Ułatwienia przy zakupie biletów lotniczych i nakłady inwestycyjne wliczane od razu w koszty?

W praktyce uzyskanie certyfikatu rezydencji podatkowej jest utrudnione lub niemożliwe. Polski nabywca biletu musi więc wpłacać 10% podatku u źródła oraz wykazać tę kwotę w zbiorczej deklaracji CIT-10Z. 

"Rocznie to ok. 2 miliony sprzedanych biletów lotniczych, do których przedsiębiorca powinien dołączyć dokument albo odprowadzić 10% podatku. Przepisy, które dotyczyły obowiązku ubiegania się o certyfikat rezydencji podatkowej zagranicznych linii lotniczych, w przypadku kupna biletu u zagranicznego przewoźnika lotniczego, były martwe. W poprzednich latach wpływy z tego tytułu wyniosły zaledwie 0,5 mln zł rocznie. Każdy przepis, który obowiązuje tylko w teorii to problem dla przedsiębiorców i w ramach prac nad poprawą stabilności otoczenia prawnego prowadzenia biznesu sukcesywnie eliminujemy takie regulacje. To kolejne uproszczenie szykowane przez Ministerstwo Rozwoju po pakiecie 100 zmian dla firm i Konstytucji Biznesu" – powiedziała wiceminister rozwoju Jadwiga Emilewicz.

Na czym polegają propozycje zmian?

Zgodnie z projektem, podatek u źródła od przychodów z biletów lotniczych nie będzie pobierany. Brak jest bowiem praktycznych możliwości, żeby polskie podmioty, a w szczególności małe i średnie przedsiębiorstwa, miały możliwość wyegzekwowania certyfikatów rezydencji od zagranicznych przewoźników, a tym bardziej poboru podatku od ceny, która powinna zostać uregulowana na rzecz przewoźnika (za bilet). Przewiduje się pobieranie podatku wyłącznie od przewozów nierozkładowych, gdzie jest możliwość negocjacji ceny i dochodzi do bezpośredniej interakcji pomiędzy przewoźnikiem lotniczym a klientem (klient ma możliwość negocjowania umowy, poboru podatku bądź wyegzekwowania certyfikatu rezydencji).

W marcu 2017 r. projekt ustawy został pozytywnie zaopiniowany przez Komisję Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego. W najbliższych dniach Ministerstwo Rozwoju skieruje dokument do rozpatrzenia przez Stały Komitet Rady Ministrów. Jeśli zmiana zostanie pozytywnie przyjęta przez rząd i posłów nowe przepisy zaczną obowiązywać jeszcze w tym roku.

Zgodnie z projektowanym art. 29 ust. 1 pkt 4 updof i art. 21 ust. 1 pkt 4 updop, przewiduje się obowiązek poboru podatku dochodowego z tytułu przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej w wysokości 10% tych przychodów - z wyłączeniem przychodów uzyskiwanych z lotniczego rozkładowego przewozu pasażerskiego, skorzystanie z którego wymaga posiadania biletu lotniczego przez pasażera. Wprowadzenie powyższych zmian ma na celu potwierdzenie, że podatek u źródła od przychodów z biletów lotniczych nie będzie pobierany. Brak jest bowiem praktycznych możliwości, aby polskie podmioty (a w szczególności małe i średnie przedsiębiorstwa bądź osoby prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą) miały możliwość wyegzekwowania certyfikatów rezydencji od zagranicznych przewoźników, a tym bardziej miały możliwość poboru podatku od ceny, która powinna zostać uregulowana na rzecz przewoźnika (za bilet).

Przewiduje się pobieranie podatku wyłącznie od przewozów nierozkładowych, gdzie jest możliwość negocjacji ceny i dochodzi do bezpośredniej interakcji pomiędzy przewoźnikiem lotniczym a klientem (klient ma możliwość negocjowania umowy, poboru podatku bądź wyegzekwowania certyfikatu rezydencji).

To nie koniec ułatwień dla MSP - jednorazowy odpis amortyzacyjny

Jak podkreśliła wiceminister Jadwiga Emilewicz, zmiana dotycząca podatku u źródła od przychodów z biletów lotniczych, jest tylko jedną z proponowanych zmian w projekcie ustawy o zmianie ustawy o PIT i CIT.

