Opodatkowania rozliczeń z tytułu napraw gwarancyjnych

UZASADNIENIE

W dniu 04.01.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania rozliczeń z tytułu napraw gwarancyjnych.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17.02.2010 r. (data wpływu 22.02.2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr IPPP3/443-21/10-2/KB z dnia 10.02.2010 r. oraz pismem z dnia 20.04.2010 r. (data wpływu 22.04.2010 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr IPPP3/443-21/10-4/KB z dnia 12.04.2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest spółką prawa polskiego z zarejestrowaną siedzibą w Polsce. Spółka wchodzi w skład międzynarodowego koncernu D. Stuprocentowym udziałowcem Spółki jest D. ? niemiecki podatnik VAT z siedzibą w Niemczech. D. nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności.

Jako główny dystrybutor produktów D. w Polsce, Spółka prowadzi działalność głównie w zakresie sprzedaży nowych samochodów osobowych za pośrednictwem sieci autoryzowanych punktów sprzedaży (dalej: autoryzowani dealerzy).

Wszystkie nowe samochody sprzedawane przez Spółkę objęte są ochroną gwarancyjną. Okres obowiązywania ochrony gwarancyjnej rozpoczyna się w dniu odbioru samochodu przez klienta albo w dniu jego pierwszej rejestracji ? w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza. Zakres ochrony gwarancyjnej nie jest ograniczony przebiegiem pojazdu i obejmuje w szczególności świadczenia polegające na naprawie części lub ich wymianie w zależności od technicznej kwalifikacji zgłoszonej usterki (tj. stopnia zniszczenia danej części). Istota udzielanej ochrony gwarancyjnej sprowadza się do tego, iż w okresie jej obowiązywania koszty napraw samochodów nie są ponoszone przez właściciela pojazdu, lecz przez producenta.

Usługi napraw gwarancyjnych wykonywane są przez autoryzowanych dealerów lub przez autoryzowane stacje napraw w Polsce, zgodnie ze standardami D. Autoryzowani dealerzy oraz autoryzowane stacje napraw obciążają Spółkę poniesionymi kosztami napraw gwarancyjnych. Następnie, Spółka obciąża tymi kosztami podmiot zobowiązany do ich ponoszenia tj. producenta. Zasady współpracy pomiędzy Spółką a D., w tym dotyczące wzajemnych rozliczeń w obszarze napraw gwarancyjnych nowych samochodów sprzedawanych w Polsce przez Wnioskodawcę, zostały uregulowane w umowie dystrybucyjnej zawartej pomiędzy D. a Spółką, stanowiącej podstawową regulację wzajemnych stosunków.

Ponadto, w piśmie z dnia 20 kwietnia 2010 r. Wnioskodawca wyjaśnił, iż zgodnie z zawartą przez Spółkę z D. - producentem samochodów umową generalnego dystrybutora na Polskę z dnia 1 maja 2004 r. (dalej: Umowa dystrybucyjna), D. pełni rolę gwaranta wobec Spółki w odniesieniu do samochodów. Jednocześnie, zgodnie z Umową dystrybucyjną do obowiązków Spółki należy zapewnienie, iż w stosunku do pojazdów zakupionych od Spółki i autoryzowanych dealerów (z którymi Spółka zawarła odpowiednie umowy) uznawana jest gwarancja producenta samochodów.

Dodatkowo, zgodnie z Umową dystrybucyjną, Spółka zobowiązuje się zapewnić wykonywanie świadczeń gwarancyjnych w stosunku do samochodów objętych gwarancją producenta. Zakres zobowiązań gwarancyjnych Spółki odpowiada zakresowi i warunkom gwarancji, udzielanej przez producenta samochodów. Zgodnie z Umową dystrybucyjną Spółka zobowiązuje się wobec D., że rozpatrywanie reklamacji gwarancyjnych odbywać się będzie w sposób należny i bez zbędnej zwłoki.

Wszystkie nowe samochody objęte są dwuletnią ochroną o charakterze gwarancyjnym.

Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Sprzedaży Nowych Samochodów, gwarancja udzielana jest przez sprzedawcę nowego samochodu, czyli przez Autoryzowanego Dealera. Okres obowiązywania gwarancji rozpoczyna się w dniu odbioru samochodu lub w dniu jego pierwszej rejestracji, w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza. Świadczenia gwarancyjne nie są ograniczone osiąganym przez pojazd przebiegiem. Gwarancja nie wyłącza ani nie ogranicza uprawnień, przysługujących nabywcy pojazdu z mocy bezwzględnie obowiązującego prawa.

Świadczenia gwarancyjne realizowane są w sieci Autoryzowanych Serwisów na Obszarze Umownym (obejmującym państwa członkowskie Wspólnoty Europejskiej oraz EFTA). Oznacza to, iż nabywca samochodu ma prawo do obsługi serwisowej w ramach gwarancji u jakiegokolwiek Autoryzowanego Serwisu znajdującego się na Obszarze Umownym.

Natomiast na mocy umów na wykonywanie obsługi serwisowej zawartych pomiędzy Spółką a Autoryzowanymi Serwisami (będącymi jednocześnie Autoryzowanymi Dealerami) w stosunkach pomiędzy tymi podmiotami, gwarantem w odniesieniu do samochodów jest Spółka. Na mocy umowy serwisowej, Autoryzowany Dealer zobowiązany jest wykonywać obsługę gwarancyjną pojazdów w jego obiektach zgodnie z aktualną wersją Podręcznika Gwarancji. Autoryzowany Serwis zobowiązany jest wykonywać obsługę gwarancyjną w każdym przypadku niezależnie od tego, czy pojazdy znajdują się na Obszarze Umownym tymczasowo czy na stałe oraz niezależnie od tego, gdzie i przez kogo zostały nabyte. Autoryzowany Serwis ma obowiązek zapewnić, iż wszelkie roszczenia z tytułu gwarancji zostaną rozparzone należycie i bez zbędnej zwłoki. Ponadto, Spółka zobowiązana jest do zwrotu Autoryzowanemu Serwisowi kosztów zatwierdzonych usług gwarancyjnych wymaganych na mocy umowy serwisowej według stawek i limitów czasowych ustalonych okresowo przez Spółkę.

Dlatego też, realizacja przedmiotowej gwarancji przez Autoryzowanego Dealera (Serwis) wobec ostatecznych klientów (wykonanie naprawy gwarancyjnej), podlega następnie rozliczeniu ze Spółką. Następnie zaś Spółka (po akceptacji roszczenia gwarancyjnego przez producenta samochodów) rozlicza dokonane naprawy gwarancyjne z D. jako gwarantem wobec Spółki w odniesieniu do samochodów.

Jak wynika z powyższego, D. jako producent jest pierwotnym i ostatecznym gwarantem. Natomiast zarówno Spółka, jak i Autoryzowani Dealerzy (Serwisy) zobowiązani są do zapewnienia wykonania świadczeń gwarancyjnych w stosunku do samochodów objętych gwarancją producenta.

Konsekwencją takich uregulowań umownych jest, iż w przypadku konieczności dokonania naprawy gwarancyjnej samochodu, usługi napraw gwarancyjnych wykonywane są przez Autoryzowanych Dealerów (Serwisy), z którymi Spółka zawarła stosowne umowy na świadczenie usług obsługi serwisowej. Autoryzowani Dealerzy rozliczają następnie wykonane naprawy ze Spółką. Spółka natomiast rozlicza koszty wykonanych napraw gwarancyjnych z D. - zgodnie z Umową dystrybucyjną.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Spółka wnosi o potwierdzenie, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2010 r., Spółka refakturując koszty napraw gwarancyjnych w sposób opisany w stanie faktycznym - powinna wystawiać na rzecz D. faktury VAT nieuwzględniające polskiego podatku VAT, wskazujące, że zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT jest D.
2. W przypadku udzielenia pozytywnej odpowiedzi na Pytanie 1, Spółka wnosi o potwierdzenie, że ww. sposób wystawiania faktur nieuwzględniających polskiego podatku VAT będzie miał zastosowanie do faktur VAT wystawionych na podstawie not uznaniowych, które D. wystawiła po 1 stycznia 2010 r.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Spółka stoi na stanowisku, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2010 r., Spółka - refakturując koszty napraw gwarancyjnych w sposób opisany w stanie faktycznym - powinna wystawiać na rzecz D. faktury VAT nieuwzględniające polskiego podatku VAT, wskazujące, że zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT jest D.

