 ustawy z dnia 19 listopada 1999 roku Prawo działalności gospodarczej, czyli działalność gospodarczą, którą jest zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, budowlana, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i eksploatacja zasobów naturalnych, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły,
- osoby wykonujące wolny zawód,
- oddziały i przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych,
- podmioty zagraniczne prowadzące w Polsce przedsiębiorstwa na podstawie ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne.
Ustawa stanowi, że jeżeli strony w umowie przewidziały termin zapłaty dłuższy niż 30 dni, wierzyciel może żądać odsetek ustawowych za okres począwszy od 31 dnia po spełnieniu swojego świadczenia niepieniężnego i doręczeniu dłużnikowi faktury lub rachunku - do dnia zapłaty, ale nie dłuższy niż do dnia wymagalności świadczenia pieniężnego.
Ustawy nie stosuje się do: a) długów objętych postępowaniami prowadzonymi na podstawie przepisów prawa upadłościowego i prawa układowego, b) umów, na podstawie których są wykonywane czynności bankowe w rozumieniu art. 5 ust, 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe, c) umów, których przedmiotem jest świadczenie polegające na odpłatnym dostarczaniu towarów lub świadczeniu usług, finansowane w całości lub w części ze środków: międzynarodowych instytucji finansowych, których Rzeczpospolita Polska jest członkiem, lub z którymi ma zawarte umowy o współpracy, pochodzących z bezzwrotnej pomocy Unii Europejskiej, pochodzących z funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności Unii Europejskiej, d) umów, których stronami są wyłącznie podmioty, o których mowa w art. 5 ustawy z dnia 26 listopada 1998 roku o finansach publicznych, e) transakcji handlowych zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy, jeżeli dostarczenie towaru lub świadczenia usług nastąpiły przed tym dniem, f) umów, do dnia uzyskania przez Rzeczypospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej, w których stroną zobowiązaną do świadczenia pieniężnego jest publiczny zakład opieki zdrowotnej w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 roku o zakładach opieki zdrowotnej, w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych lub jednoosobowa spółka Skarbu Państwa prowadząca zakład lecznictwa uzdrowiskowego w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1996 roku o uzdrowiskach i lecznictwie uzdrowiskowym, w zakresie udzielania świadczeń zapobiegawczych i leczniczych.
Michał Włodarczyk
Radca Prawny
Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne
Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?