Starosta nie ma prawa do wyznaczania parkingu strzeżonego oraz firmy holującej pojazd

7 czerwca 2005 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał wniosek Rzecznika Praw Obywatelskich  w sprawie zgodności art. 130a ust. 5 i 6 ustawy z 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym z art. 2 i art. 22 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 130 a ust. 5 i ust. 6 zdanie 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym jest niezgodny z art. 2 i art. 22 Konstytucji. Przepisy te tracą moc obowiązującą z dniem 30 czerwca 2006 r.

Trybunał Konstytucyjny podzielił zastrzeżenia wnioskodawcy dotyczące braku w zaskarżonych przepisach jakichkolwiek przesłanek materialnoprawnych, które determinowałyby decyzje starosty przy wyznaczaniu podmiotów gospodarczych do holowania pojazdów mechanicznych oraz prowadzenia parkingów strzeżonych. Przyznanie staroście kompetencji do podejmowania działań o charakterze reglamentacyjnym, bez jednoczesnego sprecyzowania merytorycznych przesłanek, jakimi ma się kierować dokonując wyborów, nie spełnia wymogów: ustawowej podstawy ograniczenia wolności działalności gospodarczej (art. 22 Konstytucji) oraz należytej określoności przepisów prawa (art. 2 Konstytucji). Trybunał przypomniał, że wymaganie umieszczenia w ustawie wszystkich zasadniczych elementów regulacji prawnej musi być stosowane ze szczególnym rygoryzmem, gdy regulacja ta dotyczy władczych form działania organów administracji publicznej wobec obywateli, praw i obowiązków organu administracji i obywatela w ramach stosunku publicznoprawnego lub korzystania przez obywateli z ich praw i wolności. W tym przypadku brak jest właśnie tych "zasadniczych elementów regulacji". Nie sposób doszukać się ich nie tylko w ustawie, ale w żadnym innym akcie prawnym. Brak materialnych przesłanek wykonywania przez starostę swoich kompetencji powoduje niemożność precyzyjnego określenia charakteru jak i treści wprowadzanego ograniczenia, co jest sprzeczne z wymogiem należytej określoności przepisów prawa (art. 2 Konstytucji). Trybunał podkreślił, że ma to znaczenie dla wszystkich podmiotów gospodarczych, których dotyczy ta regulacja. Zarówno podmioty wyznaczone jak i pominięte przez starostę nie znają przesłanek, którymi on się kieruje. Pozostawianie pełnej swobody decyzyjnej organowi podejmującemu rozstrzygnięcia powoduje niebezpieczeństwo zaistnienia zjawisk o charakterze korupcjogennym, a co najmniej wzmożenie wśród uczestników rynku świadczonych usług daleko posuniętej nieufności wobec decyzji starosty.

Zespół
e-prawnik.pl