W opinii Spółki, czynności dokumentowane fakturami wystawianymi na rzecz D. (refaktura kosztów napraw gwarancyjnych) powinny podlegać tym samym regulacjom VAT, które obowiązują w stosunku do świadczenia usług napraw gwarancyjnych, w tym regulacjom w zakresie miejsca świadczenia usług.

Przepisy w zakresie podatku VAT nie zawierają odrębnych regulacji dotyczących klasyfikacji czynności refakturowania na gruncie VAT. Zgodnie z praktyką interpretacyjną organów podatkowych (np. interpretacja indywidualna ITTPPI/443-625/09/DM z dnia 18 września 2009 r.) należy odwołać się w tym zakresie do art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. Nr L 347/1).

Zgodnie z tym przepisem, w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, uczestniczy w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi. Spółka stoi na stanowisku, że wskazana regulacja obejmuje właśnie sytuacje, w których dokonywane są tzw. refaktury. Z refakturą mamy bowiem do czynienia wówczas, gdy podatnik VAT nabywa usługi (działa we własnym imieniu), z których bezpośrednio nie korzysta (nabywa je na rachunek innej osoby), a następnie na podstawie odrębnej umowy obciąża kosztami tych usług ich rzeczywistego beneficjenta (odsprzedaje te usługi w stanie ?nieprzetworzonym?).

Potwierdzeniem koncepcji podmiotu refakturującego jako świadczącego usługę było, zdaniem Spółki, wprowadzenie przez polskiego ustawodawcę art. 30 ust. 3 ustawy o VAT, który stwierdza, że w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Schemat rozliczeń pomiędzy podmiotami zaangażowanymi w świadczenie / ponoszenie kosztów usług gwarancyjnych kształtuje się następująco:

1. autoryzowani dealerzy / autoryzowane stacje naprawcze wystawiają na Spółkę faktury VAT dokumentujące wykonane naprawy samochodów, uwzględniające podatek VAT według stawki 22% (faktury są wystawiane w cyklu tygodniowym tj. obejmują naprawy samochodów wykonane w danym tygodniu);
2. Spółka weryfikuje informacje na temat ww. kosztów i następnie - za pomocą systemu informatycznego - przekazuje do akceptacji D. zestawienie ww. kosztów (w cyklu tygodniowym tj. zestawienie obejmuje koszty napraw wykonanych w danym tygodniu);
3. D. weryfikuje informacje na temat kosztów napraw gwarancyjnych; następnie, w stosunku do zaakceptowanych kosztów napraw gwarancyjnych, D. wystawia na rzecz Spółki noty uznaniowe, przy czym, ze względu na szczegółowy proces weryfikacyjny, wystawienie noty uznaniowej może nastąpić w późniejszym miesiącu niż miesiąc rzeczywistego wykonania napraw samochodów przez autoryzowanych dealerów/ autoryzowane stacje naprawcze;
4. na podstawie otrzymanych not uznaniowych Spółka dotychczas wystawiała faktury VAT na rzecz D. (refaktura kosztów napraw gwarancyjnych) uwzględniające podatek VAT według stawki 22%;
5. D. dokonuje płatności na podstawie wystawionych przez Spółkę faktur VAT.
   