"Główny zakres zmian w tej ustawie ma na celu pobudzenie inwestycji wśród przedsiębiorców, dzięki wprowadzeniu mechanizmu jednorazowego rozliczenia nakładów inwestycyjnych do kwoty 100 tys. zł rocznie. Chodzi o ich uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodów w wyniku dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Proponowane przepisy obejmą środki trwałe z grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji środków trwałych i będą służyć zwiększeniu nakładów na nowe maszyny i urządzenia, które są niezbędnym elementem na drodze rozwoju firmy."

Zgodnie z projektowanym art. 22k ust. 14 i 15 updof oraz art. 16k ust. 14 i 15 updop, przewiduje się wprowadzenie mechanizmu jednorazowego rozliczenia nakładów inwestycyjnych do kwoty 100 tys. zł rocznie poprzez ich uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodów w wyniku dokonanych odpisów amortyzacyjnych. Proponowane przepisy obejmą środki trwałe z grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji środków trwałych (maszyny i urządzenia).

Z zakresu tego rozwiązania zostały natomiast wyłączone nieruchomości (budynki i budowle) oraz środki transportu.

Z regulacji tych będą mogli skorzystać podatnicy nabywający fabrycznie nowe środki trwałe, które nie były używane wcześniej ani przez tego nabywcę ani przez innego podatnika. Nabycie może nastąpić zarówno na własność, jak i na współwłasność, zgodnie z ogólnymi rozwiązaniami obowiązującymi w podatkach dochodowych.

Z nowych przepisów będą mogli skorzystać podatnicy PIT i CIT, których inwestycje w środki trwałe w danym roku wyniosły co najmniej 10 tys. zł i dotyczyły nowych środków trwałych.

Limit 100 tys. zł obejmuje łączną kwotę odpisu amortyzacyjnego oraz kwotę dokonanej wpłaty na poczet dostawy środka trwałego.

Dodatkowo projekt przewiduje, że podatnik będzie mógł uwzględnić w limicie 10 tys. zł wartość kilku środków trwałych, przy czym wartość każdego z tych środków trwałych musi być wyższa niż 3,5 tys. zł.

Jednocześnie, jeżeli podatnik rozpocznie amortyzację środka trwałego o wartości poniżej 10 tys. zł i powyżej 3,5 tys. zł, i następnie uwzględni jego wartość w limicie 10 tys. zł, to dokonane dotychczas odpisy amortyzacyjne pozostają w kosztach, a uwzględnieniu w ramach jednorazowego odpisu w kwocie 100 tys. zł podlega niezamortyzowana wartość tego środka trwałego (art. 22k ust. 17 updof i art. 16k ust. 17 updop).

W sytuacji, gdy podatnik poniesie wydatek inwestycyjny o wartości powyżej 100 tys. zł, to dokona w roku podatkowym jednorazowego odpisu do tej kwoty, a pozostałą nadwyżkę będzie amortyzował według ogólnych zasad w następnych latach podatkowych, przy czym suma dokonanych odpisów amortyzacyjnych i wpłaty, o której mowa w art. 22 ust. 1s, zaliczonej do kosztów uzyskania przychodów nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

Z proponowanych rozwiązań będą mogli skorzystać podatnicy niezależnie od formy prowadzonej działalności gospodarczej. Jednak w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną limit odpisów amortyzacyjnych w wysokości 100 tys. zł, będzie dotyczył wszystkich wspólników tej spółki (projektowany art. 22k ust. 19 updof i art. 16k ust. 19 updop).

Uwzględniając, że w obowiązujących przepisach funkcjonuje rozwiązanie dotyczące możliwości jednorazowego odpisu amortyzacyjnego do kwoty 50 tys. euro (skierowane do małych podatników i rozpoczynających prowadzenie działalności), to w przypadku nabycia środka trwałego uprawniającego do skorzystania z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego zarówno w wysokości 50 tys. euro i proponowanego w wysokości 100 tys. zł, to odpisu w stosunku do tego środka trwałego będzie mógł dokonać wyłącznie na podstawie jednego z tych rozwiązań (projektowany art. 22k ust. 20 updof i art. 16k ust. 20 updop).

Przedpłaty na środki trwałe od razu zaliczane do kosztów

Dodatkowo proponuje się w art. 22 ust. 1s updof i art. 15 ust. 1zd updop umożliwienie podatnikom zaliczania bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów dokonanych wpłat (np. zaliczek) na poczet nabycia środka trwałego, którego dostawa zostanie wykonana w następnych okresach sprawozdawczych, czyli w następnym miesiącu, kwartale lub roku.