   

W związku ze zmianami w ustawie o VAT obowiązującymi od dnia 1 stycznia 2010 r., Spółka zamierza zaprzestać wystawiania na rzecz D. faktur VAT zawierających podatek VAT według stawki 22% i rozpocząć wystawianie w ich miejsce faktur VAT nieuwzględniających polskiego podatku VAT, wskazujących, że zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT jest nabywca (D.).

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, należy uznać, że w sytuacji Spółki spełnione są wszystkie przesłanki wymagane dla uznania danej czynności za czynność refakturowania klasyfikowaną na gruncie VAT jako świadczenie usług. Spółka nabywa we własnym imieniu usługi napraw gwarancyjnych.

Potwierdzeniem tego jest fakt, że autoryzowani dealerzy oraz autoryzowane stacje naprawcze wystawiają faktury VAT na rzecz Spółki. Spółka nabywa ww. usługi na rachunek D., co wynika z faktu, że to D., a nie Spółka, jest podmiotem zobowiązanym do zapewnienia nabywcom samochodów nieodpłatnych napraw w okresie obowiązywania ochrony gwarancyjnej. Kosztami napraw gwarancyjnych Spółka obciąża następnie D., przy czym podstawą dla tego obciążenia jest umowa dystrybucyjna pomiędzy Spółką a D.. W konsekwencji, Spółka świadczy na rzecz D. usługi napraw gwarancyjnych.

W rezultacie stwierdzenia, że Spółka - refakturując koszty napraw gwarancyjnych - świadczy usługi na rzecz D., do określenia miejsca świadczenia tych usług zastosowanie powinien znaleźć art. 28b ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2010 r.).

Stosownie do ww. przepisu, co do zasady, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania. W przypadku jednak, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności. Oznacza to, że w sytuacji, gdy usługi są świadczone na rzecz niemieckiego podatnika VAT, który posiada siedzibę w Niemczech, miejscem ich opodatkowania będą Niemcy (w przypadku, gdy usługi nie są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności znajdującego się w innym kraju niż kraj siedziby).

W rozważanym przypadku, Spółka świadczy usługi na rzecz D. - podatnika zarejestrowanego na VAT w Niemczech i posiadającego siedzibę w Niemczech. Usługi nie są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności D. położonego w innym kraju niż Niemcy (w szczególności należy zauważyć, że D. nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce). W konsekwencji, zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 28b ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2010 r., w rozważanym stanie faktycznym miejscem świadczenia będą Niemcy (kraj siedziby D.). Dodatkowo, podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT będzie nabywca usługi (D.).

Powyższe oznacza, że w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2010 r., Spółka powinna dokumentować refaktury kosztów napraw gwarancyjnych na rzecz D. fakturami VAT nieuwzględniającymi polskiego podatku VAT, które będą wskazywały, że zobowiązanym do rozliczenia podatku jest D.

Ad. 2

Spółka stoi na stanowisku, że powinna wystawiać na rzecz D. faktury nieuwzględniające polskiego podatku VAT, o ile ich podstawę stanowią noty uznaniowe wystawione przez D. począwszy od dnia 1 stycznia 2010 r.

Ustawa z dnia 23 października 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2009 r. Nr 195, poz. 1504) nie zawiera przepisów przejściowych w odniesieniu do miejsca świadczenia usług wykonywanych przez polskich podatników VAT. W rezultacie, w opinii Spółki, przepisy ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2010 r. powinny mieć zastosowanie do wszystkich przypadków, gdy usługi zostały wykonane po 1 stycznia 2010 r., a obowiązek podatkowy nie powstał do 31 grudnia 2009 r. Jak wskazano w stanie faktycznym, D. dokonuje płatności na podstawie wystawionych przez Spółkę faktur VAT (tj. D. nie uiszcza zaliczek na poczet wykonania usług napraw gwarancyjnych).

Stosownie do regulacji art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. W rezultacie, aby stwierdzić, że do danej czynności zastosowanie znajdą regulacje ustawy o VAT w brzmieniu do 31 grudnia 2009 r., należy w pierwszej kolejności sprawdzić, czy przed tym terminem usługa została wykonana.

Wskazany tok rozumowania (rozpoczęcie analizy od określenia momentu wykonania usług) znajduje podstawę w praktyce Ministra Finansów. Spółka zwróca uwagę, że Minister Finansów rozstrzygał już kwestię zakresu czasowego obowiązywania przepisów w przypadku braku odpowiednich przepisów przejściowych, w związku z wejściem w życie ustawy o VAT z dniem 1 maja 2004 r.

Przykładowo, w piśmie z dnia 24 czerwca 2004 r. (PP3-812-458/2004/AK/1786), Minister Finansów stwierdził, że ?w przypadku czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem na podstawie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, które wykonane zostały przez podatników przed dniem 1 maja 2004 r., dla których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług powstawał po dniu 30 kwietnia 2004 r. - czynności te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawek obowiązujących dla tych czynności w momencie ich wykonania, tj. przed dniem 1 maja 2004 r.? Pismo to wskazuje, że to moment wykonania określonych czynności podlegających opodatkowaniu determinuje regulacje w zakresie VAT, które należy stosować. Przekładając tezy cytowanego pisma na rozważany stan faktyczny należy uznać, że regulacje ustawy o VAT w stanie prawnym obowiązującym do 31 grudnia 2009 r. należałoby stosować w odniesieniu do usług wykonanych przez Spółkę przed tym terminem.

Zdaniem Spółki, o wykonaniu usługi na rzecz D. można mówić dopiero w sytuacji, gdy D. zaakceptuje koszty napraw gwarancyjnych i potwierdzi ten fakt wystawioną notą uznaniową. Oznacza to, że za moment wykonania usługi przez Spółkę na rzecz D. należy uznać moment, w którym nabywca potwierdził fakt wykonania tej usługi tj. moment wystawienia przez D. noty uznaniowej.

Zaprezentowane stanowisko co do określenia momentu wykonania usługi znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego. Przykładowo, w interpretacji Ministra Finansów z dnia 23 kwietnia 2008 r. (IBPP3/443-61/08/BWo) stwierdzono, że obowiązek podatkowy w przypadku refakturowania usług przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki A powstanie w dniu wystawienia refaktury, nie później niż siódmego dnia licząc od dnia wykonania usługi (akceptacja usługi przez Spółkę A)?. Wskazane stanowisko jest zbieżne ze stanowiskiem Spółki, iż o wykonaniu usług na rzecz D. można mówić dopiero w momencie zaakceptowania tych usług przez nabywcę (tj. w momencie wystawienia not uznaniowych).

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że w zakresie, w jakim D.

wystawiła noty uznaniowe począwszy od 1 stycznia 2010 r., Spółka wykonała na rzecz D. usługi dopiero w 2010 r. Faktury dokumentujące te usługi zostały wystawione przez Spółkę w 2010 r. (faktury są wystawiane na podstawie otrzymanych not uznaniowych). W rezultacie, ze względu na fakt, że wykonanie usług nastąpiło dopiero w 2010 r. i obowiązek podatkowy nie powstał w 2009 r., do faktur wystawianych na rzecz D. na podstawie ww. not uznaniowych (tj. not z datą wystawienia począwszy od 1 stycznia 2010 r.) nie znajdą zastosowania regulacje ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2009 r. Oznacza to, że w przypadku refakturowania kosztów napraw zaakceptowanych przez D. po 1 stycznia 2010 r., Spółka powinna ustalić miejsce opodatkowania ww. usług zgodnie z art. 28b ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2010 r. i wystawić na rzecz D. faktury VAT nieuwzględniające polskiego podatku VAT, wskazujące, że zobowiązanym do rozliczenia podatku VAT jest D..

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (?). Natomiast przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (?).

W myśl art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. ? Kodeks cywilny (Dz. u. Nr 16, poz. 93 ze zm.), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego, albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne). Stosownie zaś do art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Stosownie do art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, iż jako główny dystrybutor produktów D. w Polsce, Spółka prowadzi działalność głównie w zakresie sprzedaży nowych samochodów osobowych za pośrednictwem sieci autoryzowanych punktów sprzedaży (dalej: autoryzowani dealerzy).