Przez nabycie środka trwałego rozumie się przy tym uzyskanie własności tego środka w każdy prawem przewidziany sposób, np. w drodze umowy kupna czy leasingu. Wpłaty te dotyczą środków trwałych, które są fabrycznie nowe, zaliczane do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych, a ich wartość początkowa wynosi co najmniej 10 tys. zł.

Regulacja ta dotyczy również więcej niż jednego środka trwałego o wartości każdego z nich powyżej 3,5 tys. zł, jeżeli ich łączna wartość początkowa wynosi co najmniej 10 tys. zł.

Rozwiązanie to znajdzie zastosowanie w przypadku, gdy dostawa środka trwałego zostanie wykonana w następnych okresach sprawozdawczych. Jeżeli jednak dostawa nie zostanie zrealizowana np. w wyniku odstąpienia od umowy, to podatnik będzie obowiązany do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów na ogólnych zasadach (art. 22 ust. 7c-7f updof i art. 15 ust. 4i-4l updop).

Uwzględnienie dokonanej zaliczkowo wpłaty pozwoli podatnikom, którzy nabywają środek trwały dokonując przedpłaty, na wcześniejsze uwzględnienie w kosztach uzyskania przychodu poniesionego nakładu inwestycyjnego. Jednocześnie zaliczka ta zostanie następnie uwzględniona poprzez pomniejszenie kwoty jednorazowego odpisu.

Ponadto w przepisach art. 22k ust. 21 updof i art. 16k ust. 21 uodop przewiduje się, w określonych w przepisach sytuacjach, obowiązek uwzględnienia w przychodach zaliczonej uprzednio do kosztów uzyskania przychodów zaliczki. Regulacje te obejmą zdarzenia zaistniałe zarówno przed, jak i po nabyciu środka trwałego. Obowiązek doliczenia wpłaty do przychodów powstanie w przypadku, gdy przed nabyciem środka trwałego podatnik zlikwiduje działalność gospodarczą albo zmieni formę opodatkowania na zryczałtowaną. Natomiast po nabyciu środka trwałego, obowiązek doliczenia wpłaty do przychodów nastąpi, gdy podatnik dokona odpłatnego zbycia środka trwałego albo rozpocznie amortyzację na ogólnych zasadach, tj. z zastosowaniem metody liniowej lub degresywnej, rezygnując tym samym z jednorazowej amortyzacji. Powyższe rozwiązania podyktowane są tym, że zaliczka dotyczy środka trwałego i jest uwzględniana w jego wartości początkowej – czyli w wydatku na jego nabycie, a zatem i w jednorazowym odpisie amortyzacyjnym. Nie ma uzasadnienia, aby taka zaliczka pomniejszała podstawę opodatkowania, w przypadku korzystania z takiej formy opodatkowania (zryczałtowane formy opodatkowania), w której nie są dokonywane odpisy amortyzacyjne stanowiące koszty podatkowe. Z tych samych względów brak jest też uzasadnienia do uwzględniania zaliczki w kosztach w przypadku likwidacji działalności gospodarczej. Natomiast w przypadku podjęcia decyzji o amortyzacji środka trwałego według zasad ogólnych (rezygnacja z jednorazowego odpisu amortyzacyjnego), to brak takiego rozwiązania oznaczałby dwukrotne zaliczenia tego samego wydatku do kosztów uzyskania przychodów (raz zaliczka uwzględniana bezpośrednio w kosztach podatkowych, drugi raz – poprzez odpisy amortyzacyjne). Również w przypadku zbycia środka trwałego na nabycie którego dokonano zaliczkowej wpłaty i uwzględnienia tej wpłaty w kosztach podatkowych, brak takiej regulacji skutkowałby dwukrotnym zaliczeniem do kosztów tego samego wydatku – raz jako zaliczki, a drugi raz jako kosztu podatkowego uwzględnianego przy zbyciu środka trwałego.

Od kiedy mają obowiązywać proponowane rozwiązania?

Zgodnie z art. 3 projektu ustawy nowe przepisy mają zastosowanie do środków trwałych nabytych od dnia 1 stycznia 2017 r., jak i dokonanych od tego dnia wpłat na poczet nabycia środków trwałych. Przepisy ustawy stosuje się także do podatników podatku dochodowego od osób prawnych, których rok podatkowy zakończył się po dniu 31 grudnia 2016 r. a przed dniem wejścia w życie proponowanej nowelizacji.

Projekt ustawy przewiduje 14-dniowe vacatio legis.