Wszystkie nowe samochody sprzedawane przez Spółkę objęte są ochroną gwarancyjną. Okres obowiązywania ochrony gwarancyjnej rozpoczyna się w dniu odbioru samochodu przez klienta albo w dniu jego pierwszej rejestracji ? w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza. Zakres ochrony gwarancyjnej nie jest ograniczony przebiegiem pojazdu i obejmuje w szczególności świadczenia polegające na naprawie części lub ich wymianie w zależności od technicznej kwalifikacji zgłoszonej usterki. Istota udzielanej ochrony gwarancyjnej sprowadza się do tego, iż w okresie jej obowiązywania koszty napraw samochodów nie są ponoszone przez właściciela pojazdu, lecz przez producenta.

Usługi napraw gwarancyjnych wykonywane są przez autoryzowanych dealerów lub przez autoryzowane stacje napraw w Polsce, zgodnie ze standardami D.. Autoryzowani dealerzy oraz autoryzowane stacje napraw obciążają Spółkę poniesionymi kosztami napraw gwarancyjnych. Następnie, Spółka obciąża tymi kosztami podmiot zobowiązany do ich ponoszenia tj. producenta (D.). Zasady współpracy pomiędzy Spółką a D., w tym dotyczące wzajemnych rozliczeń w obszarze napraw gwarancyjnych nowych samochodów sprzedawanych w Polsce przez Wnioskodawcę, zostały uregulowane w umowie dystrybucyjnej zawartej pomiędzy D. a Spółką, stanowiącej podstawową regulację wzajemnych stosunków.

Ponadto, Spółka wskazała, iż zgodnie z zawartą przez z D. umową dystrybucyjną, producent pełni rolę gwaranta wobec Spółki w odniesieniu do samochodów. Jednocześnie, zgodnie z umową dystrybucyjną, do obowiązków Spółki należy zapewnienie, iż w stosunku do pojazdów zakupionych od Spółki i autoryzowanych dealerów (z którymi Spółka zawarła odpowiednie umowy) uznawana jest gwarancja producenta samochodów.

Dodatkowo, zgodnie z umową dystrybucyjną Spółka zobowiązuje się zapewnić wykonywanie świadczeń gwarancyjnych w stosunku do samochodów objętych gwarancją producenta. Zgodnie z ogólnymi warunkami sprzedaży nowych samochodów, gwarancja udzielana jest przez sprzedawcę nowego samochodu, czyli przez autoryzowanego dealera.

Na mocy umów na wykonywanie obsługi serwisowej zawartych pomiędzy Spółką, a autoryzowanymi serwisami (będących jednocześnie autoryzowanymi dealerami) w stosunkach między tymi podmiotami, gwarantem w odniesieniu do samochodów jest Spółka. Dlatego też, realizacja przedmiotowej gwarancji przez autoryzowanego dealera (serwis) wobec ostatecznych klientów (wykonanie naprawy gwarancyjnej), podlega następnie rozliczeniu ze Spółką. Następnie zaś Spółka rozlicza dokonane naprawy gwarancyjne z producentem ? jako gwarantem wobec Spółki.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie świadczy usług na rzecz producenta, bowiem świadczy on usługi gwarancyjne we własnym imieniu, a następnie jedynie odzyskuje, w formie rekompensaty, koszty poniesione na naprawę towarów. Tym samym otrzymywanie takiej rekompensaty w ramach rozliczenia pomiędzy producentem i Wnioskodawcą z tytułu napraw gwarancyjnych, które nie spełnia definicji czynności opodatkowanych, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy nie rodzi obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie jest zatem zobowiązany do dokumentowania fakturami VAT przepływów finansowych wynikających z umowy dystrybucyjnej.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Wobec powyższego, drugie pytanie - dotyczące wystawiania faktur VAT na podstawie not uznaniowych - staje się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.